Λόγος Τιμής

«Ακόμα ψάχνω το φως, την πιο γλυκιά ουτοπία, ταξίδι με την πορεία του ανέμου
Θα κρατηθώ ζωντανός, μα να’σαι εδώ όταν γυρίσω και εγώ δεν θα σε προδώσω ποτέ μου

Ακόμα ψάχνω το φως και ταξιδεύει το μυαλό μου στα κρυφά και στα απαγορευμένα
Όσα δεν λέω μυστικά, όταν θα μάθω όσα μου κρύβω ορκίζομαι να τα πω και σ’εσένα».

Βάζω το νέο άλμπουμ των Λογοτιμητών που ονομάζεται Ψυχή και ανεβαίνω στο χαλί μου για να ταξιδέψω εντός του.

Θυμάμαι τον εαυτό μου, τότε που’μουν παιδί, να ρωτάω την μάνα μου: γιατί όλα τα τραγούδια μιλάνε για αγάπη;

Γέλασε και με ρώτησε: και για τι θα’πρεπε να λένε;

Δεν είμαι γνώστης καμιάς τέχνης, κανενός καλλιτέχνη. Δεν είμαι γνώστης καμιάς επιστήμης, κανενός επιστήμονα. Δεν είμαι ούτε γνώστης κάποιας φιλοσοφίας, μήτε κάποιου φιλοσόφου.

Στη ζωή πορεύομαι με συμπάθειες κι αγάπες. Νιώθω να περπατώ στα τυφλά, όχι μέσα στα σκοτάδια ακριβώς, μάλλον θα έλεγα πως ένα εκθαμβωτικό φως πλημμυρισμένο γύρω μου δε με αφήνει να διακρίνω μορφές κι άλλα χρώματα, παρά μονάχα αυτό, το φως με τη ζεστή του λευκότητα που καίει και με συγκρατεί κι εμένα στην ύπαρξη.

Από πιτσιρίκι έβρισκα κάτι και του έδινα την καρδιά μου, την προσοχή μου. Τ’άφηνα να μπει μέσα μου και να με κυριεύσει. Τρεις-τέσσερις στην οικογένεια, πεντέξι στην παρέα. Ατρόμητους στην τηλεόραση. Μπάλα σε όλες τις γειτονιές και πρώτα-πρώτα στην πλατεία. Παιχνίδια στον υπολογιστή. Πλάκες στις συζητήσεις μέχρι να πονέσει η κοιλιά. Τα τελευταία χρόνια έχω νέους εθισμούς. Έχω τη σκέψη, τη λογοτεχνία, λιγότερο ίσως τη φιλοσοφία. Σκέφτομαι όμως με τις ώρες και γίνομαι δυσλειτουργικός για την καθημερινότητα. Σκέφτομαι και νιώθω, νιώθω, νιώθω.

Από χιπ-χοπ δεν ξέρω και πολλά. Από Χατζηγιάννη, πέρασα στη ροκ, μετά στο έντεχνο, και τώρα τελευταία στους γρήγορους ρυθμούς που με κάνουν να κουνώ το κεφάλι ρυθμικά. Κι όλα μου έχουν δώσει τόσο πολλά. Η μουσική μού έμαθε να νιώθω βαθύτερα, με εξανθρώπισε. Πάντα μέσω αυτής είχα μια άμεση επαφή με την μελοποιημένη ποίηση που κι αυτή με τη σειρά της με επηρέαζε κατάφορα.

Τα τελευταία χρόνια όμως, μετά από την απεριόριστη αγάπη και σεβασμό που έχω για τον Ραψωδό Φιλόλογο, τον ΡΦ, προέκυψε ένας νέος έρωτας, αυτός με το συγκρότημα που ονομάζεται Λόγος Τιμής. Μαζί κι ο Novel. Μαζί κι ο Lobo.

Άρχισα να ακούω τις μελωδίες κι έδωσα μεγάλη βάση στα λόγια τους. Ο τρόπος που εκφράζονται με κάνει να δω με τα μάτια τους. Συναισθήματα αναβλύζουν μέσα μου. Κι επειδή ραπάρουν για πόνο κυρίως, νιώθω πως είμαι λιγότερο μόνος. Το αστείο είναι ότι δε με ξέρουν κι ούτε θα με μάθουν ποτέ. Μα εγώ, νιώθω αδερφός τους, παρόλο που δεν έχω βιώματα από το περιθώριο της Αθήνας, με μπλεξίματα με ναρκωτικά και ποτά. Εγώ απέφυγα τα ναρκωτικά και τα ποτά, αυτά καθαυτά. Μα όλα τα προβλήματα ξεκινούν από την οικογένεια, εκεί ίσως υπάρχουν ομοιότητες. Το δικό μου ναρκωτικό ήταν, κι εν μέρει είναι ακόμη και σήμερα, ένα παιχνίδι στον υπολογιστή που ονομάζεται Lineage. Κι όταν καταφέρνω να βγω από αυτή την τρύπα, πέφτω στην τρύπα του εαυτού μου, που με πιάνει χειροπόδαρα και με οδηγεί σε κάτι σκαλιά που όλο ανεβαίνουν κι ανεβαίνουν στριφογυριστά, και με παίρνουν μακριά από την κοινωνία. Με ρίχνει ο εαυτός μου στις σκέψεις και πέφτω με τα μούτρα στα σκαλιά, να ανεβαίνω με χέρια-πόδια σε έναν πύργο που δεν έχει τέλος. Είναι ο εθισμός του σκεπτομανή που εν μέρει το μπλογκ αυτό είναι ο κήπος του.

Τον εθισμό αυτόν τον αγαπώ γιατί με τραβάει από τα αληθινά προβλήματα, που ίσως είναι διαχειρίσιμα, και με ωθεί να έρθω αντιμέτωπος με άλλα, που σίγουρα δεν μπορώ να λύσω. Κοιτάω τον κόσμο από ψηλά, όχι ως Θανάσης, αλλά ως πνεύμα που κατοικεί σε ένα σώμα και έναν εαυτό που φέρει αυτό το όνομα. Η σκεπτομανία σε οδηγεί να βγεις από τον εαυτό σου.

Μα η μουσική είναι ένας ασφαλής τρόπος να ξαναρθείς εντός σου και να δεις τον κόσμο με τα αληθινά σου μάτια, που καμιά φορά αλλάζουν σώμα για να αποκτήσουν νέες οπτικές. Αυτό μου δίνει η μουσική κι ο στίχος των Λογοτιμητών.

Για μουσική δεν μπορώ να μιλήσω, δεν μπορώ να κάνω ανάλυση. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάνει την ψυχή μέσα μου να κυματίσει σε ρυθμούς ευχάριστους ή μελαγχολικούς, αργούς που καμιά φορά πατάνε γκάζι.

Ο στίχος όμως για εμένα είναι η ποίηση την οποία έχω ανάγκη. Έχω ανάγκη τα μηνύματα αυτά παιδιών που είναι σαν κι εμένα. Είναι ο εαυτός μου σε ξένα σώματα. Θανάσης, Λάμπρος, Γιώργος, Θεοδόσης. Τυχαία ονόματα ίσως, μα το πνεύμα που τα κατοικεί είναι καμωμένο από την ίδια ύλη που είναι φτιαγμένο και το δικό μου πνεύμα.

Αυτοί οι μουσικοί καλλιτέχνες εκφράζουν άπταιστα τη γενιά τη δική μας και φέρνουν στο κόσμο τη φωνή της, λαμπαδιασμένη, τέτοια που φλέγεται, πότε πότε κλαμένη μα ποτέ χωρίς ελπίδα, δεν είναι αντρίκια απλά, είναι ανθρώπινη.

Οι αρχές και οι αξίες τους. Οι ιδέες τους. Οι πόνοι και οι επιδιώξεις. Οι χαρές και οι στόχοι. Είναι όλα όσα λείπουν από την καρδιά του πυρήνα της κοινωνίας.

Γράφω αυτό το κείμενο αποτίνοντας φόρο τιμής σε όσους έχουν και Λόγο και Τιμή. Όσο είναι καλά αυτά τα παιδιά και ραπάρουν, τόσο θα έχουμε κι εμείς μια μελωδική φωνή να μας εκφράζει, να μας υποστηρίζει. Κι αν με κρατούν στα πατώματα καμιά φορά λίγο περισσότερο απ’ότι θα’πρεπε, χαλάλι τους, γιατί με κρατούν μακριά από τα σκαλιά στα οποία με ωθεί ο εαυτός μου.

Το κίνημα που δημιουργούν, γαλουχώντας και μεγαλώνοντας παιδιά νεότερά μας, θα είναι εξοπλισμένο με δυνατότητες ακονισμένης κρίσης και βαθύτερης αίσθησης που διακρίνει την ουσία των πραγμάτων, ξεχωρίζει τα φυτά του κοινού καλού από τα ζιζάνια της εξουσίας, με στόχο την ενότητα και την ελευθερία που μόνο μέσα της μπορούμε να γευτούμε.

Είναι οι πνευματικοί ηγέτες που φορώντας μαύρα μας φωτίζουν πάραυτα, δείχνοντας πως, ενώ όλοι μας είμαστε άνθρωποι, κι άρα ατελείς και προβληματικοί, αν βρούμε τη δύναμη να εκφραστούμε ειλικρινά χτίζοντας παράλληλα φιλίες και σχέσεις ουσίας, πιασμένοι χέρι-χέρι, ξεπερνούμε τις ατέλειες λύνοντας κάθε πρόβλημα που προκύπτει και θα προκύπτει.

Κάθε κομμάτι τους είναι ένα χτύπημα στην πλάτη για να συνεχίζω και αυτό το κείμενο μια αδερφική αγκαλιά.

«Δεν είσαι από ατσάλι για να μην πονάς
Είναι μακρινό το ταξίδι στον ήλιο

Αφού έμαθες με κέρινα φτερά να πετάς
Εύκολο να πέσω δύσκολο να ανατείλω

Δεν είναι αλλουνού μα δικιά σου η πληγή
Πώς να μην ματώσεις αφού όλο παλεύεις

Για λίγο είμαστε εδώ κι όλοι περαστικοί
Και θες να ανατείλεις χωρίς να πέσεις»