Ορισμοί

Λέξεις, ρευστές, δυναμικές
Πως να τις ορίσεις;
Τους δίνεις μια σημασία
Ίσα για να τις φωτογραφίσεις για λίγο
Την επόμενη στιγμή, σου ξέφυγαν κιόλας
Άντε να τις πιάσεις πάλι

Η δουλειά κάνει τον άντρα, είπα για πλάκα σε μια φίλη όταν της είπα ότι ήμουν στη δουλειά.

Και όχι μόνο μου απάντησε, κι έχει δίκιο.

Τι άλλο την ρώτησα, συνειδητοποιώντας ότι δε γνωρίζω.

Δε μου απάντησε αλλά μου έδωσε πάσα για σκέψη.

Αλήθεια, τι κάνει τον άντρα άντρα; Τι είναι ο άντρας; Για να είσαι άντρας, πρέπει να’σαι πάνω από 18; Για να είσαι άντρας, πρέπει να βγάζεις το ψωμί που τρως μονάχος σου; Για να’σαι άντρας, πρέπει να αντιμετωπίζεις τα συναισθήματά σου; Τι κάνει τον άντρα; Το να μπορεί να παίξει στα χέρια του το γυναικείο κορμί σαν να’ταν κιθάρα, να το κάνει να βγάλει μελωδίες; Το να αντιμετωπίσει τους φόβους του; Το να ψάξει να βρει έναν εχθρό να μισεί, και μια αγάπη για να πονά; Τι κάνει τον άντρα, άντρα; Οι ευθύνες, τι ρόλο παίζουν; Είναι άντρας αυτός που’ναι έτοιμος να πεθάνει για τους άλλους, και πότε πότε να ζήσει για λιγότερους; Δεν έχω ιδέα.

Και πάμε και σε άλλους ορισμούς.

Τι κάνει την γυναίκα γυναίκα; Το να’χει περίοδο; Το να μην είναι παρθένα; Το να ακολουθεί πιστά τις κοινωνικές επιταγές που τις σφίγγουν το κορμί; Τι κάνει την γυναίκα; Το να φροντίζει; Να γιατροπορεύει; Αν δε φέρει μια γυναίκα στον κόσμο παιδιά, δεν είναι γυναίκα; Τι είναι; Είναι γυναίκα όταν κάνει το πρώτο της τεστ ΠΑΠ; Όταν δει τις πρώτες ρυτίδες, αρχίσουν τα στήθη της να χαλαρώνουν, όταν αρχίσει να ασπρίζει; Ούτε εδώ έχω ιδέα.

Τόσες και τόσες κοινωνικές επιταγές για τα δυο φύλα, κι όχι μόνο, και δεν μπορούμε καλά καλά να τα ορίσουμε. Προτρέπουμε ανθρώπους να ζήσουν έτσι, κι όχι αλλιώς, γιατί θεωρούμε ότι έτσι οφείλει το κάθε φύλο, κι όχι μόνο, να ζει, μα αδυνατούμε να το ορίσουμε εν συνόλω. Κι αδυνατούμε να αποδεχθούμε κοινούς ορισμούς, παρά πάμε βάσει αυτών που μας έχει μάθει ήδη η κοινωνία. Αποδεχόμαστε οδηγίες και τις ενστερνιζόμαστε δίχως καλά καλά να τις κρίνουμε, να δούμε αν υπάρχει λόγος να τις φυλάξουμε εντός μας, κι αυτές μέσα από εμάς βρίσκουν το δρόμο προς τις ψυχές των άλλων.

Είμαι τριανταενός. Έχω ανδρικά γεννητικά όργανα κι αντίστοιχο σώμα. Η φωνή μου είναι τυπική του φύλου μου. Οι ορέξεις μου χαρακτηρίζονται ως straight. Έχω όνειρα κι ελπίδες, φόβους και πόνους. Οι απογοητεύσεις με πλήγωσαν. Είδα και χαρές. Τα συναισθήματα σχηματίζουν βουνά εντός μου. Πολλές φορές τα ανεβαίνω, ή καλύτερα θα’ταν αν έλεγα ότι αυτά ανεβαίνουν, ολόκληρα βουνά, πάνω μου. Χαίρομαι όταν βλέπω την ομάδα μου. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Όταν νευριάζω βρίζω. Όταν χτυπάω το μικρό μου δαχτυλάκι στο πόδι της καρέκλας κοπανάω μπουνιές στην ντουλάπα και γαμωσταυρίζω. Όταν αγαπώ δίνομαι. Όταν πονώ είμαι μελαγχολικός, ενίοτε δακρύζω για να αποσυμφορίσω το συναίσθημα. Παλιά θυμάμαι γελούσα κιόλας, και κάνοντας τον κλόουν έκανα και τους άλλους να πέφτουν στα πατώματα. Τώρα που’μαι σκοτεινός με ξέχασαν οι παλιοί καλοί φίλοι, μα να’ναι καλά. Δεν είμαι μεμψίμοιρος, κι ας έχει τέτοιο χρώμα η χροιά μου. Συνεχίζω να ελπίζω και δεν το βάζω κάτω. Προσπαθώ να’μαι συνειδητός και να μην πληγώνω τους άλλους, μα κάποιες φορές δεν καταφέρνω να το αποφύγω. Έχω μοιράσει μερικά σ’αγαπώ μα και πολλές συγνώμες. Το ευχαριστώ βγαίνει πάντα πνιχτό ενώ το παρακαλώ μοιάζει μ’αυτό του δούλου. Τι είμαι; Α! Είμαι και λίγο μαλάκας, αυτό είναι όλο κι όλο.

Είμαι όλα τα παραπάνω, κι έτσι νιώθω, κι έτσι εκφράζομαι. Μα νιώθω πως όλα αυτά είναι μόνο στην επιφάνεια. Υπάρχει κάτι άλλο, βαθύτερο. Δεν νιώθω ούτε άντρας, ούτε παιδί. Δεν νιώθω 31, ούτε 18, ούτε 65. Νιώθω να μην έχω φύλο, νιώθω να μην έχω ηλικία. Βαθύτερα πηγαίνοντας, δεν έχω ούτε θρησκεία, ούτε εθνικότητα, ούτε χρώμα. Βαθύτερα δε με λένε καν Θανάση, Θάνο ή Σάκη. Βαθύτερα εγώ, δεν είμαι εγώ.

Πώς να ορίσεις τον άνδρα και τη γυναίκα, όταν δεν μπορείς να ορίσεις καλά καλά τον άνθρωπο.

Τι διάολο είναι ο άνθρωπος;

Τι σκατά είμ’εγώ;

Κι εδώ, έχοντας σκάψει τόσο, μπορώ να πω ότι το βρήκα. Δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά. Είμαι απλά μια ψυχή, δίχως φύλο, δίχως ηλικία, δίχως καν ιδέες. Αυτή η ψυχή είναι η βάση του ανθρώπου που στα μάτια των άλλων εμφανίζεται μια ως άνδρας, μια ως γυναίκα, μια ως ό,τι άλλο θέλει. Αυτή η ψυχή είμαι, όπως είσαι κι εσύ, όπως είμαστε όλοι.

Έχουμε κοινή βάση, η διαφορετικότητα, προκύπτει μετά.

Κι εμείς, αντί να επικεντρωνόμαστε στην κοινή βάση, δίνουμε σημασία μέγιστη σε όσα μας κάνουν να ξεχωρίζουμε. Γιατί;

Το αστείο είναι ότι και η ψυχή δεν είναι εύκολο να οριστεί.

Τι είναι η ψυχή;

Είναι η ψυχή, η ψίχα της ζωής μέσα μας; Είναι η ψυχή, η φλόγα που σιγοκαίει και μας κρατά ζωντανούς; Είναι η ψυχή που μοιάζει από ατσάλι, που μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα και να βγει αλώβητη;

Ψυχή, τι είσαι;

Ό,τι κι αν είσαι, εγώ εσένα θέλω να κοιτώ στα μάτια, εσένα να σέβομαι και να αγαπώ. Όλα τα άλλα, είναι στρώσεις πάνω σου, στρώσεις από σκόνη που κρύβουν την ομορφιά σου.

Ψυχή είσαι. Κι ας μην ξέρεις ποια είσαι.