Τι κατάρα είναι αυτή να πληρώνεις λάθη αλλωνών;
Λάθη που δημιουργούν τις συνθήκες μέσα στις οποίες θ’αναγκαστείς να κάνεις τα δικά σου λάθη
Λάθη είμαστε που δημιουργούνε λάθη
Από θύμα θύτης με μια στροφή γύρω απ΄τον εαυτό μας
Στάλα τη στάλα, ο κουβάς που θα γεμίσει και θα σκάσει στα μούτρα μας
Στάλα τη στάλα, λάθη επί λαθών ετοιμάζονται να βρέξουν την ύπαρξή μας
Κρούση και παράκρουση
Ενώ όλα ξεκινούν με θάρρος
Καταλήγουν να κατακλύζονται από παράνοια
Χτυπήματα των εαυτών εντός μας
Κάποτε μας βγάζουν νοκ άουτ
Ποτάμι ο εαυτός, μικρό μικρό που μεγαλώνει
Κι αν περνά μέσα από λίμνες, πάλι βρίσκει τον εαυτό του
Ο εαυτός τον εαυτό του
Και στο τέλος έρχεται να δώσει την ουσία του στη θάλασσα του γένους του
Κι απ’τη θάλασσα καταλήγει στον ωκεανό του συνόλου
Τι είναι το λάθος για το ποτάμι;
Μην είναι ένα χαστούκι της ζωής;
Μην είναι μια δύναμη που το σκουντά εδώ κι εκεί;
Να πάρει αυτή την κατεύθυνση και μετά την άλλη
Βλέπεις από ψηλά το ποτάμι εαυτό να αλλάζει δρόμο
Μια εδώ, μια εκεί
Θα το θέλαμε να πηγαίνει ευθεία;
Να το το λάθος!
Εμψυχωτής της ζωής
Μ’ένα του φίλημα μας πονά
Και μ’ένα του χάδι μας απογειώνει
Πώς γίνεται αυτό;
Κατάρα κι ευχή
Το λάθος είσ’εσύ
Στοχαστής 