Απ’άκρη σ’άκρη
Σχοινί τεντωμένο η ζωή
Μια πορεία προς το τερματισμό
Και το άγχος της πτώσης
Ξεκινάς δίχως να νιώθεις έτοιμος
Κρατάς ένα κοντάρι
Προσπαθείς να ισορροπήσεις
Ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία
Με βήματα αργά
Καθόλου σταθερά
Και τρεμοκάρδι
Παλεύεις μ’όλες σου τις δυνάμεις
Βήμα το βήμα
Χρόνος ο χρόνος
Πλησιέστερα στο τέλος
Κοντύτερα στη γαλήνη
Δε θυμάσαι πώς
Από γιατί δεν ξέρεις
Μια αίσθηση μονάχα
Πάνω της στηριγμένη όλοι οι κόποι
Από κάτω μια άβυσσος
Σε ζαλίζει
Σε περιμένει
Σε καλεί
Στο τέρμα δεν ξέρεις τι υπάρχει
Κάτι ωστόσο σε σκουντά εκεί
Τι σε κρατά ψυχή στον κόσμο
Στην ύπαρξη τι δουλειά έχεις εσύ
Βήμα το βήμα
Κι ο φόβος να οργιάζει
Ο πόνος να μεγαλώνει
Η ελπίδα να στερεύει
Τι σου έταξαν εσένα
Τι
Που ν’αξίζει
Την κάθε σου πληγή
Ακροβατώ σ’ένα σχοινί
Και δε με νοιάζει άμα σπάσει
Το τέλος πια δε με φοβίζει
Κι αν το κοντάρι μου κρατώ
Θε με σώνει
Θε με ρίχνει
Για την πλάκα μου είμ’εδώ
Καθώς ακροβατώ
Στοχαστής 