Γράφει ο Θανάσης Τσακαλίδης
* Με αφορμή το βιβλίο «Δεν ήμουν πια άνθρωπος» του Osamu Dazai που διαβάστηκε στη Λέσχη Ανάγνωσης Στοχαστών.
Δεν είμαι πια άνθρωπος. Όχι. Δεν είμαι.
Χρόνια επιδίωκα να μάθω εμένα, για να μάθω τον άνθρωπο. Έψαχνα κι έψαχνα μέσα στα σκοτάδια μου, με σκοπό να καταλάβω το κάθε τι.
Στην αρχή μου φαινόταν άσκοπη όλη αυτή η διαδικασία. Αλλά με τον καιρό, άρχισε ο νους μου να φωτίζεται, μέχρι που μια μέρα, όλα έγιναν λευκά. Με άπλετο φως πλύθηκε ο νους μου, μέχρι κι οι γωνιές που φοβόμουν να προσεγγίσω όταν κάποτε τα σκοτάδια ήταν συμπαγή, μέχρι κι αυτές οι έρμες δεν κατάφεραν να μου ξεφύγουν.
Και τι κατάλαβα μετά από τόσα χρόνια περισυλλογής που με απομάκρυναν από τον κόσμο; Στο τέλος κατάφερα να δω καθαρά όσα στα μάτια των άλλων μοιάζουν με σοφία, μα εγώ που τα είδα όλα έμαθα πως σοφία είναι το εξηγημένο μυστήριο.
Μ’αυτά και μ’αυτά, απώλεσα την ικανότητα να θαυμάζω. Μέσα από εμένα έμαθα τον άνθρωπο τόσο καλά που στο τέλος τίποτα δεν μου έκανε εντύπωση. Κανείς και για κανέναν λόγο έκτοτε δεν με έπιασε εξαπίνης.
Θα το μετάνιωνα όλο αυτό που μου συνέβη, μα κι αυτό πλέον είναι ανέφικτο για εμένα. Γιατί χάνοντας την ικανότητα να θαυμάζω, έχασα και την ικανότητα να αγαπώ, πόσο μάλλον να συγχωρώ τον εαυτό μου.
Το ον που πλέον είμαι, δε λέγεται άνθρωπος. Δε λέγεται άνθρωπος όταν δεν μπορεί να αγαπήσει, τον εαυτό του, τον διπλανό του, τον κόσμο ολάκερο.
Είμαι κοντύτερα στον γνωστό μας ήλιο, μοιάζω πλέον περισσότερο με αστέρα.
Ο άνθρωπος θέλει να φωτιστεί για να φωτίσει, μα πρέπει να ξέρει ότι όσο πιο κοντά φτάνει στο φως, τόσο μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχει να καεί.
Τόσα και τόσα χρόνια ήθελα να μοιάσω στα ινδάλματά μου, τον Βούδα, τον Σωκράτη, τον Ιησού, τον Νίτσε και τον Ντοστογιέφκσι, και τι κατάφερα τελικά;
Το μόνο που κατάφερα ήταν να καώ σα μύγα από το εκτυφλωτικό φως που ντύνουμε με τη λέξη σοφία.
Όχι, δεν είμαι πια άνθρωπος.
Στοχαστής 