Χαρμολύπη

Το κλάμα ενός μωρού ακούστηκε για πρώτη φορά
Κλαίει δίχως να γνωρίζει
Μα ξέρει
Ήρθε στον κόσμο τούτο από το πουθενά
Το τράβηξαν απ’την κοιλιά της μάνας του κόβοντάς του τον ομφάλιο λώρο
Και ίσως δεν πρόλαβε να κλωτσήσει για τελευταία φορά όπως ήθελε
Κι έτσι βρέθηκε ανάμεσά μας
Ξένος ανάμεσα σε ξένους
Άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους
Ερχόμενος άλλαξε τον κόσμο των ανθρώπων που το περίμεναν
Άλλαξε την ιδιότητά τους
Έγιναν γονείς
Πρωτίστως και κυρίως γονείς
Πατέρας και μητέρα
Μπαμπάς και μαμά
Και το μωρό στην αγκαλιά
Σε τι κόσμο ήρθες παιδί μου;

Οι φίλοι μου γίνονται γονείς σιγά σιγά
Και τους βλέπω να αλλάζουν
Σε αλλάζει ο ερχομός του παιδιού σου
Θέλεις δε θέλεις, παύεις να’σαι αυτός που’σουν
Γίνεσαι κάτι άλλο, κάτι που υπερβαίνει την μέχρι τώρα κατάσταση
Πλέον δεν έχεις μόνο το τομάρι σου υπό την ευθύνη σου
Έχεις και μια ακόμη ύπαρξη που στηρίζεται εξ ολοκλήρου πάνω σου
Τι συναίσθημα είναι αυτό;
Που λες στον άλλο, έγινες πατέρας ρε, και σου ανεβαίνουν τα δάκρυα στα μάτια
Έγινες πατέρας, και κρατιέσαι να μη σε πάρουν τα ζουμιά
Υπάρχει κάτι σημαντικότερο για έναν άνθρωπο άραγε;
Ας αποφασίσει ο καθένας για τον εαυτό του
Ανέβηκα στο δωμάτιο μετά το τηλεφώνημα
Και με πήραν τα ζουμιά
Κι έκλαιγα από χαρά
Μα κι από λύπη
Χαρά που η γέννα πήγε καλά
Χαρά που ο φίλος και ξάδερφος έγινε πατέρας
Χαρά που η ζωή δεν το βάζει κάτω και συνεχίζει μπρος
Μα και λύπη
Λύπη που ένας ακόμη φίλος πήρε δρόμο δίχως γυρισμό
Λύπη που πια δε θα μπορεί να’ναι ανέμελος και παιδί ο ίδιος
Λύπη που μια σχέση πεθαίνει για να γεννηθεί μια άλλη
Ο άνθρωπος προχωρά μπροστά
Εξελίσσεται
Αλλάζει διαστάσεις
Δε μένει ίδιος
Και πολύ καλά κάνει
Μα οι αλλαγές κρύβουν μικρούς θανάτους
Μα και μεγάλες γέννες σαν κι αυτές!
Καλώς τονε τον πέρδικο!

Μα η χαρμολύπη δεν τελειώνει εκεί
Σε έναν κόσμο που βράζει
Κι εμείς χαιρόμαστε που κάνει ζέστη για να βγούμε με κοντομάνικα
Σε έναν κόσμο που καίγεται
Κι εμείς δεν καταλαβαίνουμε ακόμη το τσουρούφλισμα
Σε έναν κόσμο που τρώει τη σάρκα του
Με ακόμη μια διένεξη να εκτροχιάζεται απόψε
Σε έναν κόσμο που χάνει τη λογική του
Κι εμείς γινόμαστε όλο και πιο παράλογοι
Σε έναν κόσμο που πεθαίνει
Το παιδί αυτό ενσαρκώνει την ελπίδα
Την ελπίδα που μας ωθεί στην πίστη πως υπάρχει μέλλον
Μέλλον και γι’αυτά τα παιδιά που γεννιούνται στο χάος
Κι εμείς, που πλέον μεγαλώσαμε, δεν έχουμε χρόνο για άλλες δικαιολογίες
Οφείλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη, όχι μόνο του εαυτού μας πια, μα και των νεογέννητων
Έτσι ήταν πάντοτε
Μα τώρα το καταλαβαίνω καλύτερα
Χαρμολύπη είχε το πρόγραμμα αυτές τις μέρες
Μα χαρμολύπη είχε πάντα κι ας μην τη γευόμουν τόσο συχνά
Τι όμορφο που’ναι να σε παίρνουν τα ζουμιά και για τα καλά της ζωής!
Όμορφο και σπάνιο με μια δική του αξία
Ένας ακόμη άνθρωπος ανάμεσά μας
Που οφείλουμε να υποδεχθούμε
Να προστατέψουμε
Να φροντίσουμε
Να αγαπήσουμε
Ως σαν τον άλλο μας εαυτό
Γιατί τέτοιος είναι και μας μοιάζει
Ψυχή του κόσμου με νέο ζευγάρι μάτια
Κομμάτι του σύμπαντος σε νέα κύτταρα
Κύτταρο ο ίδιος ενός μεγαλύτερου οργανισμού που ακούει στο όνομα Ανθρωπότητα

Καλώς ήρθες μικρέ μου
Εμείς με αγάπη σε περιμέναμε
Μα άλλοι ετοίμαζαν πολέμους
Μην απελπίζεσαι
Μόνο που είσαι εδώ
Μας δίνεις δύναμη να συνεχίσουμε κοιτώντας μπροστά
Μας δίνεις δύναμη να προσπαθούμε για κάτι καλύτερο
Μας δίνεις δύναμη κι ας μοιάζεις τόσο αδύναμος
Τον κόσμο όλο να κουβαλήσουμε στις πλάτες
Σαν άλλοι Άτλαντες
Ο μπαμπάς και η μαμά σου
Οι θείοι κι οι θείες σου
Οι φίλοι κι οι συνάνθρωποί σου
Είμαστε εδώ για σένα
Κι ας μην το γνωρίζεις ακόμη
Μα ξέρεις

Είσαι ο καρπός ενός έρωτα
Ο ανθός μιας αγάπης
Είσαι η απίθανη πιθανότητα
Η μπίλια που έκατσε
Είσαι ο κόσμος όλος
Κι ο κόσμος είναι εσύ