Δεν είναι εγώ

Γράφει ο Ορφέας Μελισσάς

Είναι ό,τι επιτρέπω να διαπεράσει την υλική μου υπόσταση ως μέσο εξωτερίκευσης μιας ιδεατής ουτοπίας. Χωρίς αυτήν, αγνοείται ο στόχος.

Δεν είναι ο εαυτός μου, αλλά η ανάγκη μου να ισορροπήσω. Σε όσα η αντίληψη δύναται να εσωτερικεύσει από το περιβάλλον, σε όσα η συνείδηση επιλέγει να αφομοιώσει, σε όσα οι μούσες δύναται να συλλάβουν, σε όσα ο νους μπορεί να στοχαστεί, σε όσα η καρδιά μπορεί να αισθανθεί, σε όσα η σοφία του πνεύματος μπορεί να αποδεχτεί ή να απορρίψει, σε όσα η ψυχή του καθενός έχει ανάγκη να εκφράσει.

Δεν είμαι εγώ. Ούτε εσύ. Γιατί αν ήταν έτσι, δεν θα ήταν στο χέρι μας η επιλογή, αλλά θα μας όριζε η ιδιότητα. Ό,τι και να δανειστούμε στη στιγμή, δεν μας ορίζει. Είτε μας τιμά, είτε μας προσβάλλει. Γιατί είναι οι συνθήκες που μας το επιτρέπουν. Και τα εργαλεία που μας προικίζουν με τη δυνατότητα να εσωτερικεύσουμε, να επεξεργαστούμε και να εξωτερικεύσουμε, ως μια πολυδιάστατη μορφή εναλλαγής της ενέργειας που τείνει προς μια κοσμική ισορροπία.

Ούτε και οι πράξεις μας ορίζουν, παρά μόνο τη στιγμή. Αλλά μας διαμορφώνουν. Ό,τι χτίζεις κόντρα στην εντροπία των πραγμάτων, και ό,τι γκρεμίζεις συμμαχώντας με αυτήν, ορίζουν μια μονόπλευρη και υποκειμενική πτυχή της κοινής πραγματικότητας.

Μα δεν μας ορίζουν. Παρά μας παρέχουν το αποτύπωμα τους στο τώρα. Και με αυτό πορευόμαστε. Δε μας ορίζουν. Διαμορφώνουν όμως το παρόν μας.

Γιατί αν μας όριζαν, δεν θα υπήρχε η επιλογή. Θα ήμασταν καταδικασμένοι σε μια αναπόφευκτη μοίρα.

Για αυτό και δεν είναι εγώ, αλλά όσα ανεύθυνα αφήνω να διαμορφώσουν το ασυνείδητο, και όσα υπεύθυνα επιλέγω να συνειδητοποιώ. Και τα δυο θα ορίσουν το παρόν. Ένα κράμα αποποίησης ευθυνών για την ανεύθυνη ροή των πραγμάτων στην οποία ακούσια εκτιθέμεθα, συνδυαστικά με την υπεύθυνη στάση που επιλέγει κανείς να ενστερνιστεί ως αλήθεια του. Συμβαδίζουν και αλληλοσυγκρούονται διαρκώς.

Δεν είναι εγώ. Είναι η ενέργεια που εκλύεται από μέσα μου και εμπνέεται από τον κόσμο στον οποίο κατοικούν οι ψυχές μας. Είναι η ζωή η ίδια που μας δίνει την δυνατότητα αυτή και αφορά όλα τα έμβια. Και η έμφυτη ανάγκη της, κοινή σε όλους μας.

Αλλά αν με ρωτάτε, θα έλεγα οτι αυτό που πιστεύω είναι πως αν υπάρχει κάτι αδιαπραγμάτευτο στον κόσμο μας, είναι πως όλα αλλάζουν. Αναπόφευκτα, τα πάντα κινούνται. Ο κόσμος όλος κινείται και εμείς μαζί του. Αλλά και αυτόνομα ο καθένας στα όρια των υποκειμενικών του διαστάσεων. Και οι άνθρωποι αλλάζουν. Γιατί στην πάροδο του χρόνου αλλάζει και η αντίληψή μας, και η συμπεριφορά μας. Είτε εκούσια, είτε ακούσια.

Και να και ένα οξύμωρο. Το ότι τα πάντα αλλάζουν είναι μια δήλωση που δεν αφήνει περιθώρια στην τάξη των πραγμάτων για αδράνεια. Επιβάλλεται η παγιότητα της φράσης «Τὰ πάντα ῥεῖ» για να επαληθεύσει την ουσία που εκφράζει. Μια απλή αυτο-ακύρωση όπως η προκείμενη, μας δίνει την υπόνοια πως αν και ο λόγος μας απελευθερώνει από το επικοινωνιακό αδιέξοδο, ίσως ταυτόχρονα μας περιορίζει από τη δυνατότητα του να αποδώσουμε τα πιο δύσληπτα και τα πιο ανεπαίσθητα συμπτώματα της φύσης με ακρίβεια. Χμ! Ίσως έχει ενδιαφέρον, αλλά εδώ ανοίγει ένα άλλο θέμα το οποίο θα μπορούσαμε να εξετάσουμε με στοχαστική διάθεση κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον. Μα ας επιστρέψουμε στο παρόν.

… και ας αναλογιστούμε τώρα πως η ζωή του καθενός είναι ένα διαφορετικό πείραμα που συμβάλλει στο κοινό κεκτημένο. Και αυτό λοιπόν το κοινό, είναι και αυτό που καθορίζει στο παρόν μας ό,τι και εσύ και εγώ εκφράζουμε ή πρεσβεύουμε την κάθε στιγμή αφού από αυτό διδαχτήκαμε όσα μέχρι τώρα μάθαμε. Αφομοιώνουμε από αυτό και συμβάλλουμε σε αυτό.

Και έτσι κατά αυτό τον τρόπο, δεν είμαστε ούτε εγώ ο εαυτός μου αλλά ούτε και εσύ ο δικός σου, αλλά όλοι ΕΜΕΙΣ που φέρουμε σε κάθε μας εκδοχή την έκβαση μιας – κατά μία έννοια – ανομοιογενούς αλληλεπίδρασης.

Είμαστε όλα όσα μας επιτρέπει η φύση να λαμβάνουν χώρα μέσα μας.

Και αν εν τέλει υπήρξαμε ή δεν υπήρξαμε ως επιμέρους οντότητες ή ως μια ολιστική ανθρωπιστική κοινότητα, ίσως κριθεί στο πλήρωμα του χρόνου η ουσία της διάκρισης ή της ενότητας στην οποία υποβαλλόμαστε.

Η ζωή προϋποθέτει την επιβίωση, μα αν μη τι άλλο, έστω και ματαιόδοξα, ας στοχαστούμε την βαθύτερη έννοια το ευ ζην.

Τι άλλο να πω; Η γνώση και η προκατάληψή μας, χέρι-χέρι μπλεγμένες, σαν να’ναι ένα.