Κοιτάζουμε στον καθρέφτη και νομίζουμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι αυτό που πραγματικά είμαστε, το σώμα, τα άκρα του κι οποιαδήποτε χαρακτηριστικά μας που μας κάνουν να δείχνουμε αυτό που δείχνουμε. Τι είναι όμως ο άνθρωπος στην ουσία;
Αν μου κόψεις ένα χέρι κι ένα πόδι, θα παραμείνω εγώ, σχεδόν αναλλοίωτος όπως πρώτα. Αν μου πάρεις κάποια από τις πέντε μου αισθήσεις, μέσω των υπόλοιπων θα συνεχίσω να αντλώ ερεθίσματα, δεδομένα που θα γίνουν πληροφορίες μέσω της σκέψης, από το περιβάλλον γύρω μου. Τι είναι ο άνθρωπος;
Ο άνθρωπος είναι ένα ον εξελιγμένο, τουλάχιστον το πιο εξελιγμένο μέσα στο ζωικό βασίλειο της γης κι αυτό που’χουμε ως τώρα γνωρίσει. Ο άνθρωπος είναι ένα σύστημα δημιουργημένο από τη φύση, φτάνοντας στο σήμερα μέσα από αλλεπάλληλες αλλαγές, τον βλέπουμε στην εποχή μας να’ναι αυτός που’ναι, μα δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι τα χρόνια μέσα στα οποία μεγαλουργεί δεν είναι παρά μια στιγμή μόνο μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Η εξέλιξη θα συνεχίσει να συμβαίνει κι αν ως τώρα σε αυτό συνέβαλλε η φύση μόνο, από εδώ και πέρα αναλαμβάνουμε σιγά σιγά κι εμείς την ευθύνη γι’αυτή, ίσως να φτάνουμε στο σημείο να πάρουμε και τα ηνία, δημιουργώντας τον Άνθρωπο της επόμενης περιόδου στην Ιστορία.
Ο άνθρωπος, όπως και κάθε ζώο και φυτό, είναι η ενσάρκωση της φύσης, είναι η ίδια η Ζωή που κάποιοι την ονόμασαν Θεό. Μέσα από τα μάτια μας, το σύμπαν βλέπει κι αντιλαμβάνεται τον ίδιο του τον εαυτό. Μέσα στη σούπα ζωής του διαστήματος, είμαστε πιθανότατα μόνο ένα κύτταρο του Παγκόσμιου Πνεύματος. Ολόκληρη η Ανθρωπότητα, με τα τόσα κύτταρά της, εμάς τους ανθρώπους, δεν είναι κι αυτή παρά ένα κύτταρο ενός μεγαλύτερου οργανισμού που ξυπνά σιγά σιγά αλλά σταθερά μέχρι ίσως να ξανακοιμηθεί και πάλι.
Παντού στον κόσμο υπάρχουν ψήγματα Ζωής τα οποία περιμένουν, κατά κάποιο τρόπο, τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να ξεδιπλωθούν, να αναπτυχθούν και να αυτοπραγματωθούν. Με την πάροδο του χρόνου, η Ζωή σε κάθε της μορφή, εξελίσσεται και είτε τυχαία είτε σκόπιμα, αποκτά συνείδηση του εαυτού της. Ο άνθρωπος είναι αυτό ακριβώς το πράγμα, είναι μια πτυχή της Ζωής που αναπτύχθηκε τόσο ώστε να αποκτήσει αυτοσυνείδηση, να παρατηρήσει τον εαυτό του και τον κόσμο και να δει καθαρότερα το τι συντελλείται γύρω του.
Ο Θεός στον οποίο προσευχόμαστε και ζητάμε την βοήθειά του δεν είμαστε παρά εμείς οι ίδιοι. Η πίστη στον Θεό μας ενδυναμώνει τόσο γιατί μας δίνει κουράγιο κι ελπίδα να συνεχίσουμε να βαδίζουμε τον δύσκολο δρόμο της ζωής, γιατί εν τέλει, το να ζει κανείς δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα. Η πίστη είναι τόσο σημαντική για τον άνθρωπο που όταν δεν την έχει μοιάζει με φτερό στον άνεμο, μοιάζει με ένα σώμα που του λείπει η ψυχή.
Δεν πιστεύω σε καμιά δύναμη έξω και πέρα από εμένα. Πιστεύω στον Άνθρωπο, στον εαυτό μου και στους αδερφούς και τις αδερφές μου. Πιστεύω στην Ανθρωπότητα. Η πίστη μου αυτή μου δίνει δύναμη να ξεπερνώ τις δυσκολίες και μου δίνει ελπίδα αγαπώντας όσο πιο πολύ μπορώ τη Ζωή στο σύνολό της. Η ελπίδα με κάνει να ατενίζω θαρραλέα ένα μέλλον στο οποίο ο πόνος θα είναι λιγότερος κι η χαρά μεγαλύτερη, μα πέρα από αυτά, με κάνει να αναγνωρίζω πως η συνειδητότητα της Ανθρωπότητας θα αυξηθεί. Είναι, εν τέλει, η πίστη κι η ελπίδα που απορρέει από αυτή που με κάνουν να προσδοκώ κάτι καλό και με βάζουν στον δρόμο της δημιουργίας κι αξιοποίησης των κατάλληλων συνθηκών για να εκπληρωθούν όλα όσα πιστεύω στο σήμερα.
Ο άνθρωπος έχει νου και σώμα, ή ακόμη καλύτερα, είναι νους και σώμα. Στον εγκέφαλο εδράζονται όλα όσα αποκαλούμε νους, συνείδηση, ψυχή και πνεύμα και, στην παρούσα φάση του ανθρώπου, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το σώμα. Δεν ξέρουμε τι θα αποφασίσει η Ανθρωπότητα για το μέλλον, αν δηλαδή περάσει σε άλλα στάδια κατά τα οποία ο άνθρωπος θα’ναι μόνο εγκέφαλος ή ακόμα και μόνο πνεύμα αποστερημένο από την ύλη του εγκεφάλου και του σώματος.
Μέσα στον καθένα και την καθεμιά από εμάς υπάρχει το πνεύμα που ανήκει σε κάτι μεγαλύτερο απ’ότι νομίζουμε. Το πνεύμα αυτό είμαστε εμείς. Όταν γεννιόμαστε και για τα πρώτα χρόνια της ζωής μας το πνεύμα είναι σε καλή κατάσταση και τείνει να μαθαίνει τον κόσμο γύρω του, μέσω της κοινωνίας και των εργαλείων της ωστόσο, καταφέρνουμε να κοιμήσουμε το πνέυμα του κάθε ανθρώπου και να τον κάνουμε κάτι σαν ζόμπι. Σαν ένα σώμα που κινείται φαινομενικά αυτοθέλητα μα επί της ουσίας είναι καταδυναστευμένο από κύματα τυχαιότητας που το παρασύρουν πότε εδώ και πότε εκεί. Λείπει η αυτοκυριαρχία σε μεγαλύτερο βαθμό, μια κυριαρχία του πνεύματος στο σώμα, του οδηγού στο όχημα.
Η καθημερινότητα με τα απαρχαιωμένα της προβλήματα μας ρίχνει κι αυτή σε ύπνο βαθύ, παίρνει την προσοχή μας από όσα έχουμε την ανάγκη να εξετάσουμε κι ασχολούμαστε με όλων των ειδών τα ανούσια πράγματα. Ο τρόπος ζωής των ημερών μας, είναι τόσο δύσκολος κι αποπνικτικός που κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι τείνουμε να απανθρωπιούμε το σύνολο της Ανθρωπότητας, κι ας καταφέρνουν κάποιοι να ξεφεύγουν από τα δεινά που μας ρίχνουμε.
Ένας τρόπος να ξεφεύγουμε από αυτά τα δεινά είναι η επαφή μας με την τέχνη. Η τέχνη είναι η έκφραση του πνεύματος, μέσα της κρύβονται άπειρες κραυγές αγωνίας ανθρώπων που ένιωθαν το σφίξιμο της απατηλής τους ζωής να τους πνίγει όλο και πιο πολύ. Αυτή η ανάγκη για έκφραση που’χει το πνεύμα μέσα μάς μας ωθεί στην καλλιτεχνική δημιουργία. Ο χορευτής, η ζωγράφος κι ο συγγραφέας, μουσικοί και ποιητές εκφράζουν μέσω της τέχνης τους το πνεύμα που όχι απλά κατοικεί μέσα τους, αλλά το πνεύμα που αυτοί οι ίδιοι είναι. Οι επιστήμες και η φιλοσοφία παίζουν κι αυτές τον ρόλο τους αλλά δε συγκρίνονται με την τέχνη στο σημείο αυτό, γιατί η ελευθερία που παρέχει η τελευταία στην έκφραση του πνέυματος είναι τόσο μεγάλη που καθιστά την όποια δημιουργία αυτόνομη κι ανεξάρτητη.
Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν καλά ότι στην καθημερινότητά μου, λίγο έως πολύ, μιλώ και συμπεριφέρομαι όπως όλος ο κόσμος. Είμαι κι εγώ ένας συνηθισμένος άνθρωπος της εποχής μου. Όταν διαβάζουν όμως τα γραπτά μου, την έκφραση του πνεύματος που σιγοκαίει μέσα μου, δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι είμαι εγώ ο ίδιος αυτός που τα γράφει. Και γι’αυτό έγραψα αυτό το κείμενο, για να πω σε όλο τον κόσμο ότι δεν τίθεται ζήτημα κάποιας ιδιαίτερης σοφίας που μπορεί να’χω κάθε τόσο σαν αναλαμπή μέσα μου. Η εσωτερική μου φωνή δεν είναι ούτε σπάνια ούτε μοναδική. Ο λόγος αυτός υπάρχει στον καθένα και την καθεμιά και περιμένει πως και πως για να εκφραστεί.
Γιατροί, δικηγόροι, λογιστές και ντελιβεράδες, όπως ζούμε σήμερα, μας είναι αναγκαίοι, σχετίζονται όμως με τη διατήρηση της ζωής. Οι επιστήμες, η φιλοσοφία κι οι τέχνες από την άλλη, σχετίζονται με την άνθιση της ζωής. Μπορεί να υπάρχουμε χάρις στα πρώτα, αλλά ζούμε χάρις στα δεύτερα.
Κάθε άνθρωπος αξίζει να δώσει μια ευκαιρία στον εαυτό του, κι ακόμη περισσότερο, η Ανθρωπότητα οφείλει να δώσει την ευκαιρία σε κάθε κύτταρό της ώστε να μάθει να εκφράζεται, να μάθει μέσω της τέχνης να δίνει δυνατότητα έκφρασης στο πνεύμα μέσα του. Όλα τα ιερά βιβλία, όλη η φιλοσοφία, όλη η γνώση και η σοφία που’χουμε συλλέξει ως σήμερα είναι αποτέλεσμα ανθρώπων σαν κι εμάς. Αυτά που άξιζαν και πέρασαν την εξέταση που τους έθεσε ο χρόνος, έφτασαν στις μέρες μας και μέσα τους αναγνωρίζουμε αυτό το Πνεύμα που κρύβουμε εντός μας και περιμένει πως και πως να εκφραστεί.
Στοχαστής 