Σα γεννηθούμε, ο μόνος μας προορισμός είναι το χώμα.
Κι απ’την άλλη, έχουμε το ταξίδι της ζωής μας.
Είμαστε ταξιδευτές μέσα στον χρόνο, ψάχνοντας στιγμές που θα χαράξουν την μνήμη μας, κυνηγώντας οπτασίες, λησμονώντας συναισθήματα και εικόνες ανθρώπων που χάθηκαν στη λήθη.
Σαν προβατάκια που όμως ξέρουν προς τα πού βαδίζουν, μα συνεχίζουν τη βοσκή τους απτόητα, εθελοτυφλώντας μπροστά στον θάνατο.
Αυτό είμαστε και το γουστάρουμε, μα δεν είναι κακό, ο καθένας ζει την ζωή του μέσα απ’τις επιλογές του που καμιά φορά μπορεί να μην είναι οι καλύτερες, ωστόσο όμως φέρει την ευθύνη του εαυτού του.
Ο Άνθρωπος είναι ο ίδιος ο Δημιουργός του εαυτού του, είναι όμως κι ο Καταστροφέας του, μέχρι να πεθάνει και να ξεχαστεί.
* Γραμμένο κάποια βραδιά του 2016.
Στοχαστής 