Το κείμενο που ακολουθεί αφορά τους συγχωριανούς μου (κι όχι μόνο). Λυπάμαι πολύ που προβαίνω σε αυτή την κίνηση, αλλά η συμπεριφορά κάποιων »ταγών» με ωθεί στο να πάρω θέση και να »καταγγείλω» ένα συγκεκριμένο περιστατικό.
Θα αποφύγω να αναφέρω ονόματα, αν και είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό σε ποιον αναφέρομαι πρώτα και κύρια.
Εδώ και καιρό, συμβαίνει κάτι που συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα, κι αν όχι τόσο στις πόλεις, σίγουρα γίνεται κατά κόρον στα χωριά. Πολλά από τα μαγαζιά που θα έπρεπε να’ναι κλειστά και να μην έχουν κόσμο, ω τι παράδοξο, λειτουργούν σχεδόν κανονικά, ενώ φυσιολογικό είναι κάποιος να φτάσει στο συμπέρασμα ότι οι αρχές κάνουν τα στραβά μάτια, αν δεν τα’χουν κιόλας κλειστά.
Δεν ξέρω πως έτυχε, αν ήταν »ρουφιανιά» ή ίσως πρόκειται για συμβάν σχετικό με την Νέμεσι, μα έγραψαν ένα από τα εν λόγω μαγαζιά στον Σοχό. Κρίμα σίγουρα από πολλές απόψεις, αλλά όποιος παίζει με τη φωτιά είναι πολύ πιθανό να καεί.
Επίσης, στο σημείο αυτό θα ήθελα να πω πως αναγνωρίζω πως όλοι από μεριάς τους έχουν ως ένα βαθμό δίκιο, και οι μαγαζάτορες που »μπαίνουν μέσα» και οδεύουν με μαθηματική ακρίβεια σε λουκέτο, και η νεολαία που το αίμα της βράζει και δυσκολεύεται να κάνει αυτό που προστάζει ο νόμος, και η υπόλοιπη κοινωνία που βρέθηκε μετά από μια δεκαετή οικονομική κρίση, πριν προλάβει καλά καλά να συνέλθει, υπό καθεστώς καραντίνας με όλα τα ψυχολογικά μέσα της να βολοδέρνουν. Ωστόσο, περά από κάθε πολιτική σκοπιμότητα, το πρόβλημα αγγίζει όλους, και θα πρέπει να αντιμετωπιστεί όσο καλύτερα γίνεται. Η κυβέρνηση έχει τον πρώτο λόγο κι εμείς το δεύτερο, ή κάτι ανάμεσα τέλος πάντων. Κι αν οι προπαππούδες μας πολέμησαν, οι παππούδες μας έζησαν εμφύλιο, οι πατεράδες μας μεγάλωσαν μέσα στη Χούντα, ποιοι είμαστε εμείς για να παραβγούμε μπροστά τους ως χτυπημένοι από μια πανδημία, κάθε γενιά, έχει τα δικά της προβλήματα άλλωστε.
Για να φτάσω ωστόσο και στο συμβάν που με εξόργισε αναφέρω ότι στην ομάδα Ola Sohos, ένας γρίφος σχετικά με τη »ρουφιανιά» αφαίθηκε περιπλανώμενη στον αέρα. Γέννησε όπως είναι λογικό ποικίλες αντιδράσεις, αν και οι περισσότερες ήταν για κλάματα, θα πρέπει όμως να γίνουν σεβαστές. Μια κοπέλα παρόλα αυτά, πατώντας πάνω στη συγκεκριμένη συμπεριφορά, έκφρασέ ένα σχόλιό της σχετικά με την κατάσταση στον τόπο μας και γιατί αυτή δυσχαιρένει με τον καιρό. Πέρα από μερικά likes, κανείς πέρα του διαχειριστή (ο οποίος έκανε κατ’εμέ παραπλανητικό κι υποτιμητικό σχόλιο) δεν σχολιάσε κι ένιωσα ότι το σχόλιό της πάει στράφη, αποφάσισα έτσι να αναφέρω κι εγώ κάτι σχετικό, λέγοντας συγκεκριμένα ότι ο τόπος αυτός δε καταστρέφεται από τον ιό ή τη ζήλια αν κι αυτά είναι πολύ άσχημα αλλά από τον άμετρο τοπικισμό, τον εγωκεντρισμό και την έλλειψη παιδείας που μας χαρακτηρίζει. Ωραίο σχόλιο για να διαγραφεί σκέφτηκε ο ταγός μας και με έβαλε στην μπρίζα.
Είχα ακούσει κατά καιρούς για τον χουντικό τρόπο που λειτουργεί η σελίδα Ola Sohos, αλλά δεν είχε τύχει να υποπέσει κάτι στην αντίληψή μου, ίσως γιατί απέφευγα να την παρακολουθώ συχνά. Στο σημείο αυτό να πω ότι όσον αφορά τις φωτογραφίες, την ενημέρωση και τη δυνατότητα να’ρθουν οι Σοχινοί έστω και διαδικτυακά κοντά, συμβάλλει πραγματικά πάρα πολύ, κι ο διαχειριστής τελεί λειτούργημα. Αυτό το λέω για να μην μειώσω την προσπάθεια και τον κόπο χρώνων κυρίως ενός ατόμου και να μην του αναγνωριστεί αυτή του η προσφορά. Αλλά πρέπει να λέμε και του στραβού το δίκιο. Κι αυτό πρέπει να γίνεται σεβαστό.
Δεν είχα καμιά όρεξη να γράψω αυτό το κατεβατό αν δεν είχα βγει εκτός εαυτού. Το να διαγράφει ένας διαχειριστής τα σχόλια κάποιων από τα μέλη της ομάδας του, όχι επειδή χρησιμοποιηθήκε ρητορική μίσους, αν κι αυτή περνάει αφιλτράριστα έχω παρατηρήσει, ούτε επειδή υπάρχει παραπληροφόρηση μιας και η »κεντρική αρχή» αρκείται δεόντως σε αυτήν, είναι κατ’εμέ, η απόλυτη πράξη αυταρχισμού. Η συγκεκριμένη ομάδα, έχει φαίνεται σαν πολιτική, χωρίς αυτή να υπάρχει κάπου που να μπορεί να διαβαστεί, ότι ό,τι δεν αρέσει στον διαχειριστή της κόβεται κι ο τολμηρός σχολιαστής διαγράφεται.
Αν θέλετε να’χετε έναν χώρο για να τον παίζετε όλοι μαζί, συγχαρητήρια, τον έχετε όλο δικό σας. Μην κάθεστε σας παρακαλώ πολύ κι αναρωτιέστε γιατί έχει καταντήσει ο Σοχός όπως κατήντησε, ή γιατί το σάπιο σώμα του βρίσκεται σχεδόν στα τελευταία του. Αν θέλετε να δείτε πως τα πάει ένας τόπος, κάντε μια βόλτα απ’τα νεκροταφεία του.
Κάθεστε και λέτε το μακρύ σας και το κοντό σας και σε λίγο οι νεκροί θα βρεθούνε στο δρόμο. Ζητάτε τις ψήφους του κόσμου απλά για να πάρετε το χρίσμα και το εγώ σας να ανέβει ένα σκαλάκι παραπάνω.
Τον Σοχό τον χτύπησαν πολλά. Από τη μια το κράτος, το οποίο συντηρείτε χρόνια τώρα ως δογματικοί που είστε ψηφίζοντας άκριτα. Από την άλλη ο σύγχρονος τρόπος ζωής που μας μαζεύει στα χαρτόκουτα των πόλεων και ζούμε σαν ποντίκια. Μα πάνω απ’όλα τον χτυπήσαμε και τον χτυπάμε εμείς, οι Σοχινοί, γιατί είμαστε χαρακτηριστικό δείγμα νεοέλληνα (πάλαι ποτέ σλαβομακεδόνες), που καταστρέψαμε τις πρότερες αξίες όπως κάθε πολίτης αυτής της χώρας και βάλαμε στα εικονοστάσια μας το ατομικό μας συμφέρον. Η έλλειψη παιδείας κάνει μπαμ, η κριτική σκέψη η οποία είναι το απαύγασμά της λείπει ολωσδιόλου, η ενότητα χάθηκε από το λεξιλόγιό μας, η αγάπη που ο καήμενος ο Χριστός σας σάς δίδαξε, πλέον θεωρείται αδυναμία από τους πολλούς, η συμπόνια επίσης, κι ας μη μιλήσουμε για τον σεβασμό στον συνάνθρωπο. Τα χρόνια ψυχολογικά που είχαν οι παππούδες μας κι πατεράδες μας, κρυμμένα κάτω από τον αλκοολισμό κυρίως σε αυτόν τον τόπο όπου κάθε άνδρας έχει πρόβλημα με τα νεφρά και τα συκώτια του, θα καταστρέψει, το κάνει ήδη, και την νεότερη γενιά που προσπαθεί να βρει τον εαυτό της σε όλων των ειδών τις εξαρτήσεις. Η κοινότητα αυτή είναι νοσηρή, όχι ότι είναι χειρότερη από κάθε άλλη κοινότητα μέσα σε αυτή την πονεμένη χώρα αλλά αυτή είναι που είναι η δική μας κοινότητα, σε αυτήν ζούμε κι αυτήν γνωρίζουμε εκ των έσω.
Δεν με πειράζει που διέγραψε το σχόλιό μου ένας άνθρωπος που όταν αναφέρεται στους πρόσφυγες και τους μετανάστες τους αποκαλεί υποτιμητικά εισβολείς, χωρίς να έχει δοκιμάσει ούτε για μια στιγμή να μπει στη θέση τους, κι αυτό ανοιχτά, σε μια ομάδα στην οποία μπαίνουν και διαβάζουν και μικρότεροι σε ηλικία που απαριθμεί περί τα πέντε χιλιάδες άτομα. Αυτό που με ενοχλεί, είναι η κατάντια μας, η ανημποριά μας να δούμε καθαρότερα τι συμβαίνει γύρω μας, η αδυναμία μας να ελέγξουμε τον εαυτό μας, τις πηγές από όπου αντλούμε τις πληροφορίες που μας διαμορφώνουν. Επίσης με λυπεί πραγματικά, εγώ, ένα άτομο που δε δηλώνει χριστιανός, να’χω καταλάβει περισσότερο τα λόγια του Ιησού και να τα σέβομαι και να τα υποστηρίζω. Δε γίνεται σε μια χώρα η οποία έχει τόσο πλούσιο παρελθόν να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση. Άντε οι αρχαίοι ας πούμε ότι παραείναι μακριά μας, αν και δίπλα μα και μέσα μας, για να μας διδάξουν, το βυζάντιο κι ο χριστιανισμός γιατί δε σας υδρώνουν τα αυτιά συνάνθρωποί μου; Δε θα μπω στον πειρασμό ωστόσο να κρίνω, τουλάχιστον όχι τόσο απροκάλυπτα, κυρίως επιθυμώ να μας κατανοήσω και με αυτό που βλέπω γύρω μου θλίβομαι πραγματικά γιατί ενώ υπάρχουν τόσες δυνατότητες, μένουν ωστόσο απραγματοποίητες γιατί η απαιδευσιά μας, τα κλειστά μας μυαλά, ένα χαοτικό κι ανοργάνωτο κράτος, μια κοινωνία σε σύγχυση, χρόνια και χρόνια διαγράφουν τώρα ένα μέλλον ζοφυρό για τις μελλούμενες γεννεές.
Με συγχωρείτε που βγαίνω εκτός θέματος, αυτό είναι άλλωστε και το όποιο »ταλέντο» μου, να χάνομαι στις σκέψεις, μα εδώ έχουμε ένα κατεξοχήν παράδειγμα για το τι συμβαίνει στη χώρα.
Άτομα τα οποία έχουν διαφορετική αίσθηση και το καλό και το δίκαιο, δηλώνοντας πατριώτες κι πιστοί, βάζουν αργά και σταθερά τα λιθαράκια καταστρέφοντας αυτόν τον τόπο κι όποιος μένει ήσυχος και ήσυχη σε μια γωνιά κι απλά παρατηρεί, επί της ουσίας, γίνεται συνένοχος άθελά του σε ένα έγκλημα δίχως τέλος.
Ο σωστός πατριώτης, που δεν είναι εθνικιστής ή εθνιστής ή όπως αλλιώς αρέσκουνται να αυτοαποκαλούνται, δεν μισεί τις άλλες χώρες παρά τις αγαπά κι αυτές όπως τη δική του. Κι αν για παράδειγμα οι γείτονές μας Τούρκοι κακόπεσαν σε έναν αδίστακτο κι αυταρχικό ηγέτη, δεν μισούν αυτομάτως όλη την Τουρκία για την ηλιθιότητα ενός ατόμο ή κάποιων λίγων κι ενός συστήματος που προωθεί τον εθνικισμό μα νιώθουν συμπόνια για τον τούρκικο λαό κι εύχονται να βρει κάποτε τον δρόμο του στις ανοιχτές κοινωνίες αυτού του κόσμου.
Ο σωστός χριστιανός δεν μπορεί να είναι απάνθρωπος κι ανήθικος και να μη βλέπει στα μάτια των άλλων ανθρώπων τα μάτια των αδερφών του, για τι είδους χριστιανό θα μιλήσουμε τότε;
Όλα αυτά με κάνουν να καταλαβαίνω ακόμη βαθύτερα γιατί ο Σοχός, η Ελλάδα κι ο υπόλοιπος κόσμος χρήζουν ανάγκης ριζικής αλλαγής στον τρόπο σκέψης. Τελικά η διαπίστωση του Νίτσε ότι »Ο Θεός πέθανε» άφησε πίσω της ένα χαοτικό κενό που ενάμιση σχεδόν αιώνα δεν έχουμε καταφέρει να υποκαταστίσουμε. Κρύβουμε το παιδάκι μέσα μας πίσω από προσωπεία χωρίς να είμαστε ικανοί να ταυτηστούμε με ταυτότητες, πόσο μάλλον να δημιουργήσουμε δικές μας. Έχουμε ανάγκη να δημιουργήσουμε νέες αξίες, μάλλον αυτό πρέπει να κάνει η ανθρωπότητα κάθε τόσο, ή ίσως να υιοθετήσουμε τις αξίες των πρότερων γεννεών ενστερνιζόμενοι τις δικές τους κοσμοαντιλήψεις. Μα ας μη γελιόμαστε, η ζωή προχωράει μπροστά κι εμείς ωφείλουμε να επαναπροσδιοριζόμαστε συνεχώς και δίχως τέλος.
Είχα καιρό να γράψω κι έβγαλα πολλά, όχι ότι εγώ είμαι λιγότερο τρελός από τους άλλους. Μου έδωσε όμως το κατάλληλο ερέθισμα το σημερινό συμβάν ώστε να μοιραστώ μαζί σας μερικές μου σκέψεις. Εύχομαι στον άνθρωπο αυτόν τα καλύτερα, στον τόπο αυτόν να αναγνωρίσει τα όποια του προβλήματα, να καταστρέψει ότι χρειάζεται να καταστραφεί και να ξαναδημιουργήσει τον εαυτό του. Αφού ήρθαμε στη ζωή, πρέπει να ζήσουμε και για να ζήσουμε πρέπει να πάρουμε ενεργό ρόλο στα τεκταινόμενα γύρω μας.
Ευχαριστώ όποιον έφτασε ως το τέλος και ζητώ συγνώμη για τον χρόνο σας που δέσμευσα. Επίσης ζητώ συγνώμη από τα άτομα που έθιξα, έπρεπε ωστόσο να το κάνω αλλιώς δε θα μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ.
Να είστε όλοι κι όλες σας καλά!
* Γραμμένο το Φεβρουάριο του 2021.
Στοχαστής 