Κατά της μιζέριας

Στην πάλη των συμφερόντων, οι ισχυρότεροι βρίσκουν πάντα τρόπους για να επιβάλλουν την εξουσία τους.

Και πάντα στόχος είναι η ενότητα των πιο αδύναμων ομάδων.

Μόνο που σήμερα, η νίκη των ισχυρότερων βασίζεται πάνω στην ατομικότητα του καθενός και της καθεμιάς.

Ξεπεράστηκε το φράγμα που ομάδες αδυνάμων σήκωσαν τα προηγούμενα χρόνια, όταν κάθε συλλογικότητα χτυπήθηκε εκ των έσω.

Κι αυτό έγινε, όταν ο άνθρωπος, ξέχασε πως ανήκει σε ένα εμείς που τον προστάτευε, κι αναλώθηκε στο υπερτροφικό εγώ του.

Απ’τα χρόνια του ρομαντισμού και των μπόλικων -ισμών, περάσαμε στην εποχή του κυνισμού.

Τώρα που η ελπίδα έχει καταβαραθρωθεί, όλες οι ατομικότητες πολεμούν κι ανταγωνίζονται η μια την άλλη, με απώτερο στόχο να επικρατήσουν σε ένα βασίλειο βόθρου.

Γιατί, κι αυτή είναι η ουσία των πραγμάτων, αντί να πιανόμαστε χέρι-χέρι και να δυναμώνουμε, αντί να πολεμούμε για συλλογικά δικαιώματα για όλους, για μια κοινωνία και μια ανθρωπότητα πιο ελεύθερη, δίκαιη και ισότιμη, αφεθήκαμε πέφτοντας θύματα μιας απόκρυφης πλεκτάνης στο να κυνηγάμε ο καθένας κι η καθεμιά το μικρό, πότε ταπεινό, πότε πομπώδες, πότε εύλογο, πότε ηλίθιο, όνειρό μας.

Παράλληλα, κάθε τι που μπορούσε να μας ενδυναμώσει και να μας φέρει σε καλύτερη θέση, έγινε εργαλείο υποδούλωσής μας. Η εκπαίδευση, τα μέσα, οι θεσμοί, η οικονομία κι ακόμη-ακόμη οι ίδιες οι κοινότητες. Η τυπική εκπαίδευση μας προετοιμάζει, όχι για τη ζωή, ως όφειλε, μα για να γίνουμε γρανάζια στο σύστημα, έχοντας ανεπτυγμένες δεξιότητες που μπορούν να καλύπτουν τις απαιτήσεις της οικονομίας, αλλά όχι για να μπορούμε να ασκούμε κριτική στην εκάστοτε εξουσία, που τείνει να’ναι η ίδια. Τα μέσα, μας πυροβολούν με ειδήσεις που πολλές φορές είναι άσκοπες και σε τίποτα δεν μπορούν να μας βοηθήσουν, για να μας φοβίζουν και να μας προετοιμάζουν για τους σωτήρες που εμφανίζονται και τείνουν να μοιάζουν με CEO πολυεθνικών. Οι θεσμοί, που χρειάστηκε τόσο αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων για να χτιστούν, πέφτουν στα χέρια ιδιοτελών ανθρώπων που προτάσσουν το προσωπικό τους συμφέρον έναντι του κοινωνικού, κι έτσι τους κάνουν να σαπίζουν εκ των έσω, χάνοντας την αξιοπιστία τους. Η οικονομία, που τείνει προς τις ολιγοπωλιακές καταστάσεις, έχει μετατραπεί σε μια σύγχρονη ζούγκλα, όπου πολυεθνικές γιγαντώνονται και καταφέρνουν να επιβάλλονται στις κυβερνήσεις, ενώ εμείς, οι μικροπαραγωγοί και καταναλωτές, μένουμε με το στόμα ανοιχτό μπρος στις ανισότητες που θα αυξάνονται μόνιμα και παντοτινά. Οι κοινότητες, δηλητηριασμένες από τον εγωισμό των μελών τους, δυσκολεύονται να επιβιώσουν, κι αν το κάνουν, δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν γιατί πιάνουν ταβάνι γρήγορα.

Τι πολεμά τον σύγχρονο άνθρωπο;

Τι έχει γίνει ο σύγχρονος άνθρωπος;

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα όλοι μας δυσκολευόμαστε να βρούμε το δρόμο μας. Δυσκολευόμαστε να έχουμε κι ελπίδα.

Λογικό είναι οι άνθρωποι να καταλήγουν στον κυνισμό, ακόμη και στον μηδενισμό, αλλά αν αυτό δεν ξεπεραστεί, τότε η ανθρωπότητα θα μπορούσε να συναντήσει το τέλος της πριν την ώρα της.

Γνωρίζοντας όλα αυτά, το μόνο που μας μένει, είναι μια ανάγκη για αλλαγή σε όλα.

Κι αυτή η ανάγκη, μυρίζει εδώ και καιρό.

Ο άνεμος της αλλαγής φυσάει, μας έχει σπάσει τις μύτες.

Φαίνεται πως βρισκόμαστε προ των πυλών μεγάλων αλλαγών σε παγκόσμιο επίπεδο.

Κι οι αλλαγές αυτές θα μας επηρεάσουν όλους κι όλες, ακόμη κι εθνικά και τοπικά.

Ο κόσμος μας, έχει προ πολλού αρχίσει να βράζει, κι οι άνθρωποι, απ’άκρη σ’άκρη κουράζονται, χάνουν την ελπίδα τους για το μέλλον, και κυριεύονται από αισθήματα μιζέριας.

Μπρος σε αυτή τη μιζέρια, οφείλουμε να ανυψώσουμε ανάστημα, και να προτείνουμε νέα οράματα, για να μας βγάλουν από την τρύπα που έχουμε πέσει.

Όσο ο άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει, όσο οι ισχυροί, οι εκάστοτε ισχυροί παραμένουν άνθρωποι σαν εμάς, θνητοί δηλαδή, έχουμε ελπίδα, ακόμη κι αν όλα γύρω μας δείχνουν πως δε θα έπρεπε.

Άλλωστε, το μίκρο-περιβάλλον μας, διαμορφώνεται από μεγαλύτερες δυνάμεις, που εμείς δεν μπορούμε καν να αντιληφθούμε ότι επενεργούν στις ζωές μας.

Στην παγίδα της μιζέριας, μπορεί να έχει πέσει ο καθένας και η καθεμιά. Έτσι συνέβη και σε μένα.

Για χρόνια είχα μπει στο τρυπάκι της μικροαστικής αντίληψης, με στόχους θεϊκούς που μετά κόπων και βασάνων πετσόκοβα για να τους κάνω γήινους, πεζούς χωρίς φτερά. Κι έτσι με κρατούσε το αόρατο χέρι της ανθρωπότητας με το κεφάλι κάτω.

Μα υπάρχει κι ένα άλλο αόρατο χέρι της ανθρωπότητας, που προσπαθεί να μας τραβήξει προς τα πάνω. Κι αυτό το χέρι, ανοίγοντας περισσότερο τα μάτια, είδα μπρος μου, και το’πιασα.

Όχι, η ζωή μας δεν είναι αναγκαίο να’ναι έτσι.

Αν ο άνθρωπος έχει ένα χρέος, αυτό είναι να ζήσει και να δημιουργήσει.

Αν αναλώνεται στα λόγια που φανερώνουν την ανημπόρια του, πάει κόντρα στη φύση του.

Δε τίθεται, λοιπόν, ζήτημα απλά επιλογής.

Μας το επιτάσσει η φύση να ξεπερνούμε τις δυσκολίες και να σηκώνουμε κεφάλι.

Και γι’αυτό, εγώ που λέω τα λόγια τούτα, δεν είμαι ούτε προφήτης, ούτε ηγέτης, απλά είμαι διαφορετικός παρατηρητής, ίσως γιατί ανέβηκα ψηλότερα στο βουνό μέσα μου, κι είδα τον κόσμο μας από άλλη οπτική.

Μια φορά θα ζήσουμε, δεύτερη ευκαιρία δεν έχει.

Γι’αυτό και θέλω όσοι διαβάζουν αυτό το κείμενο, να μην πάψουν να πιστεύουν στους εαυτούς τους και στις δυνατότητές τους. Απλά, πρέπει να κάνουμε το εξής, πρέπει να μειώσουμε τον εγωισμό μας, που αναγνωρίζεται ως η σύγχρονη μάστιγα, και να δούμε στα μάτια των άλλων εμάς τους ίδιους, που απλά δεν έτυχε να είμαστε οι άλλοι.

Γιατί το άλλο, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, και γι’αυτό η υπερβολική προσοχή στο εγώ μας είναι προβληματική.

Είμαστε κύτταρα ενός πολυοργανισμού που διακατέχεται από αμέτρητες σκέψεις και ρεύματα πνεύματος.

Αν θέλουμε να ξεφύγουμε απ’τις δυσκολίες μας, πρέπει να τείνουμε χέρι, είτε για να ζητήσουμε βοήθεια, είτε για να τη δώσουμε σε κάποιον ή κάποια άλλη.

Αρκετά πια με τη μιζέρια!

Αρκετά πια με τη διάσπαση και την παράδοση της ζωής μας στα χέρια ισχυρότερων κυττάρων.

Ο καιρός απαιτεί οι άνθρωποι να επικεντρωθούν για μια ακόμη φορά στα κοινά τους στοιχεία, που είναι πολύ πολύ σημαντικότερα απ’όσα μας κάνουν να ξεχωρίζουμε. Αυτή είναι η ουσία των πραγμάτων.

Ας βρει ο καθένας και η καθεμιά μικρές ομάδες στις οποίες μπορεί να κολλήσει, κι ας είμαστε ανοιχτοί σε μεγαλύτερα ανοίγματα στα οποία, δίνοντας λίγο παραπάνω απ’τον εαυτό μας, θα μάθουμε τη χαρά του ανήκειν, μικραίνοντας, ή σχεδόν εκμηδενίζοντας, το ατίθασο κι αδηφάγο εγώ μας.

Κι αν δεν μπορούμε να βρούμε τέτοιες ομάδες, θα πρέπει να τις δημιουργήσουμε.

Το σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι πρέπει να αφήσουν τα υπόγεια και τις σοφίτες, να κατέβουν στους δρόμους και τις γειτονιές, και να γνωρίσουν εκ νέου τη χαρά της συμβίωσης.

Τίποτα δε μοιάζει να μπορεί να γίνει μεγαλύτερο όπλο μας, εμάς, των αδυνάμων, μπρος σε όσα μας πνίγουν, και που σχεδόν μας συνθλίβουν, σε καθημερινή βάση.

Αυτό είναι το μυστικό που κρατούν κρυμμένο από εμάς.

Και πετυχαίνουν να μας πατούνε τον λαιμό, όταν τις λίγες ώρες που με τόσους κόπους αγοράζουμε, τις ώρες μετά τη δουλειά, που ποτέ δεν είναι εργασία, τις σπαταλούμε σε τόσα ναρκωτικά που απαιτούν την προσοχή μας, δίνοντάς μας πολύ πιο λίγα απ’όσα θα μπορούσαμε να πετύχουμε όλοι μαζί.

Η ανθρωπότητα, αν δεν καταλάβει ότι πολεμά απέναντι σε έναν καρκίνο που της σαπίζει το σώμα, θα παραμείνει καταδικασμένη, χέζοντας και γκρεμίζοντας το σπίτι της, τον πλανήτη, που λίγο θέλει να την πνίξει, κάψει, αρρωστήσει.

Μετά από τόσο καιρό απομόνωσης και περισυλλογής, τα βλέπω όλα καθαρότερα.

Η μιζέρια, είναι το κύριο σημάδι που φανερώνει την αδυναμία μας. Κι εμείς, οφείλουμε να ψάξουμε και να βρούμε τρόπους ώστε να βγούμε από αυτή την κατάσταση. Να βρούμε τρόπους για να αλλάξουμε την νοοτροπία μας. Μόνο έτσι αλλάζει η ζωή. Ούτε με ευχές, ούτε με κατάρες.

Η μιζέρια, όπως όλα, είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Ας σηκώσουμε κεφάλι για να κοιταχτούμε στα μάτια!