Γράφει ο Θανάσης Τσακαλίδης
Σε γνώρισα στα χρόνια μου τα εφηβικά
Μια μούσα με μύησε εντός σου
Σαν οπτασία μου φάνηκες
Σα φάρος υπόγειος
Τότε που αγάπησα πιο πολύ απ’ότι μπορούσα ν’αντέξω
Τα Σάββατα σε επισκεπτόμασταν
Στάση της αγάπης μας ήσουν
Ποίηση, λογοτεχνία, επιστημονική φαντασία
Ξεφύλλιζα τα βιβλία σου με χάδια
Η Ζωή μου ψιθύριζε λέξεις που δεν καταλάβαινα ακόμα
Τι ζωντανό νεκροταφείο!
Ο κυρ εργάτης του πνεύματος, ο πωλητής σου, ζωντανό βιβλίο ο ίδιος
Μια βουτιά μέσα σου κι οι αισθήσεις μου πλημμύριζαν
Μυρωδιές, εικόνες, αγγίγματα, φιλιά με γεύση μέντας κι ένας προαιώνιος ψίθυρος
Κάθε κίνηση και μια πιθανότητα
Πόρτες που είδαμε μα δεν ανοίξαμε
Άλλες που ανοίχτηκαν μονάχες
Έφεραν κόσμους αφάνταστους από το πουθενά
Λουλούδια πνεύματος στα πιο απίθανα σχήματα και χρώματα
Δίχως να το θέλεις, χωρίς να το επιδιώκεις, μου έδειξες τι εστί παράδεισος
Όποτε δε νιώθω καλά, όποτε θέλω να ξεσκάσω, σε επισκέπτομαι για να μαγευτώ και πάλι
Τα χρόνια περνούν κι οι μούσες έρχονται και φεύγουν αφήνοντας ανεξίτηλο στίγμα στην καρδιά μου
Μα εσύ χάραξες την ψυχή μου
Την τρύπησες μ’ένα σου βλέμμα
Κι εμφύσησες το πνεύμα που με κυριεύει
Αν μπορούσα να σου δώσω ένα νέο όνομα για να τιμήσω αυτό που πραγματικά είσαι
Θα σε ονόμαζα
Οίκο του Πνεύματος
Ή αλλιώς
Πνευματοίκο
Στοχαστής 