Αναγέννηση

Κοιτώ προς τον ήλιο
Αναγεννημένος
Νιώθω τις ακτίνες του να με λούζουν
Με καίει ξανά το φως του

Μέσα στα χρόνια, εμπειρίες επί εμπειριών έρχονται και στοιχίζονται η μια δίπλα στην άλλη. Εμπειρίες όμορφες και άσχημες, που όλες ωστόσο έχουν κάτι να μου πουν. Όλες κάτι να μου διδάξουν. Και πόσες ακόμη δεν πρόκειται να ζήσω; Όλα εδώ, σε αυτό τον πλανήτη, σε αυτή τη ζωή, θα εκπληρωθούν. Μια φορά γεννήθηκα, μια και θα πεθάνω. Ένα ταξίδι μου δόθηκε, και κοιτώ να το χαρώ όσο περισσότερο μπορώ. Αυτό το ταξίδι στη ζωή, είναι το πολυτιμότερο που έχω. Κι αν το μοιράζομαι μαζί σου, είναι γιατί σε αγαπώ.

Σε αγαπώ όμως με τον τρόπο μου, κι αυτό ίσως είναι το κρίμα. Γιατί οι άνθρωποι αγαπούν να αγαπιούνται με τον τρόπο που έμαθαν. Μα αν η αγάπη μας αλλάξει, πάρει άλλες μορφές για να χωρέσει στα καλούπια των αγαπημένων, παραμένει άραγε να είναι δική μας; Η δική μας αγάπη;

Χρόνια τώρα παλεύω να με μάθω. Παλεύω να καταλάβω. Ποιος και τι σκατά είμαι. Ποιος είμαι; Αλήθεια. Όσο ο καιρός περνά, τόσο περισσότερο καταλαβαίνω όλα όσα δεν είμαι, όλα όσα δεν μπορώ να γίνω. Κι όμως, κάτι είμαι, κάτι γίνομαι. Ποιος είμαι και τι γίνομαι; Χρόνια παλεύω να με μάθω.

Είμαι αυτός που κάποτε ρώτησαν τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, κι απάντησε «θέλω να γίνω Άνθρωπος». Μα τι εστί Άνθρωπος; Και γιατί με άλφα κεφαλαίο; Γεννιόμαστε και μοιάζουμε με χλαπάτσες. Άλλος είναι κόκκινος, άλλος ροζ, άλλος λευκός. Άλλα μωρά είναι κίτρινα, άλλα σοκολατιά κι άλλα κατάμαυρα. Όλα όμως είναι μικροί άνθρωποι, με ζωή, ψυχή μέσα τους. Κάποτε μεγαλώνουν, κι ίσως τύχει να αναπτύξουν το πνεύμα τους. Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, δεν έχει και τόσο σημασία. Γεννιόμαστε μικρά ανθρωπάκια και σαν μεγαλώνουμε μας δίνεται η δυνατότητα να γίνουμε κάτι. Κάτι ανώτερο. Τι είναι αυτό; Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω. Άνθρωπος έλεγα πως θέλω να γίνω, κι είναι ώρες που νιώθω πιο απάνθρωπος απ’όλους. Είναι όμως και φορές που πιστεύω ότι βλέπω τον Άνθρωπο στα μάτια. Τι είναι λοιπόν ο Άνθρωπος;

Άνθρωπος είναι αυτός που κατάφερε να δει καθαρότερα τον κόσμο γύρω του, αλλά και μέσα του. Που κατάφερε να καταλάβει το είναι του. Άνθρωπος είναι αυτός που έπιασε το νόημα της ουσίας της ζωής του. Και το κατάφερε γιατί ανέπτυξε το πνεύμα εντός του. Πέρασε από τον υλικό κόσμο της πραγματικότητας, ανοίγοντας την πόρτα μέσα του, στον άυλο κόσμο των ιδεών. Από το χωροχρονικό συνεχές, στο αιώνιο. Κι όμως, αντί να μισήσει την ύλη, την αγάπησε ακόμη περισσότερο, γιατί κατάλαβε επίσης ότι η ύλη είναι η συμπυκνωμένη ενέργεια του κόσμου. Υπάρχει κάτι πιο όμορφο από το χάδι στον άνθρωπο που αγαπάς;

Άνθρωπος είναι αυτός που πήρε τα δεδομένα, τα έκανε πληροφορία, την πληροφορία έκανε γνώση, και τη γνώση σοφία. Άνθρωπος, αυτός που χώνεψε καλά καλά τη ζωή, κι είναι τώρα σοφός, όχι απλά φιλόσοφος. Ίσως, άθελά μου, μέσα στην άγνοιά μου, να ήθελα να γίνω ένας τέτοιος άνθρωπος. Λες και κάτι με τραβούσε προς αυτό το ιδανικό. Λες και διαισθανόμουν τον σκοπό του ανθρώπου.

Άνθρωπος, αυτός που ξεπερνά τα όριά του. Χωράφι γίνεται ώστε να αναπτυχθεί μέσα του το πνεύμα του κόσμου. Σπέρμα μόνο πολλών σπερμάτων που κατοικούν στις ψυχές όλων των ανθρώπων.

Κάποτε ονειρεύτηκα
Πως είμαι εν’αστέρι
Μα τη δύναμή μου έχανα
Και φως από μέσα μου δεν έβγαινε

Τα είχα δει όλα αυτά. Μα και πάλι, κάτι έλειπε. Ήθελα να πιάσω το ιδανικό μου. Ήθελα να γίνω αυτό το κάτι. Μα δεν μπορούσα. Μέσα στην κρυστάλλινη σοφία μου, ένιωθα τρωτός, αδύναμος, ανελεύθερος. Μου έλειπε η πίστη. Αναγνώριζα τις αξίες όλες. Τη σημασία τους. Το ενδεχόμενο δέσιμό τους. Μα και πάλι. Πάλι. Δεν μπορούσα να πιστέψω στον εαυτό μου, προσπαθούσα να με δω καθαρότερα, το’χα πετύχει, μα δεν μπορούσα να με αγαπήσω, δε με θαύμαζα, ήμουν αποκρουστικός μπρος στα ίδια μου τα μάτια. Όλα τα σοφά λόγια των άλλων, όλες οι συμβουλές τους. Τα γνώριζα όλα. Ήταν ήδη μέσα μου. Μα δε μου έφτανε να μου τα υπενθυμίσουν, έπρεπε να τα βρω μέσα μου με βάση το βίωμα.

Αυτές οι εμπειρίες, οι ήττες και οι πόνοι, οι νίκες και οι χαρές, έριχναν μέσα μου το υλικό το οποίο είχα ανάγκη. Τα βράδια που προσπαθούσα να κοιμηθώ, στριφογύρναγα στο κρεβάτι. Σκεφτόμουν, όλο σκεφτόμουν. Τι, πώς, γιατί; Τι συμβαίνει; Πώς βρέθηκα εδώ; Γιατί πονώ; Ποιο είναι το νόημα όλων αυτών; Απελπισμένα βράδια που κοιμήθηκα δίχως απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Δεν ήταν δυο, δεν ήταν τρία, ήταν σχεδόν όλη μου η ζωή. Απελπισμένος κοιμόμουν και ξυπνούσα για να σκεφτώ τον λόγο που πρέπει να σηκωθώ απ’το κρεβάτι μου. Πολλές φορές ο λόγος δε μου έφτανε, κι έτσι γύριζα από το άλλο πλευρό. Μα τέρμα πια αυτή η κατάσταση. Πλέον, έχοντας ζήσει και δει πολλά, είμαι σε θέση να κυνηγήσω τον σκοπό μου. Γιατί, για τον Άνθρωπο, ο σκοπός είναι το κλειδί που ξεκλειδώνει όλες τις εσωτερικές του πόρτες, ακόμη και τις πιο ξεχασμένες.

Σήμερα ξύπνησα
Πιο δυνατός από ποτέ
Γιατί ξέρω τι θέλω
Και ξέρω πώς να το πετύχω

Εμπειρίες που έγιναν σοφία. Σοφία που μου έδωσε σκοπό. Ο Άνθρωπος μέσα του έχει απεριόριστες δυνάμεις. Αρκεί να βρει τον τρόπο να τις ξεκλειδώσει. Αυτό είναι. Επίσης, όλοι γνωρίζουν, όλοι διαισθάνονται. Δε χρειάζεται να το πει ο Χ ή ο Ψ. Καθένας και καθεμιά από εμάς, γνωρίζει ήδη. Αρκεί να πάρει την απόφαση και να δει τι συμβαίνει μέσα του. Να δει, ποιος είναι ή δεν είναι. Να δει τι θέλει ή όχι. Να δει τι αξίζει. Μπορώ να καθίσω και να μιλήσω για όλα αυτά με τις ώρες, με τον καθένα. Αλλά μπορεί κι ο καθένας να το κάνει με τον εαυτό του.

Πιστεύω ακράδαντα ότι το παιχνίδι εκεί παίζεται. Αυτό το παιχνίδι που λέμε ζωή. Αυτό το ταξίδι στο χρόνο και τον χώρο. Είναι έγκλημα το να μην περνούμε χρόνο με τον εαυτό μας. Είναι αυτοκτονία. Γιατί; Γιατί οι απαντήσεις που έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε δεν μπορούν να δοθούν αλλιώς. Πρέπει κανείς να μείνει μόνος, να ηρεμήσει, να παρατηρήσει τον εαυτό του, τι σκέφτεται, γιατί σκέφτεται όπως σκέφτεται, έχει νόημα να σκέφτεται έτσι; Είμαστε κάτι περισσότερο από το εγώ και το εσύ, είμαστε το εμείς, και είμαστε και το Εγώ. Ένα Εγώ με έψιλον κεφαλαίο, το Εγώ του κόσμου. Ήδη το γνωρίζουμε, είναι γραμμένο στον κώδικά μας. Αίσθηση, ένστικτο, παρόρμηση, σκέψη, σύνδεση με την πηγή του είναι του κόσμου. Όσο κι αν τα διαβάσει κανείς αυτά στα βιβλία, αν δεν κάτσει μόνος, να ηρεμήσει, δε θα αναβλύσουν εντός του.

Αυτά που πέρασα, αυτά που με δίδαξαν, αυτά θέλω να μοιραστώ, και θα το κάνω. Θέλω μόνο να δώσω ερεθίσματα σε ανθρώπους σαν κι εμένα για να πάρουν την απόφαση να δούνε με θάρρος αυτό που συμβαίνει μια ζωή τώρα μέσα τους. Κάποτε θέλησα να γίνω Άνθρωπος, κι ας μην ήξερα πως ήδη είμαι. Τώρα θέλω να δώσω πνοή ζωής και σκέψης και σε άλλους ανθρώπους, να γίνω ο ίδιος έμπνευση, η έμπνευση που κάποτε είχα ανάγκη. Δεν είναι εύκολο να μπεις μέσα σου. Ο φόβος επικρατεί. Μα εκεί κρύβεται το νόημα. Το να βουτήξεις στον φόβο. Το χειρότερο που θα πάθεις θα’ναι να πνιγείς. Μα είμαι από τους ανθρώπους που λένε ότι είναι καλύτερα να πνιγείς στην άβυσσο εντός σου παρά σε μια κουταλιά νερό, γιατί αυτό είναι η ζωή που κάνουμε στην επιφάνεια, η ζωή η ασυνείδητη.

Τη συνείδησή μας, και την αίσθησή μας, οφείλουμε να δουλέψουμε, όχι για κάποιον άλλο, αλλά για εμάς τους ίδιους. Το οφείλουμε σε εμάς γιατί αξίζει. Γιατί ο άνθρωπος είναι το μέσο του πνεύματος που κατοικεί εντός μας, του πνεύματος του κόσμου, εφόσον αυτός γίνει Άνθρωπος για να ανθίσει το πνεύμα, κι άρα κι ο κόσμος.

Πέρσι τέτοιο καιρό προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να σκοτώσει το όνειρό του. Γιατί; Γιατί ήμουν αδύναμος. Η αδυναμία μου ήταν τόσο μεγάλη που είχα χάσει την πίστη μου στο όνειρο. Ένιωθα ένα πνίξιμο και κατηγορούσα το ίδιο το όνειρο. Μα δεν έφταιγε αυτό. Αυτό άλλωστε δεν ήταν παρά ο σπόρος του πνεύματος εντός μου. Αυτό που έφταιγε ήταν ότι δεν έβλεπα όσο καθαρά νόμιζα. Είχα την εντύπωση πως είχα καταλάβει. Με είχε κυριεύσει η πλάνη. Κι όσο κι αν προσπάθησα, να σκοτώσω το όνειρο για να απελευθερωθώ, δεν τα κατάφερα εν τέλει. Πήρα απόφαση να κάνω μια κανονική ζωή, με κανονική δουλειά, να γίνω κανονικός, μα ένιωθα ακόμη περισσότερο να πνίγομαι, κι ήταν τότε που βρέθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος στη ζωή μου, για να μου δώσει ένα φιλί και να ξυπνήσω, να δω καθαρότερα πως είχα χάσει τον δρόμο μου. Με την αγάπη του ο άνθρωπος αυτός με έκανε να αγαπήσω τον εαυτό μου. Με έκανε να δω καλύτερα αυτό που είμαι. Με έκανε να πιστέψω πάλι σε εμένα. Κατάλαβα λοιπόν πως δε γίνεται να μην κυνηγήσω το όνειρό μου. Είμαι το όνειρό μου. Η ίδια μου η ζωή είναι το όνειρό μου. Το χτίζω ήδη. Έφτασε πια η ώρα να δοθώ ολοκληρωτικά σε αυτό που νιώθω να με καλεί η ζωή να πράξω.

Πάντα ο εαυτός μου κρυβόταν από πίσω
Πίσω από τις φωνές που μου έλεγαν πως δε θα τα καταφέρω
Τώρα το ξέρω καλά, γιατί βλέπω καθαρότερα
Από εδώ και πέρα, πάμε χέρι χέρι
Εγώ κι ο εαυτός μου, δεν είμαστε πια εχθροί