Χίμαιρες

Μας αρέσει να κολυμπάμε στα γλυκά νερά των σκέψεών μας.

Στα γνώριμα, ρηχά νερά, που δε μας φοβίζουν, κι ας μας τραβάει κάτι πιο μέσα στη θάλασσα.

Πότε πότε, ρίχνουμε χεριές μεγάλες, απλώνοντας το είναι μας στην πορεία του κόσμου.

Μα μόλις νιώσουμε το νερό να γίνεται πιο κρύο, αμέσως τραβιόμαστε πάλι προς τα έξω, στην ακτή, στα ρηχά, ζεστά, γνώριμα νερά της σκέψης.

Εκεί λοιπόν που πλατσουρίζουμε, δημιουργούμε χίμαιρες μέσα μας για να παίξουμε με τον εαυτό μας. Θέλουμε κάτι να κυνηγούμε. Θέλουμε ψευδαισθήσεις, καρότα μπρος στα μάτια του γαϊδάρου μας για να προχωρήσει μπρος, να περπατήσει λίγο κι αυτή τη μέρα, να μη μείνει ακίνητος.

Χίμαιρες, φρούτα της φαντασίας που θέλουμε να γευτούμε, στόχοι που βάζουμε, να πετύχουμε τον πολυπόθητο σκοπό. Αν υπήρχε μια ανώτερη συνείδηση, θα γελούσε μαζί μας, τέτοιοι που’μαστε, ψεύτικοι και υποκριτές για όλους, μα πάνω απ’όλα για τους εαυτούς μας.

Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να πιστεύει σε κάτι, δίχως πίστη, δίχως ελπίδα, η ζωή βαραίνει, γίνεται αποκρουστική. Όχι όχι, κάτι χρειάζεται να κυνηγούμε, κι ας είναι χίμαιρες. Ευτυχία, επιτυχία, ολοκλήρωση, οικογένεια. Χίμαιρες όλες.

Αν εξετάσει κανείς τη ζωή στα σοβαρά, βάσει όλων όσων γνωρίζουμε σήμερα, θα φτάσει στο σημείο της απόρριψης των πάντων. Όλα, όλα μοιάζουν ανούσια, οι πράξεις άκαρπες, οι επιδιώξεις ατελέσφορες. Μα γιατί;

Πώς να συγκρατηθεί το μυαλό και να μη χαθεί;

Η σκέψη πηγαίνει πίσω, εκεί που ξέρει, εκεί που πατά.

Ανθρωπάκια είμαστε, γιατί δεν έχουμε τη δύναμη να ξεφύγουμε από την αδυναμία που μας χαρακτηρίζει. Κανείς δε θέλει να αφήσει την ευκολία της γνώριμης ζωής, των δικών του χιμαιρών, να σκουντήσει τη σκέψη του στο βαθύ μπλε της θάλασσας της σκέψης, με τα παγωμένα νερά, και τα απύθμενα βάθη. Σχεδόν κανείς, ελάχιστοι μονάχα, επιλέγουν το δρόμο τον άγνωστο, το δρόμο της μοναξιάς και της μοναχικότητας, για να δουν την ψυχή τους μ’άλλο μάτι. Εκεί, στα σκοτεινά νερά της σκέψης, παρέα με τα θαλάσσια τέρατα που μπορούν να σε κατασπαράξουν ολοζώντανο. Όχι όμως εμείς.

Εμείς εδώ, πατάμε καλά καλά και δροσίζουμε το σωματάκι μας μόνο με την απλή σκέψη. Και μας είναι αρκετό, γιατί είμαστε λίγοι, λιγόψυχοι. Δημιουργούμε χίμαιρες να κυνηγούμε, ανούσιες μου μοιάζουν όλες τους, άνοστες, τέτοιες που ακόμη κι αν υπήρχαν, κι αν τις πιάναμε, πάλι ελεύθερες θα τις αφήναμε, αναγνωρίζοντας πως δεν έχουν να μας δώσουν τίποτα.

Μόνη μας παρηγοριά, το ότι οι χίμαιρες μας δίνουν το ταξίδι, το κυνήγι. Να ενεργοποιηθούμε. Να δράσουμε. Να τι έχουμε περισσότερο ανάγκη. Ψάχνουμε τον λόγο για να κουνήσουμε το δάχτυλό μας. Ίσως ο άνθρωπος ακόμα να μην είναι έτοιμος για τα βαθιά νερά της σκέψης. Ίσως και να μη γίνει ποτέ. Κι αν υπήρξαν άνθρωποι, αδέρφια μας που βρήκαν τη δύναμη να πάρουν την μακρότερη πορεία του κόσμου, κάτι μας λέει πως γέμισαν τη σκοτεινή άμμο της θάλασσας με τα κόκκαλά τους, όσοι από αυτούς δεν κατασπαράχθηκαν.

Τι άλλο να ξεκλείδωσε η σκέψη τους εκεί που έφτασαν;

Ποιος να ξέρει…

Εμείς εδώ, στα ρηχά, γλυκά, βρώμικα νερά της σκέψης, υπάρχουμε ίσα ίσα για να κυνηγούμε χίμαιρες, κι οι χίμαιρες υπάρχουν, ίσα ίσα για να δικαιολογούν την ύπαρξή μας.

Τα χρόνια μας περνούν, τα καίμε σαν χαρτονομίσματα με τον αναπτήρα, κυνηγώντας όλα όσα ποτέ δε θα πιάσουμε, όλα όσα ποτέ δε θα μας δώσουν αυτά που νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε. Καιγόμαστε κι εμείς, ωραίοι νέοι, ωραίοι άνθρωποι, που ωραία καίγονται. Οι χίμαιρες, κι ας μην υπάρχουν, γελούν μαζί μας.