Μάχες

Καμιά φορά, η απάντηση στο «γιατί;», είναι το «γιατί έτσι».
Ερώτηση κι απάντηση ίδια.
Γιατί είναι έτσι;
Γιατί είναι έτσι.

Η φτώχεια είναι μια μαύρη τρύπα που μας καταπίνει. Ποια ουσία να της ξεφύγει όταν το φως το ίδιο εκμηδενίζεται στην αγκαλιά της; Στη φτώχεια, το «δε θέλω», γίνεται «δεν μπορώ». Μα τι είναι η φτώχεια;

Η φτώχεια, δεν αφορά μόνο την έλλειψη υλικών πόρων. Η φτώχεια, μπορεί να αφορά περισσότερα πράγματα. Πράγματα όπως η έλλειψη χρόνου και προσοχής, η έλλειψη ανθρώπων και σχέσεων, η αίσθηση αδυναμίας να αντιμετωπιστεί κάτι. Μα πάνω απ’όλα, η φτώχεια αφορά κατάσταση του νου. Κι αυτό γιατί αρκετοί μπορεί να έχουν πλούτη πολλά, σε διάφορους τομείς, μα παρόλα αυτά να νιώθουν φτωχοί, επειδή σκέφτονται με περιοριστικό τρόπο.

Φέρνοντας κανείς αρνητικά σενάρια στο νου του, γεννά τον φόβο που τον κυριεύει μέσα του. Πολλοί από εμάς έχουν ένα πρόβλημα για κάθε πιθανή λύση. Αντικρίζουν ακόμη και τη ζωή ως πρόβλημα κυρίως, παρά λύση. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Η φτώχεια είναι σύμπτωμα. Κανείς, μπορεί να γεννηθεί μέσα στη φτώχεια, και να περάσει όλη του τη ζωή εκεί. Μπορεί να γεννήθηκε και να μεγάλωσε νιώθοντας καταδικασμένος, κι απλά να κατέληξε να εκπληρώσει την προσδοκία του.

Στη φτώχεια, χρειάζονται πολλές ατυχίες, αδυναμίες μα και κακές πίστεις. Μα η φτώχεια, εν τέλει, δείχνει έναν κακό τρόπο σκέψης.

Από την άλλη, ο πλούτος, δεν αφορά μόνο στην αφθονία υλικών αγαθών. Ο πλούτος, αφορά και σε έναν άλλο, αισιόδοξο, δυνατό, υγιή τρόπο σκέψης. Πλούτος είναι να νιώθεις γεμάτος, ακόμη κι αν έχεις λίγα, εφόσον ξέρεις ποιος είσαι, που πηγαίνεις και τι θέλεις.

Πλούσιος μπορεί να’ναι κι ο φτωχότερος επί γης.

Φτωχός μπορεί να’ναι κι ο πλουσιότερος.

Αν κανείς δεν ξέρει που πηγαίνει, δεν έχει δει τον κόσμο καθαρότερα, αν δεν έχει καταλάβει τον ίδιο του τον εαυτό, πώς να φτάσει στη γνώση και τη σοφία, πώς μπορεί να νιώσει δυνατός; Πώς μπορεί να βρει σκοπό, να θέσει στόχους, ακόμη κι αν αυτά όλα είναι οντότητες της φαντασίας του;

Για να ξεφύγει κανείς από τη φτώχεια, πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται μεγαλύτερα, πιο αισιόδοξα, πιο θαλερά, ακόμη κι αν πηγαίνει κόντρα σε όλες τις πιθανότητες.

Ποιος είναι πιθανότερο να βγει από την οποιαδήποτε φτώχεια, ειδικά του νου του; Αυτός που πιστεύει σε πράγματα ανυπόστατα, που τον μικραίνουν και τον καταδικάζουν; Ή αυτός που σηκώνει το κεφάλι στις δυσκολίες, βρίσκει ένα όνειρο να τον τραβήξει απ’όλα τα σκατά και τις βλακείες, και που πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει;

Όλοι μας πολεμούμε μέσα μας με τις φωνές μας. Φωνές που άλλοι, κάποιες φορές ηθελημένα, άλλες πάλι, τις περισσότερες, άθελά τους έβαλαν εντός μας για να μας προστατέψουν, κατάφεραν να μας φοβίσουν να διεκδικήσουμε τη ζωή και τον πλούτο που αυτή μπορεί να μας προσφέρει.

Μάχες δίνουμε καθημερινά. Μάχες με τις φωνές. Καμιά φορά χάνουμε, που και που νικάμε. Μα συνεχίζουμε τον πόλεμο με την αδυναμία, τη σήψη και τον θάνατο. Και μας παίρνει χρόνια για να δούμε, κι αν το κάνουμε, τι συντελείται στη ζωή μας.

Ζω πάει να πει ωριμάζω. Σαν το κεράσι στο δέντρο, μέρα τη μέρα, φτάνω προς την εκπλήρωση. Πρέπει να βρούμε τον τρόπο, να δούμε καθαρότερα. Κι αν τα καταφέρουμε, ίσως να νιώσουμε καλύτερα με την ίδια τη ζωή. Πονούμε γιατί δεν μπορούμε να είμαστε θεοί. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα όπως τα θέλουμε. Πονούμε γιατί δεν μπορούμε να αυτοπεριοριστούμε. Πονούμε γιατί δεν αποδεχόμαστε τις καταστάσεις γύρω μας. Κάποιοι μένουν στα παράπονα, στη γκρίνια, δεν έχουν μάθει να αναλαμβάνουν την ευθύνη, να λένε ως εδώ και μη παρέκει. Τους αρέσει αυτό. Μα οι φωνές τους είναι φωνές παιδιών. Ο άνθρωπος καλείται κατά τη διάρκεια της ζωής του να ενηλικιωθεί. Να πάρει τον έλεγχο του εαυτού του, των αντιδράσεών του, και να συνεχίσει τις προσπάθειες σε αυτά που τον απασχολούν.

Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, πεθαίνουμε. Τι γίνεται πριν, τι θα γίνει μετά, δεν το ξέρουμε. Δεν μπορούμε να το ξέρουμε.

Ο άνθρωπος είναι θύμα του παρελθόντος και του μέλλοντος, του πόνου των περασμένων και της ελπίδας των μελλούμενων, τραύμα εις το τραύμα, ω τραύμα!

Προσπαθώ κι εγώ να σπάσω τον κύκλο φέρνοντας συνειδητά την προσοχή μου στον ρεαλισμό του παντοτινού κι αέναου παρόντος. Μια δύναμη πηγάζει από αυτή την υπέρβαση του χρόνου. Μια δύναμη που τείνει να μας απελευθερώνει από τους τρόπους σκέψης που μας καταστρέφουν. Ο στόχος έτσι γίνεται η αχρονία, γίνεται γιατί είναι.

Σε έναν κόσμο άχρονο, οι φωνές των ανθρώπων γίνονται η φωνή της ανθρωπότητας. Όλοι οι άνθρωποι γίνονται ένας και μόνο άνθρωπος με άπειρα πρόσωπα που σχηματίζουν ένα άλλο, άμορφο πρόσωπο.

Ένα παιδί, ένας έφηβος, έχει ανάγκη από έναν άνθρωπο που μπορεί να το ακούσει και με γνώμονα το καλό του παιδιού να το συμβουλέψει, να του μιλήσει για τη ζωή. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Κάποιοι συναντούν αυτόν τον άνθρωπο, κι είναι τυχεροί αν καταφέρουν και πάρουν λίγη απ’τη σοφία τους. Άλλοι πάλι, πορεύονται μόνοι στη ζωή, και ψάχνουν άλλους τρόπους, άλλα μέσα για να φτάσουν στη γνώση των βασικών γραμμών της.

Γιατί είναι έτσι;
Γιατί είναι έτσι.