Εκτόπισμα

Θέλω να ζήσω!
Θέλω να ζήσω!
Θέλω να ζήσω!

Κάτι μέσα μου βαθιά, σα φωνή απ’το υπερπέραν, σχεδόν ουρλιάζει
Μα εγώ την ακούω σαν ψίθυρο

Ανεβαίνω τα σκαλιά με φως απ’την οθόνη του κινητού
Ανοίγω την πόρτα της ταράτσας
Βάζω κουκούλα και κουμπώνομαι
Με χτυπά το αεράκι, τα κελαϊδίσματα των νυχτερινών πουλιών και το φως του φεγγαριού
Από πάνω μου, ένας πελώριος, καθαρός σαν κρύσταλλο ουρανός
Βλέπω τα άστρα για λίγο, ίσα ίσα για να πάρω την τζούρα μου
Μετά κατεβάζω το κεφάλι
Κοιτάζω τα φώτα του χωριού
Άλλα άστρα κι αυτά ενός μικρότερου σύμπαντος

Σουλατσάρω δεξιά κι αριστερά
Άγομαι και φέρομαι, ζωντανόνεκρος, από τις σκέψεις
Ένας ακόμη φίλος μου παντρεύεται
Χαίρομαι πολύ γι’αυτόν, ένας ακόμη τίμιος πατέρας
Μα την ίδια στιγμή νιώθω να με προσπερνά η ζωή
Σαν από καιρό παραγκωνισμένος στην άκρη του δρόμου
Σαν τραυματίας ατυχήματος που περιμένει βοήθεια
Ύστερα σκέφτομαι πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια
Χρόνια σα στραγάλια που τρώμε στο κεφάλι ενόσω κάνουμε παρέλαση
Μας τσιμπούν για λίγο και λέμε, πάει κι αυτό το στραγάλι, πέρασε η χρονιά
Τι καλά που θα’ταν να τρώγαμε και κανένα, έτσι, για να τους δείξουμε κι εμείς τι εστί πόνος

Ήξερα ότι έπρεπε να καταγράψω τις σκέψεις μου
Να γεμίσω κι άλλο τα σημειωματάρια στη συσκευή
Μα δεν το έκανα, κι έτσι σαν πεφταστέρια έλαμψαν μόνο για λίγο στο σκοτάδι του νου μου
Τώρα προσπαθώ να βρω τα λόγια που σαν κομήτες κατάφεραν να σκίσουν την ατμόσφαιρα
Μα αδυνατώ
Δεν πειράζει
Ας είναι
Ο λόγος κάνει κύκλους κι ό,τι είναι να φέρει μπρος στα μάτια μας, το κάνει μέχρι να το ψαρέψουμε
Ή να ψαρέψει αυτός εμάς

Λοιπόν, σκέψεις, σκέψεις που δεν αγκυροβολούν μέσα μου
Μα κι αισθήσεις, αισθήσεις που αποτυπώνονται στην μακρά γραμμή του είναι
Κίνηση, αλλαγή, χρόνος
Παράλυση, αδυναμία, αχρονία
Ο κόσμος κινείται συνεχώς, αλλάζει πριν το συνειδητοποιήσουμε, χρόνο το χρόνο, κάνει βήματα
Μα εγώ νιώθω παράλυτος, πισθάγκωνα δεμένος, νιώθω αδύναμος, χρόνο το χρόνο, νιώθω ότι κατοικώ στο παρελθόν
Πότε πότε και στο μέλλον
Μα σπάνια, σχεδόν ποτέ, στο παρόν της ζωής
Αυτή η αίσθηση, με μια μυρωδιά ναφθαλίνης, μέσα σε ένα σώμα και μια ψυχή μπαγιάτικα
Κάτι θέλει να μου πει

Ζήσε!
Ζήσε!
Ζήσε!

Μακάρι να’ξερα το πώς
Μακάρι να’ξερα τι χρειάζεται
Μακάρι να’ξερα

Ψάχνω να βρω μέσα μου τους λόγους
Κοιτάζω σαν ανάμνηση τα περασμένα αστέρια
Μήπως κι έχουν κάτι να μου πουν
Το φως τους ταξίδεψε τόσο πολύ
Και μπήκε μέσα στο κεφάλι μου
Απροσδόκητα επίσης
Μέχρι και το φως κατοικεί στον εαυτό του
Μα εγώ αδυνατώ

Μην είναι ο εθισμός στη σκέψη;
Μην είναι ο εθισμός στα βιβλία;
Μην είναι ο εθισμός στα όνειρα;

Είμαι ερωτευμένος κρυφά με τη ζωή
Στα σημειωματάριά μου λέω πόσο τη θέλω, πόσο την ποθώ
Ξυπνάω μέσα στη νύχτα και την ζητώ, μα αυτή δεν είναι πουθενά μέσα μου
Παρά μονάχα γύρω μου
Κοιτάζει αδιάφορη, κάνει πως δε με βλέπει
Ίσως και να μη με βλέπει
Εγώ όμως την βλέπω κατάματα
Τη θαυμάζω
Ξέρω ότι είτε έτσι είτε αλλιώς
Η ζωή θα με πονάει πάντα
Είτε την έχω στα χέρια μου
Είτε όχι
Η ζωή θα ασχολείται με τον εαυτό της
Ποτέ δε θα την κάνω δική μου πραγματικά
Κι ο χρόνος της
Σαν κόκκοι άμμου
Φεύγουν μέσα από το χέρι μου όσο την σφίγγω

Αμαρτωλός νιώθω που δεν χαίρομαι με όσα έχω
Που αδυνατώ να τα χαρώ
Και μόνο σκέφτομαι και σκέφτομαι
Νιώθω βαθιά
Κι ακόμη πιο βαθιά, στο πηγάδι του είναι μου, μουλιασμένο κρύβω το παιδί που κάποτε υπήρξα

Θέλω να ζήσω!
Θέλω να ζήσω!
Θέλω να ζήσω!

Κάποτε ήξερα πώς
Μα τώρα νιώθω πως έχω ξεχάσει
Με έφαγε η θεωρία
Οι χίλιες μύριες σελίδες της
Που δεν πιάνουν μία μπρος στην ίδια την πράξη
Ποια είναι η ουσία όλων;
Ποια να’ναι η αλήθεια;

Νιώθω πως εγώ, δεν είμαι εγώ
Βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη
Κι έχω αυτή την παράξενη αίσθηση, σαν να βλέπω κάποιον άλλο
Βλέπω το σώμα μου
Και νιώθω ότι δεν είναι δικό μου
Κι ούτε τα μούτρα μου, ούτε και τα κόκκαλά μου συμπαθώ ιδιαίτερα
Πώς να αγαπήσει κανείς, όταν κατοικεί σε ένα σώμα άλλου
Πώς να αγαπήσει, όταν νιώθει φυλακισμένος
Μόνο το πνεύμα μου συμπαθώ
Ασυμφιλίωτος με τον εαυτό μου
Παλεύω εναντίον του
Μήπως και τον κερδίσω
Για να κερδίσω πίσω τη ζωή
Ο μεγαλύτερος φόβος
Κι ο μεγαλύτερος εχθρός
Κατοικούν στο ίδιο πρόσωπο
Το πρόσωπό μου

Θέλω να ζήσω!
Θέλω να ζήσω!
Θέλω να ζήσω!

Φωνάζει η φωνούλα
Τα δικά της
Καλά τα λέει
Κι εγώ θέλω να ζήσω
Κυρίως υπάρχω
Με μερικά μικρά διαλείμματα κάθε τόσο ζωής
Με μέρες σαν κι αυτές που ξεφεύγω απ’τον άλλο μου εαυτό
Κάθομαι και γράφω ανίδεος για το τι πράττω
Φέρνω στην επιφάνεια όλα όσα δεν μπορώ να καταλάβω
Πόσο μάλλον να κατανοήσω
Κάτι μου λέει το παιδί μέσα απ’τα κείμενα αυτά
Μα’ναι κρυμμένες οι λέξεις του πίσω απ’τις λέξεις που αναγράφονται
Τα νοήματα δε φτάνουν στο συνειδητό κομμάτι του εαυτού μου
Σαν σβώλοι πέφτουν στο πηγάδι μου
Φτάνουν στον πάτο
Ίσως κάτι να προσπαθεί το παιδί
Ελπίζω κάποτε να βγει στην επιφάνεια και να με πνίξει
Ο θάνατός μου, η ζωή του

Θέλω να ζήσω!
Θέλω να ζήσω!
Θέλω να ζήσω!

Ο θάνατός σου, η ζωή μου

Θα γυρίσει άραγε ποτέ όλη αυτή η κατάσταση υπέρ μου;
Τόσα χρόνια σαν κηπουρός φυτεύω τους σπόρους στο χωράφι του νου
Καλλιεργώ αυτή τη γη, μα δεν έχω γευτεί κανένα φρούτο, κανένα ζαρζαβάτι
Κι έχω πραγματική πείνα και δίψα

Ο κόσμος θεώμενος μέσα από μια κουκούλα
Άλλη μια λευκή νύχτα
Ψάχνοντας τον εαυτό μου τον έχασα ξανά
Μέχρι που βαρέθηκα με την ομορφιά
Και πήρα να κατέβω τις σκάλες
Δίχως φως αυτή τη φορά
Μέσα στα σκοτάδια που τόσο καλά γνωρίζω
Έκανα ένα ντουζ μήπως και πλύνω το κεφάλι μου απ’τις σκέψεις
Μα το μόνο που κατάφερα ήταν να βρέξω το σώμα μου
Ένας ακόμη σβώλος, και το εκτόπισμα μεγαλώνει

Αφιερωμένο στην ταράτσα μου