Όραμα

Γράφει ο Θανάσης Τσακαλίδης

Νύχτα ψυχρή έρχεται.

Νιώθω τη θερμοκρασία να πέφτει.

Του ανθρώπου η καρδιά σφίγγεται, το αίμα πήζει.

Στο νου μου ανεβαίνει το μετά.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό, κάτι με βασάνιζε. Κάτι απροσδιόριστο. Δίχως να καταλαβαίνω και πολλά, πορευόμουν στη ζωή ψάχνοντας και ψάχνοντας να δω τι συμβαίνει, γύρω μου, μέσα μου.

Η ζωή μου έφερε πολλά. Έζησα μπόλικες καταστάσεις, γεύτηκα τις κύριες γεύσεις, αν κι ακόμη μου λείπουν αρκετές. Άκουσα, διάβασα, είδα, ταξίδεψα, γνώρισα, συζήτησα, μάλωσα, ερωτεύτηκα, χώρισα, γνώρισα τη μοναξιά τις κακές μέρες, τη μοναχικότητα τις καλές.

Όλα αυτά που έζησα, όσα σκέφτηκα, όσα ονειρεύτηκα, με διαμόρφωσαν στον άνθρωπο που’μαι τώρα. Καλός, κακός, δεν έχει και τόσο σημασία. Σημασία έχει ότι είμαι εδώ, ένας φαινομενικά φυσιολογικός άνθρωπος που κάνει όσα κάνουν και οι άλλοι. Είμαι ένας απ’όλους κι όλες μας. Είμαστε το εγγόνι, το παιδί. Είμαι ο νέος, είμαι ο άνδρας, είμαι αυτός που κάποιοι αγαπούν, που κάποιοι άλλοι αδιαφορούν, ελπίζω λίγοι μόνο να μισούν. Είμαι ο τύπος της διπλανής πόρτας, ο γείτονας από πάνω, ο γιος της απέναντι, το καλό παιδί. Είμαι ο μελαγχολικός, αθεράπευτα ρομαντικός, που τείνει στην αυτοκαταστροφή, κι ας μιλάει με τις ώρες, σε φίλους, στην ψυχολόγο, στο ημερολόγιό του. Είμαι αφύσικα φυσιολογικός, κύτταρο του τόπου μου, μέλος της γενιάς μου, στολίδι του κόσμου, ένα ψηφίο στους αριθμούς του εκάστοτε συστήματος. Είμαι ο συνάδελφος του άγνωστου, ο συμφοιτητής της κακιάς ώρας. Συνοδοιπόρος είμαι στη ζωή όλων σας, πότε παίρνω τα βουνά της σκέψης, πότε τους βυθούς, πότε πότε μπαίνω σε σκοτεινά δωμάτια με μια ελπίδα να νικήσω τους φόβους μας. Είμαι εγώ, είμαι αληθινός, είμαι εδώ, και αλλάζω. Ζω πάραυτα, ζω κι ελπίζω, σε κάτι καλύτερο, σε κάτι ανώτερο, σε κάτι πιο ουσιώδες. Γι’αυτό και έχτισα το βήμα αυτό, ανέβηκα πάνω, πήρα το μικρόφωνο, κι άρχισα τις ασυναρτησίες μου. Είμαι εδώ για να μοιραστώ το είναι μου. Θα χαρώ να σας έχω κοντά μου.

Πριν λίγα χρόνια, σε μια υπαρξιακή μου έκρηξη, γεννήθηκε ένα όνειρο, φιλόδοξο όπως όλα. Παιδικό όπως όλα. Ήμουν στο στρατό, τι κι αν κατέληξα να τον αποφύγω, κάποια στιγμή, έκανα κι εγώ ένα μικρό έστω πέρασμα από αυτό το χάνι. Δέχθηκα μια μικρή πίεση από την κατάσταση που βίωνα, και μιας κι είμαι φυγόπονος, έσκασα γιατί είχε το ζώο που’μαι φυλακιστεί. Έσκασα. Είπα, βρε δε γαμιέστε όλοι, όλοι σας, όλος ο κόσμος, η κοινωνία, οι φίλοι, η οικογένεια, και πάνω απ’όλα εγώ ο ίδιος. Είχα βλέπετε χτίσει ένα πλάνο μέχρι τότε. Σπουδάζοντας οικονομικά, και μη βρίσκοντας πραγματική ουσία στα βιβλία, θέλησα να συνδυάσω τα οικονομικά με την ψυχολογία στο μεταπτυχιακό μου. Βρήκα κάτι σχετικό, τα συμπεριφορικά οικονομικά, και στόχευα εκεί. Μα στο στρατόπεδο μέσα, κάτω στο Ηράκλειο, στους υποψήφιους δόκιμους, κάτι άλλαξε την ισορροπία εντός μου. Μετά το δε γαμιέστε, είπα, όχι, κάνω λάθος.

Δε μου έφταιγε κανείς.

Μου έφταιγα εγώ κι ο τρόπος σκέψης μου.

Το συναίσθημα με ώθησε στο να πω, αφού μου αρέσει να διαβάζω λογοτεχνία και φιλοσοφία, θα πάω να σπουδάσω φιλοσοφία. Θα σπουδάζω και θα δουλεύω σε ένα καφέ. Και μετά τις σπουδές, θα ανοίξω ένα φιλοσοφικό καφενείο, να μαζευόμαστε δέκα, είκοσι καμένοι σαν εμένα, να αράζουμε και να τα λέμε. Τι να λέμε; Τις φιλοσοφικές μπούρδες μας εννοείται.

Μα έλα που τα όνειρα θέλουν προσοχή!

Έλα που έπεσα στην παγίδα τους.

Είχα πόνο βαρύ, κι ήθελα κάτι να με βγάλει από τη μιζέρια μου. Άρχισα να ονειρεύομαι δίχως σταματημό, κι άπειρα ενδεχόμενα ανοίχτηκαν μπρος στα μάτια μου. Αν είναι να’ναι φιλοσοφικό καφέ, θα πρέπει να’χει και βιβλία, γιατί τότε να μην το κάνω βιβλιοπωλείο-καφέ; Γιατί να’ναι σε μια πόλη και μια χώρα; Γιατί να μη μεγαλώσει κι άλλο;

Σε λίγο σκεφτόμουν ένα κτίριο με πατώματα, που απ’έξω του έμοιαζε με τον Παρθενώνα, μα αντί για λευκά μάρμαρα, είχε τοιχογραφίες και graffiti. Στην οροφή του κρεμάμενους κήπους, ανοιχτή ταράτσα να κοιτάει τον ουρανό, ανθρώπους να πίνουν τον καφέ τους. Μέσα είδα διάφορες αίθουσες για καφέ και κοινωνικοποίηση. Βιβλιοπωλείο. Αίθουσες για εκθέσεις, σεμινάρια, workshops. Από φιλοσοφικό καφέ, σε πέντε μόλις λεπτά είχα έναν μεγάλο χώρο όπου οι Τέχνες, η Φιλοσοφία και η Επιστήμη θα έβρισκαν το σπίτι τους, κι εγώ, θα έφερνα σε επαφή όλους κι όλες που σκέφτονταν λίγο διαφορετικά από τον υπόλοιπο κόσμο, και θα τους έλεγα, μπρος, γνωριστείτε, γίνετε φίλοι, ανταλλάξτε απόψεις, κάνετε ομάδες, συνεργαστείτε, δημιουργήστε, χαρείτε τη ζωή σας. Κι ένιωθα στη σκέψη αυτή μιαν αγαλλίαση.

Κι όλο αυτό, ήθελα να το αντιγράψω και να το μοιράσω σε όλο τον κόσμο, στις ηπείρους, τις χώρες και τις πρωτεύουσές τους.

Θέλησα να φτιάξω κι εγώ θαρρώ μια νέα θρησκεία που θα βασίζεται στο λογικό μα και στο συναίσθημα του ανθρώπου. Μια θρησκεία δίχως δόγμα. Ίσως το μόνο δόγμα θα μπορούσε να’ναι ότι δεν υπάρχει δόγμα.

Και έψαχνα ένα όνομα, και μου εμφανίστηκε. Φιλόκοσμος.

Φιλόκοσμος!

Αγάπη για τον κόσμο, τον κόσμο που εμείς είμαστε. Τα φυτά, τα ζώα, οι άνθρωποι, η γη, ο γαλαξίας, το σύμπαν όλο.

Δυο δυνάμεις λειτουργούν έλεγαν οι αρχαίοι, το νείκος και η φιλότης.

Εμείς οφείλουμε να’μαστε υπέρ της φιλότητας.

Να είμαστε συνειδητοποιημένοι ότι υποστηρίζουμε τη δύναμη που τείνει να συνενώνει τον κόσμο και να τον φέρνει στη μορφή του. Να τον κρατούμε στέρεο, στα πόδια του.

Φιλόκοσμος λοιπόν, ένα όνομα, που δεν είναι απλά μια έννοια, μα κυρίως μια ιδέα.

Όταν κατάλαβα τι είχε προκύψει με αυτή την λέξη, που όσο κι αν την έψαξα δε τη συνάντησα πουθενά, συνειδητοποίησα ότι πλέον μπορώ και να πεθάνω ήσυχος. Γιατί; Γιατί γέννησα κάτι μεγαλύτερο από εμένα. Τουλάχιστον έτσι ένιωσα.

Όλοι οι κόποι των προγόνων μου, οι λαχτάρες, οι σκοτωμοί, οι έρωτες κι οι θάνατοι, έβρισκαν στην ιδέα αυτή, τον λόγο της ύπαρξής τους. Έτσι σκέφτηκα.

Είχα δίκιο; Δεν έχει σημασία.

Προσπαθώντας να δω πώς μπορώ να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα, άρχισα να τρώω τα μούτρα μου εδώ κι εκεί. Σκουντουφλούσα όπου έβρισκα, έχανα χρόνο, χρήματα, δύναμη, ελπίδα. Μα δεν παραιτήθηκα.

Χρειάστηκε να πετσοκόψω το όνειρο, να πω ότι, εντάξει, δεν μπορώ να το κάνω πολυεθνική, ας είναι, ας το κάνω σε μια μικρή πόλη, όπως είναι η Θεσσαλονίκη. Μα και πάλι, ένιωθα αδύναμος.

Μέσα στον καιρό που μεσολάβησε, προέκυψε κι ένα μικρότερο όνειρο, που μπορούσε ίσως να μεσολαβήσει για το μεγαλύτερο, που θα μπορούσε ας πούμε να’ναι το σχολείο μου για να γίνω ο άνθρωπος που θα δημιουργήσει τον Φιλόκοσμο. Η δεύτερη ιδέα, αφορά στη δημιουργία μιας Λογοτεχνικής Σχολής. Μιας σχολής στην οποία θα παρέχονται διάφορα μαθήματα, σεμινάρια, εργαστήρια, ώστε ο άνθρωπος να πάρει ερεθίσματα, να βοηθηθεί ώστε να μάθει να εκφράζει καλύτερα τον εαυτό του.

Έτρεχα τις δυο ιδέες στο μυαλό μου. Παρακολούθησα σεμινάρια. Προσπάθησα να μπω στον χώρο. Επιδίωξα να γίνω κάτι. Μα στο τέλος κατάφερα να φυλακιστώ στα όνειρα. Φυλακίστηκα τόσο, που ένιωσα ότι δεν πάει άλλο. Πρέπει να τα κάνω πράξη, να αποτύχουν ή να επιτύχουν, καμιά σημασία δεν έχει, παρά μονάχα να σταματήσω να τα σκέφτομαι.

Γιατί όπου κι αν πήγαινα, ό,τι κι αν έκανα, το’χα συνδυάσει με τα όνειρα αυτά. Το που θα μένω, το τι δουλειά θα κάνω, το τι θα διαβάζω, όλα. Κι ακόμη και σήμερα, δεν έχω απομακρυνθεί από αυτό. Απλά τώρα βλέπετε τα αποτελέσματα του, πάμε να το κάνουμε κι ό,τι γίνει!

Αυτά ήταν μόνο η εισαγωγή μου. Μα δε θα γράψω τόσα πολλά παρακάτω.

Έχοντας στην καρδιά μου τον Φιλόκοσμο, στο νου μου εδραιώθηκε η Λογοτεχνική Σχολή. Μπήκα σε διαδικασία να ξεκινήσω το business plan, να βρω μέντορα, δουλειά (μακάρι να μπορούσα να πω εργασία) μέσα στο χώρο, μα κάτι με βάραινε πάραυτα. Η κατάσταση στη χώρα, το γεγονός ότι ήμουν 28 κι έμενα με τη μητέρα μου. Αυτά κι άλλα τέτοια χαζά. Και έσπασα. Και σηκώθηκα να φύγω, θέλοντας να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου.

Τώρα είμαι στην Ολλανδία. Μεταπτυχιακός φοιτητής σε ένα πρόγραμμα της κακιάς ώρας. Έμαθα ότι ούτε αυτό θα με σώσει. Δε θα με σώσει γιατί είμαι καταραμένος από εμένα τον ίδιο να τσουρουφλίζομαι. Πάω στα μαθήματα, το μόνο που σκέφτομαι είναι η Λογοτεχνική Σχολή. Μου’χει γίνει ψύχωση πραγματικά. Δεν είναι απλά πάθος, είναι κάτι άλλο. Είμαι προσκολλημένος στο όνειρο, και αντλώ πολλά από αυτά που χρειάζομαι στη ζωή, τα συναισθήματα δηλαδή, το στόχο, ώστε να συνεχίζω.

Κάπως έτσι, πήρα μέσα στο καλοκαίρι την απόφαση να ξεκινήσω με ό,τι τρόπο μπορώ έστω και κάτι μικρό.

Και να’μαστε!

Όντας blogger ο ίδιος, έχοντας έναν τρόπο να τα βγάζω από μέσα μου, σκέφτηκα ότι η Λογοτεχνική Σχολή θα μπορούσε να ξεκινήσει από κάτι αντίστοιχο. Από μια απλή ιστοσελίδα, ένα πολυσυμμετοχικό blog που θα δίνει βήμα ώστε να ακούγονται οι φωνές του κόσμου. Το δούλεψα μέσα μου, πήρα την απόφαση, το έχτισα, και να το!

Παράλληλα, επειδή σκέφτομαι το μετά, ξεκίνησα ένα Εργαστήρι Στοχαστικής Γραφής, παρόλο που δεν είμαι σε θέση να διδάξω. Τουλάχιστον, οργανώνω και συντονίζω συζητήσεις πάνω στην Εκφραστικότητα, τη Στοχαστικότητα, τη Λογοτεχνικότητα και την Κοινότητα. Στα πρώτα άτομα που συμμετείχαν, άρεσε. Ελπίζω να συμβεί το ίδιο και με τους υπόλοιπους.

Έχοντας πει όλα αυτά, και δείχνοντας που θέλω να το πάω, θα παρουσιάσω αυτή την ιδέα και τον σκοπό της.

Το πολυσυμμετοχικό αυτό blog, που ακούει στο όνομα Στοχαστές, σκοπό έχει να φέρει σε επαφή ανθρώπους με ανησυχίες. Ανθρώπους που τρώνε βιβλία, που γράφουν χωρίς να μπορούν να σταματήσουν, που σκέφτονται και σκέφτονται και σκέφτονται, που ψάχνουν κάτι διαφορετικό, που ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο.

Αυτούς τους ανθρώπους θέλω να ψάξω και να βρω, να τους δείξω τι δημιούργησα, να τους δώσω βήμα για να μοιραστούν τις σκέψεις, τα ποιήματα, τα διηγήματά τους.

Ψάχνω όμως και ανθρώπους με ροπή προς όλα αυτά, ακόμη κι αν δεν έχουν μπει με τα δυο πόδια στη διανόηση, ακόμη κι αν έχουν με το ζόρι αγγίξει ένα δαχτυλάκι.

Όχι, οι Στοχαστές, δε στοχεύουν τόσο στην ποιότητα, όσο στοχεύουν στην ποσότητα. Ακούγεται αντιφατικό, ίσως να στενοχωρεί κάποιους και κάποιες, μα είναι η αλήθεια.

Στοχεύουμε στο να έχουμε ανοιχτή πόρτα σε όλους τους ανθρώπους που θα σέβονται τις αρχές και τις αξίες μας.

Ποιες είναι αυτές;

Όσον αφορά τις αρχές:

Πιστεύουμε στον Άνθρωπο και στο καλό που υπάρχει μέσα του, και θέλουμε να του δώσουμε χώρο για να το εκφράσει.

Πιστεύουμε στη Ζωή, σε όλες τις εκφάνσεις τις, και θέλουμε να την ευνοήσουμε να αναπτυχθεί περαιτέρω.

Πιστεύουμε και στον Στοχασμό, που’ναι ο τρόπος για να ξεκλειδώσουμε όσα δεν ξέρουμε ακόμη ότι αναζητούμε.

Κι όσον αφορά τις αξίες:

Πιστεύουμε στην Ελευθερία του λόγου και της ύπαρξης. Ο Άνθρωπος είναι ένα λουλούδι που χρειάζεται κάποιες βασικές συνθήκες για να ανθίσει, η ελευθερία είναι μια από αυτές.

Πιστεύουμε στον Σεβασμό της άποψης και του ατόμου. Είναι καλό να διαφέρουμε. Ερχόμενοι σε επαφή, μοιραζόμαστε διαφορικές οπτικές κι αντιλήψεις, κι είναι αυτή η διαφορετικότητα που γεννά νέες συνθέσεις, που τόσο έχει ανάγκη η Ζωή για να συνεχίσει να υφίσταται και να αναπτύσσεται.

Πιστεύουμε στον Αγώνα, για επιβίωση, για αναπαραγωγή, για επιρροή. Μέσα σε έναν κόσμο με τόσες δυνάμεις, με τόσες οντότητες που η μια κυνηγά την άλλη για να της επιβληθεί, εμείς γνωρίζουμε καλά ότι ο σκοπός που διαβλέπουμε τους χωρά όλους κι όλες, κι ας μας βλέπουν ως εχθρούς τα αδέρφια μας. Πολεμούμε καθημερινά για να μη μας νικήσει η φθορά, ακόμη κι αν κάποτε τελικά χάσουμε για πάντα.

Πιστεύουμε στη Δικαιοσύνη, γιατί τι νόημα θα’χε η Ελευθερία, δίχως τη Δικαιοσύνη; Επιζητούμε το όριο, γιατί η Ελευθερία μπορεί να εκφυλιστεί σε Τυραννία αν δε σεβαστεί το σύνορο του άλλου.

Ελευθερία, Σεβασμός, Αγώνας, Δικαιοσύνη, τι λέιπει;

Λείπει μόνο η Αγάπη.

Πιστεύουμε στην Αγάπη, γιατί είναι η δύναμη που μας εξυψώνει. Είναι η κόλλα που μας δένει σφιχτά τον ένα με τον άλλο, για να νιώσουμε δυνατότεροι.

Άνθρωπος, Ζωή, Στοχασμός.

Ελευθερία, Σεβασμός, Αγώνας, Δικαιοσύνη, Αγάπη.

Δεν είναι τίποτα καινούργιο, ήδη υπάρχουν μέσα στους περισσότερους, αν και τείνουμε να το ξεχνούμε, ίσως γιατί ο κόσμος είναι απαιτητικός, ίσως γιατί η πνευματική επιβίωση είναι ακόμη το δυσκολότερο ζητούμενο.

Δε χρειάζεται κάποιος να πιστεύει σε όλα αυτά για να γίνει μέλος της κοινότητας. Αρκεί όμως να τα σέβεται και να κινείται μέσα στα όρια που του/της θέτουν.

Δημιουργώ τους Στοχαστές, για να δω αν όλα όσα πιστεύω, μπορούν στην πράξη να λειτουργήσουν. Για να δω αν είμαι άνθρωπος της πάστας που νιώθω πως είμαι.

Μα δεν ξεχνώ τα μεγάλα όνειρα.

Σκοπός μου είναι η ενδυνάμωση κι η εμψύχωση του Ανθρώπου. Πιστεύω ότι λίγο λίγο όλοι συμβάλλουμε στην αύξηση της συνειδητότητας του Κόσμου. Όλοι έχουμε αξία, ανεξαιρέτως.

Για να τον πετύχω τον σκοπό αυτό, θέτω τους στόχους μου, Φιλόκοσμος, Λογοτεχνική Σχολή, Στοχαστές.

Ευελπιστώ μέσα από τους Στοχαστές να προκύψει η κοινότητα στην οποία θα στηριχθεί η Λογοτεχνική Σχολή.

Ελπίζω μέσα σε ένα χρόνο να φανεί αν κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί.

Κι αν προκύψει η Λογοτεχνική Σχολή, κι είναι βιώσιμη, ευελπιστώ να γίνει το όχημα προς τον Φιλόκοσμο.

Οι Στοχαστές, είναι ένα ερασιτεχνικό πρότζεκτ, που στηρίζεται στο χρόνο και την ενέργεια που βάζουν οι άνθρωποί του. Δεν έχει καν νομική μορφή.

Αν μας ευνοήσει η κατάσταση, μέσα από το blog θα ξεπηδήσει η Λογοτεχνική Σχολή, η οποία θα’χει και επιχειρηματική δραστηριότητα κι άρα και νομική μορφή.

Το ίδιο θα ισχύει και στο τρίτο βήμα, για τη δημιουργία του Φιλόκοσμου.

Ίσως να αποτύχουν όλα αυτά, ας είναι, αλλά θα βάλω τα δυνατά μου για το καλύτερο.

Προσπαθώ να είμαι ξεκάθαρος από τώρα, τώρα που δεν υπάρχει κίνηση καθόλου, για να μη με παρεξηγήσει αργότερα ο κόσμος. Ή αν είναι να το κάνει, ας το κάνει από τώρα, για να μη δημιουργηθούν προσδοκίες που δε θα μπορέσω να εκπληρώσω.

Αυτή εδώ είναι η βάρκα μου, το καπηλειό μου, το στέκι του Θανάση.

Είμαι ένας μόνο, το τρέχω προς το παρόν όλο εγώ κι η αφεντιά μου.

Για να δούμε, τι μπορεί να προκύψει από όλο αυτό το πέταγμα στα τυφλά.

Στη σελίδα με τα Σχετικά, υπάρχουν όλες οι πληροφορίες σε λεπτομερή μορφή που κάποιος ή κάποια έχει ανάγκη.

Μη διστάσετε να επικοινωνήσετε αν έχετε απορίες.

Το Όραμά μου, είναι να ξυπνήσει το Πνεύμα που κατοικεί εντός μας και να μας κυριεύσει!

Ψάχνω τους σπόρους στη γη να χώσω.

Η νύχτα θα πάρει πολλά μαζί της, μα κάτι θα μείνει.

Το αίμα θα βράσει και πάλι, κι η καρδιά θα κελαηδήσει.

Ας προετοιμάσουμε το έδαφος για ό,τι νέο προκύψει.