Σημείο
Αίσθηση
Λογική
Ταύτιση όλων
Γραμμή
Αίσθηση που ανοίγει
Λογική που βηματίζει
Ισορροπία ανάμεσα στην τρέλα και τη διαύγεια του νου
Τρίγωνο
Αίσθηση που σχηματίζεται
Λογική που συλλογιέται
Χώρος που δημιουργείται για τα δυο
Τετράγωνο
Αίσθηση που τεμαχίζεται
Λογική που βασιλεύει
Πλαίσιο για να αναπτυχθούν τα δυο
Κύκλος
Αίσθηση που κερδίζει
Λογική που χάνει
Διάμετρος της λογικής που διχοτομείται σε άπειρες ακτίνες συναισθήματος
Σφαίρα
Αίσθηση που ανθίζει
Λογική που παλεύει
Ακρότατα συναισθήματος και λογικής
Κύβος
Αίσθηση που υποχωρεί
Λογική που ολοκληρώνεται
Αντιγνωμούν και παλεύουν λογική και συναίσθημα
Τελεία
Αίσθηση που εκμηδενίζεται
Λογική που εκμηδενίζεται
Τέλος
Οι λέξεις είναι τα εργαλεία που έχουμε για να πούμε όσα δεν καταλαβαίνουμε
Με συλλαβές, βγάζουμε διάφορους ήχους, προσπαθώντας να κατονομάσουμε πράγματα
Με εικόνες αντιλαμβανόμαστε τις καταστάσεις γύρω μας
Τα συναισθήματα που έχουμε προβάλουν μικρούς πόνους και χαρές για να μας πούνε κάτι
Η λογική είναι το λουλούδι του νου μας, φυτρωμένο μέσα στα ερείπια
Κουνάμε χέρια και πόδια βυθισμένοι στην ανάγκη να εκφράσουμε κάτι
Μια πληροφορία να τη μοιραστούμε με τον κόσμο
Ως το αποτύπωμά μας στην ύπαρξή του
Ως την υπογραφή μας για τη δική μας ύπαρξη
Μέρος του κόσμου ο άνθρωπος, κόσμος ο ίδιος
Κόσμημα, κοσμικός, συμπαντικός
Ψυχή που σα φούσκα σηκώνει το χώμα για μια στιγμή
Και την επόμενη σκάει και η λάσπη γυρνά στη θέση της
Θέλω να πω κάτι που να υπερβαίνει τα ανθρώπινα. Κάτι που και μια άλλου είδους νοήμων ζωή θα μπορούσε να καταλάβει, κι ίσως να νιώσει. Θα τολμήσω να το πω. Δεν είμαστε εμείς αυτοσκοποί, παρά μονάχα είμαστε τα μέσα της ζωής για έναν δικό της, άγνωστο σε εμάς σκοπό. Κι είναι άγνωστος γιατί δεν μπορεί το πέπλο που τον σκεπάζει να τραβηχτεί για να τον δούμε κι εμείς. Απλά, δεν έχουμε τη δύναμη να το τραβήξουμε. Σα ρούχα μας φορά η ζωή. Σαν μέσα μάς χρησιμοποιεί για να δρασκελίσει μπρος. Που να πηγαίνει άραγε; Θα μάθουμε ποτέ; Ίσως αυτό είναι το μόνο ερώτημα που έχει σημασία. Όλα τα άλλα απλά τραβούν την προσοχή μας από εκεί που πρέπει να είναι.
Προς τα που οδεύει η ζωή;
Μα και πάλι. Δεν είναι παράλογο, αντιφατικό για την ίδια την ύπαρξη, να διερωτάται κανείς όσα ξέρει πως δεν μπορεί να λύσει; Κι αν όμως η απορία αυτή είναι που σκουντά τα όρια της νόησης; Κι αν ακονίζουμε τη σκέψη για να κόψει την ουσία της ζωής, φτάνοντας βαθύτερα, σε αβυσσαλέα κατανόηση;
Σάμπως δεν είμαστε εμείς ο κόσμος που ενδοσκοπεί τον εαυτό του;
Είμαι άραγε απλά ένας άνθρωπος που γράφει πέντε λέξεις, που σχηματίζει δυο νοήματα, για να εκφράσει κάτι; Να στοχαστεί πάνω στο κάτι; Ή είμαι ταυτόχρονα και κάτι που δε φαίνεται από την οπτική μας γωνιά; Βγάλε μου το όνομα, το φύλο, την εθνικότητα, τον χρόνο, τον χώρο, το σώμα, τότε τι μένει;
Πώς έφτασαν οι λέξεις αυτές να αποτυπωθούν;
Και τι πραγματικά λένε;
Σε ποιον μιλούν, που απευθύνονται άραγε;
Σα χτύπος μου ακούγονται, χτύπος σε μια πόρτα, μια πόρτα ενός σπιτιού, σπιτιού που μέσα δεν κατοικεί κάποιος, μα ο κανένας.
Στο σπίτι της ύπαρξης, ένοικος είναι ο κανένας, που φορά ρούχα της ζωής, για να γίνει κάτι και κάποιος.
Γράφω για να πω τι και σε ποιον, κι εγώ αναρωτιέμαι.
Οι φθηνοί μου στοχασμοί σα σβώλοι έρχονται και πέφτουν μέσα σε μια θάλασσα, σωστό ωκεανό, ενός συλλογικού, χαοτικού ασυνειδήτου.
Είναι σαν να μην έχουν ειπωθεί, σαν να γράφτηκαν σε γλώσσα αρχαία που κανείς δεν τη γνωρίζει πλέον, και που δε θα μπορέσουμε να την αποκρυπτογραφήσουμε όσο κι αν το επιθυμούμε.
Έχουμε το συναίσθημα και τη λογική να μας οδηγούν, μα δίχως ό,τι μας κάνει αυτό που είμαστε, τι νόημα έχουν αυτά τα δυο πια;
Είναι ο κόσμος ασυναίσθητος, είναι δίχως λογική; Σίγουρα δεν είναι τέρας, σίγουρα δεν είναι παράλογος. Απλά λείπει τόσο σε αυτόν, όσο και σε εμάς, η κατάλληλη γλώσσα που θα σχηματίσει τα νοήματα που έχουμε ανάγκη για να καταλάβουμε. Με μάτια, αυτιά, κι άκρα, πορευόμαστε στον κόσμο, μα μοιάζουμε τυφλοί, κωφοί κι ανάπηροι. Πορευόμαστε προς τα κάπου στα αλήθεια; Ή μήπως εξαπατούμε τους εαυτούς μας, αδύναμοι να παραδεχθούμε, όσα δεν καταλαβαίνουμε;
Αμέτρητα χρόνια στοχασμού για να φτάσει η σοφία να διατυμπανίζει πως ξέρει ότι δεν ξέρει τίποτα;
Σε έναν κόσμο χαοτικό, που μοιάζει παράλογος, που η τάξη αποτελεί αδυναμία του κι όχι δύναμη, μπορεί η κατανόηση να υπάρξει; Μπορεί η ψευδοσυνείδηση να πείσει τον εαυτό της για κάτι που την ξεπερνά; Ο κόσμος είναι ασύνειδος, κι εμείς, μυαλά που καίγονται και φωτίζουν για μια στιγμή, όσο διαρκεί η ζωή μας, είμαστε απλά λάμψεις μέσα στο κεφάλι του, ένα κεφάλι που περιέχει και είναι τα πάντα, δίχως όρια, δίχως απόλυτη σύνδεση, δίχως συνοχή, δίχως εαυτό.
Άλλωστε ο εαυτός είναι ένα φρούτο του μυαλού κι έχει προκύψει μετά από εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης.
Όταν δεν είμαστε εμείς πραγματικά ο εαυτός μας, πώς να είναι ο ίδιος ο κόσμος ο δικός του εαυτός του οποίου αποτελούμε κύτταρα;
Ψάχνω όσα δεν μπορώ να μάθω για να αποφύγω αυτά που μπορώ να βρω μα με πονάνε, λιγότερο ή περισσότερο.
Σχήματα νόησης που παίρνουν μορφή μέσα μου γιατί είμαι αδύναμος, απείθαρχος κι ανώριμος.
Κοίτα να δεις που καμιά φορά το πρόβλημα μπορεί τυχαία να δώσει λύσεις εκεί όπου κανείς δεν κοιτά.
Κοίτα να δεις που ο άνθρωπος, μυστήριο του σύμπαντος, φυλά μέσα του κάτι κλειδιά που μπορεί να ανοίξουν και το μπαούλο του.
Είμαστε άραγε η ανώτερη μορφή ζωής, συνείδησης, συναίσθησης στον κόσμο;
Ή είμαστε όλα αυτά, απλά στη γωνιά που βόσκει η γη, ο ήλιος, ο γαλαξίας μας;
Συνδέονται όλα αυτά τα λόγια, οι αποτυπωμένες μα ψηφιακές λέξεις, με κάτι που μας υπερβαίνει μα αποτελούμε άρρηκτο κομμάτι του;
Ή είναι λόγια του αέρα που βγήκανε από μια συνείδηση που κοντεύει να γίνει νευρασθενική;
Χάος
Συναίσθημα που βράζει
Λογική που παραδόθηκε
Η φυσική τους κατάσταση
Ζωή
Σώμα
Πνεύμα
Θάνατος
Ύψος
Μήκος
Πλάτος
Βάθος
Τα πάντα μετρούν τα ίδια πράγματα
Ιδωμένα από άλλες οπτικές
Στραμμένα σε ποικίλες προοπτικές
Καταλήγουν σε ένα εμβρόντητο τίποτα
Στοχαστής 