Αποφοίτηση

Νίκες που άργησαν
Μα ήρθαν
Ξεκλειδώνουν το είναι μας
Κι αυτό ανοίγεται στον κόσμο

Τρία χρονάκια μου πήρε αλλά τα κατάφερα. Τρία χρόνια που μου έδωσαν πολλά κι ελπίζω να με έκαναν πιο σοφό. Πώς περνά ο χρόνος; Ώρες ώρες μοιάζει σαν ψέμα. Περνά όντως αυτός; Ή μήπως περνούμε εμείς; Τι περνά ακριβώς όταν οι δείκτες του ρολογιού στριφογυρίζουν ακατάπαυστα;

Βγήκε το τελευταίο μάθημα την προηγούμενη εβδομάδα. Το πέρασα. Οικονομετρία. Πάλι αδιάβαστος πήγα. Για την ακρίβεια, αδιάβαστος πήγα σε όλα τα μαθήματα. Έγραψα τη διπλωματική σε μια εβδομάδα. Κόπηκα μα την πέρασα στη δεύτερη ευκαιρία. Ήμουν ο χειρότερος φοιτητής. Ναι, αυτό είναι το μόνο βέβαιο.

Ερχόμενος στην Ολλανδία για μεταπτυχιακό, δεν ήταν το ίδιο το μεταπτυχιακό που με ενδιέφερε. Άλλωστε, το μεταπτυχιακό ήταν απλά ο τρόπος να φύγω από την Ελλάδα, και πιο συγκεκριμένα, από το σπίτι. Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να φεύγει από κάπου, αντί να πηγαίνει κάπου; Όπως και να’χει, βρέθηκα φοιτητής στα 29 σε μια ξένη χώρα, δίχως να το θέλω εκατό τοις εκατό. Η προτροπή του φίλου μου του Ν. να έρθω στην Ολλανδία όταν με είδε πως δεν ήμουν καλά, ήταν πέρα για πέρα ανθρώπινη. Δε δυσκολεύτηκα να πειστώ, κι έτσι ενώ είχα μια κάποια βάση, όχι την ιδανικότερη, πήρα την απόφαση να φύγω. Γιατί, όταν έχεις δουλειά, δουλειά κι όχι εργασία, και βγάζεις 600 φράγκα στην Ελλάδα, ούτε να νοικιάσεις μπορείς, ούτε να ζήσεις, ειδικά όταν μοιράζονται οι 40 ώρες σε έξι μέρες. Να’σαι καλά «Αλυσίδα Πολιτισμού», η μόνη αλυσίδα που κατάλαβα εγώ, ήταν η αλυσίδα που με φυλάκιζε στη ζωή μου. Έμενα στην μάνα μου, στα 29, μετά από χρόνια που ήμουν ας πούμε ελεύθερος. Το να γυρίσεις στο σπίτι μετά από χρόνια, το να ζεις σε τέτοια ηλικία με την μάνα σου, είναι σκέτη καταστροφή. Χάνεται η ευκαιρία να πάρεις την ευθύνη της ζωής σου, να ωριμάσεις και να προχωρήσεις μπροστά. Τουλάχιστον έτσι ένιωσα εγώ. Κι αυτό συμβαίνει με τους περισσότερους νέους έλληνες, αν θέλετε να ξέρετε, σε περίπτωση που δεν το κάνετε ήδη.

Λίγα χρήματα είχα, τα επένδυσα στην προετοιμασία του μεταπτυχιακού. Μια αίτηση έκανα, με πήρανε. Όχι γιατί ήμουν καλός, αλλά γιατί ήταν σχετικά καινούριο το πρόγραμμα και δεν είχε ζήτηση. Δανείστηκα κάπου στο 1,5 χιλιάρικο, λίγα από την μάνα μου, λίγα από φίλους, κι έφυγα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

Πήγα στην Ουτρέχτη, κι αν και είχα βρει σπίτι, άργησα λίγο να μπω. Ευτυχώς με βοήθησαν φίλοι. Έμεινα και σε hostel. Έκανα δοκιμαστικό σε ένα μπαρ, πρώτη φορά κράτησα δίσκο στα 29, τους άρεσα. Ακόμη περιμένω μήνυμά τους για το πότε ξεκινώ. Μετά για καλό ή για κακό, έκανα αίτηση σε μια αποθήκη. Η Picnic, έτσι ονομάζεται η εταιρία, ήταν τότε πλημμυρισμένη από Έλληνες. Κοινωνικοποιήθηκα λίγο. Ο καλύτερος φίλος που έκανα στην Ολλανδία ως τώρα, ήταν ο άνθρωπος που μου έκανε training, ένας καμένος επίσης με τα βιβλία και την φιλοσοφία. Ο έρωτας κρίθηκε στις πρώτες λέξεις, «αγαπώ τα βιβλία». Δεν ξέρω τι συνταγή είναι αυτή, αλλά τη συνταγή της ειλικρίνειας δεν την αλλάζω. Μπορεί να σου στερήσει πολλά, αλλά σου φέρνει αυτά που’χεις πραγματικά ανάγκη.

Είχα από το καλοκαίρι τη δουλειά και το σπίτι κι ήμουν έτοιμος για το πανεπιστήμιο που ξεκινούσε τον Σεπτέμβρη. Έλα όμως που εγώ, μετά από χρόνια καραντίνας και σχεδόν εγκλεισμού, ήθελα να νιώσω όσο πιο ζωντανός γινότανε. Καλώς ή κακώς, γνώρισα μια κοπέλα κι ερωτεύτηκα. Άρα όταν ξεκίνησε το μεταπτυχιακό, εγώ ήδη ζούσα ξανά σα σωστός μεσογειακός εραστής. Όταν κοιμάσαι στις 3 ή 4 το βράδυ, πώς να πας στα μαθήματα την άλλη μέρα. Εν ολίγοις, το έλουσα από την αρχή. Η σχέση που προέκυψε, αν και με πόνεσε αρκετά, τόσο σε σημείο που πήγα σε ψυχολόγο, μου έδωσε τη δυνατότητα να μάθω ακόμη καλύτερα εμένα, τις γυναίκες, και τον κόσμο. Κρίμα να μετανιώνουμε ακόμη και για τα λάθη μας. Πώς αλλιώς μπορούμε στο κάτω κάτω να μάθουμε;

Πήρα την απόφαση και δόθηκα σε έναν άνθρωπο μετά από χρόνια. Και ήταν όμορφα, λειτούργησε. Μέχρι που τα συναισθήματα του έρωτα άρχισαν να καταλαγιάζουν. Κι ύστερα το τοπίο ξεκαθάρισε. Η σκέψη μου πως θα γεφύρωνα δυο εχθρικούς λαούς, τον ελληνικό με τον τούρκικο, έκρυβε πολλή αφέλεια. Όσο κοντινοί κι αν είμαστε, έχουμε σημαντικότατες διαφορές στις κουλτούρες μας. Πάντως, είναι προτιμότερο να κοιμάσαι με έναν άνθρωπο από άλλον τόπο, αντί να διαβάζεις βιβλία για αυτόν τον τόπο. Κρατάς ήδη στα χέρια σου ένα ζωντανό βιβλίο με το οποίο μαθαίνεις πολύ περισσότερα.

Το μεταπτυχιακό σερνόταν, μετά από ένα σημείο και η ζωή μου επίσης. Ο χωρισμός πόνεσε μα έπρεπε να γίνει. Δεν ξέρω πώς κατάφερα να περάσω τα περισσότερα μαθήματα τον πρώτο χρόνο. Η πίεση ήταν αρκετή. Δευτέρα με Παρασκευή πανεπιστήμιο. Σαββατοκύριακο δουλειά. Και extra full time στη σχέση. Κούραζα το μυαλό μου μεσοβδόμαδα, το ξεκούραζα το ΣΚ. Κούραζα το σώμα μου το ΣΚ, το ξεκούραζα μεσοβδόμαδα. Η σχέση είχε σκαμπανεβάσματα. Μια πετούσα στα ουράνια, μια σερνόμουν στα τάρταρα. Τι να μας πει το σκωτσέζικο ντουζ όταν ζούμε το τούρκικο δράμα. Παρόλα αυτά, ήταν ενδιαφέρουσα χρονιά.

Ίσως το καλύτερο που μου έδωσε η σχέση αυτή, ήταν η απελπισία μέσα μου. Έφτασα τόσο χαμηλά, ένιωσα τόσο πόνο, τόσο μόνος, που πήρα την απόφαση να ξεκινήσω ψυχολόγο. Κι αυτό ήταν η καλύτερη απόφαση που μπορούσα να πάρω. Όχι γιατί το πρόβλημα ήταν η σχέση, ή οι σχέσεις, αλλά γιατί μέσα μου είχα τόσο πολλά αδούλευτα πράγματα, πράγματα που έπειθα τον εαυτό μου πως δουλεύω μόνος με το γράψιμο, που επιτέλους βρήκανε τον κατάλληλο χώρο και άνθρωπο για να εκφραστούν. Έκανα συνολικά έναν χρόνο θεραπεία, κυρίως σε εβδομαδιαία βάση. Με βοήθησε τόσο πολύ, που βρήκα δύναμη και κουράγιο να αντιμετωπίσω όσα έπρεπε να αντιμετωπίσω. Την προβληματική σχέση με τον εαυτό μου, τα κολλήματά μου με τις κοπέλες, την οργή απέναντι στην οικογένεια και ειδικότερα στον πατέρα μου. Πήρα την απόφαση να ξεκινήσω την Λογοτεχνική Σχολή, μια ιδέα την οποία πιπίλιζα στο μυαλό μου για χρόνια. Το έκανα διαδικτυακά, χωρίς να στήσω ολόκληρη επιχείρηση, και πήρα μια γεύση για το που μπορεί να πάει. Στο τέλος γκρεμίστηκε, αλλά οι ιδέες πρέπει είτε να ανθίζουν είτε να πεθαίνουν, όχι να μας τρώνε το μυαλό κι άρα τη ζωή. Παράλληλα, πέρασα το ένα από τα δυο μαθήματα που μου είχανε μείνει, σταμάτησα τελείως το τράβηγμα με την πρώην, καταπιάστηκα με την διπλωματική και κατάφερα με το ζόρι να την περάσω κι αυτή. Με βοήθησε να αδειάσω συναισθηματικά και να ετοιμαστώ για την επόμενη σχέση, πράγμα που έγινε. Και μου έδωσε τη δύναμη να πάρω την απόφαση να καθίσω και να γράψω το βιβλίο που ήθελα για χρόνια. Και τέλος, επαναπροσδιόρισα μέσα μου τον εαυτό μου, κάνοντας πολλά από αυτά που ήθελα σε νεαρότερη ηλικία, κυρίως ταξίδια και ψαξίματα. Όλα αυτά σε έναν μόνο χρόνο. Ευχαριστώ Γ..

Κι ο τρίτος χρόνος είχε κι αυτός τα καλά του. Πλέον σε μια πιο υγιή σχέση, με πολλά σκαμπανεβάσματα που επί της ουσίας ήταν κύματα τα οποία έπρεπε να περάσουμε για να φτάσουμε στην ακτή. Μπορώ πια να πω πως βρήκα τον άνθρωπό μου. Με μια πρακτική που κατάφερε να μου ανοίξει την πόρτα για κάτι καλύτερο στα εργασιακά. Με μια νέα δουλειά, ξανά επισφάλειας, η οποία μου έδειξε λίγο περισσότερο τι συμβαίνει έξω στον κόσμο. Μα πάνω απ’όλα με την ενδυνάμωση του εαυτού μου, που στηρίζεται στην αγάπη που παίρνω και δίνω. Το ότι πέρασα το μάθημα, διαβάζοντας μόνο στις αναμονές των πακέτων που περίμενα να διανείμω και στο κλέψιμο χρόνου στο γραφείο, με έκανε να καταλάβω ότι αν θες κάτι αρκετά, κι αν προσπαθήσεις έστω και ξεψυχισμένα, μπορεί να καταφέρεις να το πετύχεις.

Η αποφοίτηση από το πανεπιστήμιο είναι κοντά. Αλλά εγώ νιώθω σαν να αποφοιτώ λίγο κι από τη ζωή. Όσο μένεις κλεισμένος εκεί μέσα, στους τέσσερις τοίχους, δεν μπορούν να συμβούν και πολλά. Στην καλύτερη θα παρακολουθείς τις ζωές των άλλων. Στη χειρότερη θα χάσεις το μυαλό σου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είτε έτσι είτε αλλιώς χάνεις τη ζωή σου. Πρέπει να σηκωθείς και να βγεις έξω. Εκεί έξω, στο αβέβαιο, το άγνωστο, εκεί όπου φοβάσαι, εκεί πρέπει να πας, εκεί κρύβονται όλα. Ακολούθα τον πόνο, αρκεί να τον συνδέσεις με μια αιτία, κι αυτός θα σου δώσει λόγο να ζεις.

Άξιζε όλη αυτή η περιπέτεια; Το μόνο σίγουρο. Μετά από έναν μεταπτυχιακό τίτλο, μια αποτυχημένη και μια επιτυχημένη σχέση, εκατό κείμενα κι ένα βιβλίο έτοιμο προς έκδοση, μια αίσθηση σκοπού και απεριόριστης δύναμης εντός μου, μπορώ να πω ότι άξιζε. Εδώ πρέπει να ευχαριστήσω και τους Ολλανδούς φορολογούμενους που με τους φόρους τους υποστήριξαν όλα τα επιδόματα που παίρνω επί τρία χρόνια. Κι αν και ντρέπομαι λίγο, δε θα τα είχα καταφέρει χωρίς αυτή την αρωγή.

Η ζωή είναι μικρότερη απ’ό,τι νομίζουμε, αλλά κι εμείς είμαστε δυνατότεροι απ’ό,τι πιστεύουμε.

Νέες μάχες περιμένουν
Μπρος ολοταχώς
Ο χρόνος στενεύει
Μα εγώ είμαι πια έτοιμος