30

Τα πάτησα.

Μόλις έγινα τριάντα. Η αλλαγή της δεκαετίας με βρήκε αγκαλιά με την κοπέλα μου.

Ένα φιλί δυο λεπτών σφράγισε το τέλος των twenties μου.

Ήρθε η ώρα μου τώρα.

Από εδώ και στο εξής, τίποτα δε θα’ναι ίδιο.

Σηκώθηκα, έπλυνα τα πιάτα του βραδινού μας, άναψα ένα κερί κι όσο περίμενα το τσάι μου να γίνει ατένισα έξω από το παράθυρο τα φώτα της νύχτας. Ο καθαρός ουρανός εδώ που βρίσκομαι είναι δώρο όταν μας δίνεται, κι έτσι, η σημερινή σελήνη με είδε στα μάτια, με είδε ως άνδρα, και μόνο, πια.

Αυτή η ώρα που γράφω, είναι το δώρο μου. Από εμένα σε εμένα.

Κάποτε αναστήθηκα, έπειτα έζησα, τώρα ήρθε η ώρα μου να εμπνευσθώ.

Νιώθω πως ήρθε η ώρα να πιάσω τη ζωή από τα μαλλιά και να την κάνω να πει, να φωνάξει, το όνομά μου.

Θέλω να βάλω τέλος στον μελοδραματισμό μου. Ήμουν ως τώρα ένας drama king. Κι αν και κάθε ζωή, του καθενός και της καθεμιάς, μπορεί να ιδωθεί ως δράμα, αυτό δε σημαίνει ότι κατά καιρούς δε μοιάζει και με τραγωδία ή και κωμωδία. Αυτές τις πλοκές θέλω να πλέξω με τα χέρια του νου μου και να ζήσω μια ζωή κωμικοτραγικοδραματική.

Νιώθω τώρα, την ώρα που πατάω με σφοδρότητα αυτά τα κουμπιά, μια νέα ελπίδα να με πλημμυρίζει. Μια ελπίδα που’ρχεται βαθιά, βαθύτατα, από μέσα μου, σαν την επιταγή των 30 που θα με πλουτίσει και πάλι, όπως αυτή των 20.

Το παιδί που κάποτε ήμουν, μεγάλωσε πια, κι ήρθε η ώρα η τσιριχτή του φωνούλα να μη μου αποσπά την προσοχή, κι ούτε και να μου προξενεί φόβους που δε θα έπρεπε να’χω. Όχι πλέον, μεγάλωσα. Τώρα έγινα άνδρας.

Τώρα είμαι άνδρας.

Όχι νέος ή νέος άνδρας. Απλά άνδρας.

Μου πήρε χρόνια και πόνους για να καταφέρω να ανδρωθώ. Όλες οι αγωνίες σχηματίστηκαν στο πρόσωπό μου μέχρι να φτάσω ως εδώ. Μα τα κατάφερα. Δε θέλω τίποτα κι από κανέναν. Θέλω μονάχα την αναγνώριση από τον εαυτό μου. Θέλω την κατάφασή του. Το νεύμα του να μου λέει καλά τα κατάφερες, φίλε αδερφέ, εαυτέ.

Θέλω να χτιστώ κι άλλο, θέλω και να χτίσω. Θέλω αυτή η δεκαετία να’ναι η σημαντικότερη στη ζωή μου. Και θα την κάνω τέτοια που να είναι. Όσα μου στέρησα λόγω της απερισκεψίας μου ή λόγω των άτυπων ηττών μου, θέλω τώρα να τα επιδιώξω εκ νέου.

Αυτή η ελπίδα μου δίνει πίστη. Πίστη στον εαυτό μου. Είχα πιάσει το μήνυμα πως για να νικήσεις τον εαυτό σου πρέπει να κονταροχτυπηθείς με κάθε φόβο και φοβία του. Το έκανα πράξη ως ένα βαθμό. Δεν αρκούσε όμως. Ποτέ δεν αρκεί. Πάντα υπάρχει το κάτι παραπάνω που μπορεί να επιτευχθεί. Βουτώ ξανά με το σπαθί για να κόψω κεφάλια ψεύτικων τεράτων, έναντι σε όσα, δίχως πραγματικό λόγο, με κρατούσαν δέσμιο ως σήμερα.

Το κλειδί για την επιτυχία, την προσωπική κι όχι την κοινωνική, είναι η αυτοπειθαρχία. Αδυνατώ ως τώρα να πειθαρχώ στις εντολές και προσδοκίες του κόσμου, μα ξέρω καλά ότι, χωρίς πειθαρχία απέναντι σε εμένα τον ίδιο δε θα πάω πουθενά. Και θέλω αυτή η ζωή να στεφθεί από επιτυχία, θέλω αντί για το κυνήγι της ευτυχίας να αναλωθώ στο κυνήγι της επιτυχίας, της επιτυχίας που εγώ και μόνο εγώ ορίζω ως τέτοια. Για εμένα, επιτυχία δεν είναι το να βγάλω λεφτά. Επιτυχία είναι να φέρω στη ζωή όσα μου τριβελίζουν το μυαλό, τις άτονες ώρες μου αλλά και το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθώ. Όλα όσα ονειρεύομαι, αυτά θα επιδιώξω. Κι ό,τι ονειρεύομαι, είναι από υλικό αστρικό κι εγώ δεν είμαι απλά ο ονειρευτής, είμαι κι ο εν δυνάμει δημιουργός τους. Επιτυχία για εμένα είναι, να μην αφεθώ στο κυνήγι των πολλών, αλλά να καταπιαστώ με το κυνήγι που εγώ ο ίδιος επέλεξα. Κι αυτή η προσπάθεια που έρχεται με τις θυσίες μιας ζωής, είναι η τούρτα την οποία θέλω να φάω ολάκερη. Το να πραγματοποιηθούν τα όνειρά μου, αυτά που κάποτε φοβόμουν να δημιουργήσω ακόμη και μέσα στο μυαλό μου, είναι το κερασάκι στην τούρτα μου. Εγώ αυτοπραγματώνομαι και θα πραγματωθώ εξ ολοκλήρου την ώρα που θα σταματήσω να αναπνέω, την ώρα που η φωτίτσα μέσα μου θα σβήσει.

Έως τότε, δε με κρατά τίποτα και κανένας.

Έπρεπε να κλείσω τα τριάντα για να το πάρω απόφαση. Αλλά αφού το πήρα, κι αφού βρήκα ξανά την πίστη μου στον εαυτό μου, δε βλέπω τέλος μπροστά μου. Το τέλος είμαι εγώ ο ίδιος.

Τέρμα πια τα μυξοκείμενα. Τέρμα το κλάμα δίχως λόγο και δίχως προοπτική. Τέρμα η παιδικότητα που με χαρακτήριζε κατά βάση. Τώρα μόνο αγώνας, μόνο πόλεμος, μόνο ουσιώδης πόνος. Δε θέλω να πονώ για τα περασμένα, μήτε και για όσα δεν ελέγχω ο ίδιος. Τι νόημα έχει να χτυπώ το κεφάλι μου σε έναν τοίχο που δεν είναι ο δικός μου τοίχος.

Τα χρώματα θα ξεχαστούν στους αριθμούς που ξεκινούν από 2. Τώρα γίνομαι πιο σκοτεινός. Πιο μεστός, πιο λακωνικός, πιο ουσιώδης. Τα χρώματα της φωνής μου θα γίνουν πιο dark. Κι όπως κάποτε ήμουν το βαθύ μα ζωντανό κόκκινο της αριστεράς, κι αν και μπόρντιασα εν τέλει, τελευταία έγινα πιο πράσινος, μα τώρα θα πιάσω την απόχρωση του ελάτου, ελπίζοντας ποτέ να μη πατήσω το πόδι μου στα δεξιότερα, πιο σοβαρά γαλάζια και μπλε χρώματα του συντηρητισμού και της παράδοσης. Τώρα είμαι στο κέντρο και είμαι καλά. Συνομιλώ ως ίσος απέναντι σε ίσους, με όλους, και ψάχνω τα θετικά και τα αρνητικά όλου του φάσματος.

Τώρα η φωνή μου θα βγαίνει πιο βραχνή κι ενώ η απορία και η περιέργεια θα συνεχίσουν να με χαρακτηρίζουν, δε θα διστάζω από εδώ και στο εξής να δίνω τις απαντήσεις μου σε όλους αυτούς τους στοχασμούς που άφηνα ανοιχτούς. Φτάνει πια με την προσποίηση που έκανα πως δεν ήξερα και ήθελα να δείξω την αλήθεια μου μόνο δημιουργώντας πλεκτά συναισθημάτων. Η ζωή περνά κι εγώ κουράστηκα κι αν το γράψιμο με έχει γαλουχήσει ως τώρα, ήρθε η ώρα να το σπρώξω σε νέα ύψη και άλλες διαστάσεις.

Μέσα μου κρύβω τόση ποίηση και λογοτεχνία που μια ζωή δε μου αρκεί για να τους δώσω πνοή. Πώς να πάρουν σάρκα κι οστά όλα όσα θέλω ενώ την ίδια στιγμή επιδιώκω σα ζογκλέρ να παίζω στον αέρα τα μαχαίρια μου, τα οποία είναι κοφτερά και καυτά, αν παραμείνω μόνος σε αυτό το ταξίδι;

Ήμουν τυχερός που στην τελευταία στροφή της δεκαετίας αφέθηκα να μπω σε μια σχέση που θέλω να’ναι η τρίτη και καλή μου. Αλλά όσα στοχεύω να φέρω στον κόσμο δε θα έρθουν ούτε σε μια νύχτα, κι ούτε και μπορώ να τα φέρω μόνος, όσο καλός μάγος κι αν ήμουν. Χρειάζομαι συνοδοιπόρους. Ανθρώπους που μοιράζονται τον ίδιο έρωτα για τη ζωή όπως εγώ, ακόμη κι αν αυτός μου ο έρωτας είναι ως τώρα κρυφός, δε παύω να’μαι παθιασμένος με το θαύμα της.

Το σχέδιο ως τώρα ήταν να δουλέψω τον εαυτό μου ώστε να γίνει ο άνθρωπος που απαιτείται για να καταφέρω όσα θέλω. Να αλλάξω τα θέλω μου; Είναι πολύ μακριά ακόμα και θα’ρθει μόνο ως παραίτηση, ως το σήκωμα της λευκής πετσέτας. Το σχέδιο από εδώ και πέρα είναι να αναζητήσω άτομα, ενώ την ίδια στιγμή συνεχίζω να με σκαλίζω, να σκαλίζω την πέτρα που θα καθορίσει το πεπρωμένο μου, και να πιαστώ χέρι χέρι με τα άτομα αυτά, να φωτίσω και να φωτιστώ, να ριχτούμε στη δουλειά για να αλλάξουμε τον κόσμο. Ψάχνω για υγιείς εγωιστές σαν κι εμένα, με υπόβαθρο ρομαντικό και μάτια σπινθηροβόλα, για να καούμε μαζί σε αυτή την ύπαρξη για το κοινό καλό στο οποίο πιστεύουμε και πρεσβεύουμε.

Μοιάζει σαν όνειρο που μιλάω έτσι, νιώθω λες και κοιμάμαι. Έπρεπε να φτάσω τα τριάντα για να δω καθαρότερα τα όσα ήδη ένιωθα μέσα μου. Τριάντα χρόνια εδώ και μου φαίνεται σα να μην τα έζησα εγώ, λες κι ήταν άλλος. Κι όμως, ήμουν εγώ κι ήταν άλλος. Αλλάζω συνεχώς, από χρόνο σε χρόνο, από λεπτό σε λεπτό κι από στιγμή σε στιγμή. Ο πυρήνας μένει ίδιος πάντα. Το γύρω γύρω αλλάζει πάραυτα. Το μωρό, μετά ο Θανασάκης, ο Σάκης, ο Θάνος, τώρα μόνο Θανάσης. Κάθε όνομα κι από ένα πρόσωπο, κάθε χαμόγελο ίδιο μα κάθε δάκρυ διαφορετικό. Ήμουν και θα είμαι ένα αίνιγμα, ένα δίλημμα και μια λεπίδα, όπλο κι εργαλείο στα χέρια της ζωής που τυφλά θα φέρει εις πέρας τις κρυφές τις ελπίδες. Είμαι η λεπίδα της ελπίδας.

Το τσάι μου τελείωσε από ώρα.

Η σελήνη κρύφτηκε πάλι.

Η κοπέλα μου βλέπει το δεύτερό της όνειρο.

Κι εγώ δεν είμαι ο ίδιος με αυτόν που ξεκίνησε να γράφει αυτό το κείμενο.

Σε αυτό το ταξίδι κι αυτή την τρέλα που μοιράζομαι με τον κόσμο, ως τώρα έμενα περισσότερο ως παρατηρητής, προσπαθώντας να κατανοήσω την φύση του παντός και τη θέση που μου αναλογούσε. Η δύναμη που’χω ξεκλειδώσει ως τώρα όμως δεν μπορεί να με φέρει εκεί που θέλω να βρεθώ για να νιώσω ότι πήρα αυτό που ήθελα.

Και θέλω τόσα πολλά, είμαι αχόρταγος. Δε θέλω να κρατήσω το τιμόνι, θέλω να το κατασκευάσω εκ νέου όμως και να κάνω αυτό το πλοίο να πηγαίνει μόνο του εμπρός, δίχως την ανάγκη κάλπικων καπετάνιων, καλπιτανέων. Θέλω μια θέση στην αλυσίδα της ζωής και θα κάνω ό,τι χρειαστεί για να την λάβω. Τίποτε δε με σταματά πλέον, τουλάχιστον όχι ο εαυτός μου, μονάχα η ζωή το μπορεί αν σε κάποιο της γύρισμα με το μπούμερανγκ μου κόψει την κλωστή.

Ο, μέχρι πρότινος, μεγαλύτερος εχθρός μου, ο εαυτός μου, θα μείνει μόνο ως ο καλύτερος φίλος μου, που θα με διδάσκει όσα κανείς δεν μπόρεσε ως τώρα. Από εδώ και στο εξής, ο μόνος εχθρός, θα’ναι ο χρόνος. Με αυτόν, και μόνο με αυτόν, παλεύω πια.

Εις υγείαν της αναγέννησης, της ελπίδας, της πίστης, της δύναμης, αλλά και του στοχασμού, της σκέψης και της σοφίας.

Μέχρι να γίνω σκόνη, θα αγαπώ τον κόσμο, τους γύρω μου, τον εαυτό μου.

Η νέα δεκαετία μου έφερε ως δώρο το κλειδί για το μπαούλο του θησαυρού που κρύβεται μες στο κεφάλι μου.

Είμαι σίγουρος πως μπρος μου τρεμοπαίζουν όλες οι πιθανότητες κι είμαι έτοιμος να τις γραπώσω, να τις πραγματώσω.

Χαρούμενα τριάντα εαυτέ, χαρούμενα ήδη γιατί σε ξαναβρήκες, σε καθάρισες και σε φίλησες.