Αφήγημα

Φιλότης και Νείκος
Δυο δυνάμεις αντίθετες
Που η ανάγκη τις δένει

Φιλότης
Η δύναμη που δημιουργεί τον κόσμο
Νείκος
Η δύναμη που τον καταστρέφει

Τον κόσμο μας κυβερνά αυτή η ανάγκη. Η ανάγκη που τον συνθέτει και τον αποσυνθέτει κάθε τόσο. Γιατί υπάρχει;

Μια ισορροπία είναι η ύπαρξη και η ζωή ανάμεσα στις δυο αυτές δυνάμεις. Ισορροπία που πατάει κάθε ον, είτε αυτό είναι ο ίδιος ο κόσμος, είτε ο άνθρωπος. Μέσα στο κάθε σύστημα, οι δυνάμεις κοντράρουν η μια την άλλη. Μια που κερδίζει για λίγο η μια, μια που κερδίζει η άλλη.

Δράμα όταν το πάνω χέρι παίρνει η Φιλότης. Τραγωδία όταν το Νείκος επιβάλλεται. Είναι δικαιοσύνη άραγε η ισορροπία ανάμεσα στις δυο δυνάμεις; Και τι είναι η ανάγκη που κάνει το ζύγι να γέρνει μια από αυτή την πλευρά, μια από την άλλη;

Ζούμε τις ζωές μας αθόρυβα, πετούμε σαν πουλιά στον ουρανό, μα που κλαδί να σταθούμε, να τραγουδήσουμε;

Υπάρχουμε μάλλον αντί να ζούμε, μετέωροι στο χρόνο, βαραίνουμε στο χώρο.

Αλήθεια, πόση λήθη χρειάζεται για να την βρούμε;

Ο άνθρωπος εξουθενώνεται από τον αγώνα μέσα του. Καλό και κακό, φωτεινό και σκοτεινό, αγάπη και μίσος, φιλότης και νείκος. Τι πόλεμος είναι αυτός ανάμεσα στις δυο αυτές δυνάμεις; Τη μια μέρα καταφέρνει να ελέγξει τον εαυτό του, την άλλη αδυνατεί. Μια που θα σηκωθεί νωρίς, θα φροντίσει τον εαυτό του και τον κόσμο. Την άλλη θα ξυπνήσει αργά, δε θα έχει όρεξη να δει τον καθρέφτη ή έξω από το παράθυρό του. Διχασμένος μοιάζει ο άνθρωπος, μα ποτέ δε σταματά, γιατί κι αυτόν η ανάγκη τον παίζει στα δάχτυλά της.

Ο κόσμος δημιουργείται και αποδιοργανώνεται. Σαν κύμα που έρχεται και φεύγει. Σαν εκκρεμές, μια εδώ η μπάλα μια εκεί. Τι καζάνι είναι αυτό που βράζει η κοσμική μας σούπα; Γίνεται άραγε όλο αυτό συνειδητά ή όχι; Είναι ο κόσμος ένας θεός ή ένα ζώο; Φαίνεται πάντως πως κάτι αναπνέει, κι αναπνέει ρυθμικά. Είναι η ανάγκη που δίνει και παίρνει τις ανάσες του.

Τι ρόλο παίζουμε εμείς μέσα στον κόσμο; Είμαστε τα μικρά του κύτταρα; Είμαστε οι πηγές των ερεθισμάτων του; Είμαστε τα μάτια, τα αυτιά, η μύτη, η γλώσσα, τα χέρια του; Είμαστε συμπύκνωσή του; Είμαστε ο κόσμος; Είναι ο κόσμος εμείς; Υπάρχει μια ταύτιση του απειροελάχιστου με το απειρομέγιστο; Τι κάνει το μηδέν δίπλα στο άπειρο;

Τα κύτταρα πλάι πλάι μεταδίδουν πληροφορίες. Τη μια το κάνουν με αγάπη, την άλλη με μίσος. Γιατί επιλέγουν την αγάπη όταν υπάρχει το μίσος, γιατί επιλέγουν το μίσος όταν υπάρχει η αγάπη; Τι κάνει ένα κύτταρο καλό ή κακό; Τι κάνει ένα κύτταρο υγιές ή καρκινικό;

Κοινότητες κυττάρων που επέλεξαν ή όχι τη μια δύναμη ή την άλλη, μεγαλώνουν και μεγαλώνουν διοχετεύοντας την πληροφορία στο σώμα του κόσμου με τον τρόπο που η ανάγκη ορίζει. Πόσο ελεύθερη είναι άραγε η ελεύθερή μας βούληση; Υπάρχει στο τέλος της μέρας βούληση για να είναι ελεύθερη;

Μηχανιστικά κινούμαστε σαν κύτταρα μέσα σε έναν κβαντικό κόσμο που δεν κατανοούμε. Η ματιά μας φτάνει μέχρι τη μύτη μας και η κατανόηση βρέχει τα πόδια της ως το γόνατο μόνο. Πότε θα δούμε πιο πέρα; Πότε θα κολυμπήσουμε στον ωκεανό της ζωής;

Συνθέτουμε και αποσυνθέτουμε κάθε μέρα το είναι μας, βράζοντας ο ένας δίπλα στον άλλο. Κι όσο κι αν πιστεύουμε πως δεν αντέχουμε τον πόνο, κάθε μέρα τον νικάμε. Κάθε μέρα είναι μια νίκη μέχρι την τελική μας πτώση. Παίρνουμε τόσες μάχες μα χάνουμε τον πόλεμο. Με φιλία κερδίζουμε για λίγο το μίσος. Τόσο δα μόνο, για όσο υπάρχουμε.

Ποιος ο ρόλος του ανθρώπου στο κοσμικό αυτό γίγνεσθαι;

Είναι άραγε ο άνθρωπος αυτό το μικρό κύτταρο που φέρει την ευθύνη να ανοίξει τα μάτια του κόσμου φωτίζοντάς τον;

Ή μήπως είναι απλά ένα στρατιωτάκι που θυσιάζεται μέσα στο βωμό που θεριεύει το σκοτάδι;

Και η συνείδησή του; Είναι κύτταρο κι αυτή μέσα στον εγκέφαλο του κόσμου; Δημιουργούμε όλοι μαζί τη σκέψη τού κόσμου; Είναι το πνεύμα μας κομμάτι δικό του; Είναι η ζωή μας η ζωή του; Είναι ο πόνος μας πόνος του; Είναι η χαρά μας χαρά του; Τι είμαστε, τι κάνουμε, που πάμε;

Μέσα σε αυτό το ταξίδι της ζωής εντός της ύπαρξης, καλούμαστε από κάτι βαθύ μέσα μας, να μάθουμε τόσο τον εαυτό μας όσο και τον κόσμο γύρω μας. Μια γνωριμία με θάρρος και στόχο τη φώτιση που κάποιοι αποφεύγουν φοβούμενοι, μένοντας στην ασέβεια και το μίσος. Γιατί είναι αδύναμος ο άνθρωπος να δει τη δύναμή του;

Το πρώτο αφήγημα μας θέλει κύτταρα ενός οργανισμού που δεν έχουμε τη δυνατότητα ακόμη να καταλάβουμε. Κύτταρα δυνατά και υγιή που επιλέγουν να κερδίσουν τον φόβο. Γνωρίζουν τον εαυτό τους πηγαίνοντας βαθύτερα. Έρχονται κοντά, ανταλλάσουν κρίσιμες πληροφορίες, δημιουργούν κοινότητες, συστάδες και δίκτυα. Συνθέτουν τη σκέψη του οργανισμού ωριμάζοντας τη δική τους σκέψη και αυτή των συντρόφων τους. Χαίρονται τη ζωή για όσο την έχουν, χωρίς να τους κυριεύει η απελπισία για το τέλος της. Δε χάνουν στιγμή στο εδώ και το τώρα ανησυχώντας για όσα έγιναν ή θα γίνουν. Ξέρουν καλά πως έρχονται από το τίποτα και οδεύουν προς τα πάντα. Δένονται μα δεν τρελαίνονται με όσα τους κάνουν να είναι αυτό που είναι. Δεν ξεχνούν τη σημασία της αλληλεγγύης, της ενότητας, της προσφοράς και της αλήθειας.

Το δεύτερο αφήγημα μας θέλει άτομα που επιβάλλονται το ένα πάνω στο άλλο. Στόχος είναι η επικράτηση του δυνατότερου και προσαρμοστικότερου απέναντι στα άλλα άτομα. Ο κόσμος του αφηγήματος αυτός είναι ανόητος, παράλογος, μισερός. Είναι ο κόσμος του καθαρού ανταγωνισμού. Το άτομο αποφεύγει να δει βαθιά μέσα του, το ίδιο κάνει και με τον κόσμο, μένει μόνο στην άγνοια κυριευμένο από τον φόβο, πονάει και είναι άρρωστο. Οι σχέσεις του με τα άλλα άτομα; Λυκοφιλίες που κάνουν τον άνθρωπο να είναι λύκος για τον άνθρωπο. Μας θέλει να ζούμε μέσα στον φόβο, φόβο για το άγνωστο που κρύβεται στο παρελθόν και στο μέλλον μας. Μας τρώει την ψυχή κάθε ώρα και στιγμή κάνοντας να αναβλύζει το μαύρο μέσα από την πηγή του είναι μας. Η αποξένωση, ο διχασμός, η εκμετάλλευση και το ψέμα υποστηρίζουν το αφήγημα αυτό.

Δυο αφηγήματα, μια ζωή, μια απόφαση που καλούμαστε να πάρουμε. Είτε το κάνουμε συνειδητά, είτε όχι. Στο τέλος, κάποιο από τα δυο μάς εντυπώνεται στο νου.

Φιλότης
Ο τρόπος προσέγγισης, προσαρμογής και σύνθεσης
Γνωριμία με το άγνωστο, θάρρος στη μάθηση, σεβασμός και φιλία

Νείκος
Ο τρόπος αποφυγής, απόρριψης και αποσύνθεσης
Άγνωστο που δε θα γίνει γνώριμο, φόβος στη μάθηση, ασέβεια και μίσος

Δυο δυνάμεις
Δυο τρόποι
Το τι επιλέγουμε
Φανερώνει ποιοι είμαστε

Ποιο αφήγημα μας ταιριάζει;
Και γιατί;