Σύνθεση

Μια θέση απέναντι στην αντίθεση, χορεύουν και χτυπιούνται μεταξύ τους γεννώντας τη σύνθεση.

Και φτου απ’την αρχή. Η σύνθεση γίνεται νέα θέση, κι εκεί που θεριεύει την χτυπά πισώπλατα μια νέα αντίθεση, η δική της.

Έτσι προχωρά η ζωή, με θέσεις, αντιθέσεις και συνθέσεις.

Για χιλιάδες χρόνια, η δύναμη που έσπρωχνε τον άνθρωπο, ή τουλάχιστον, μια από αυτές, και πολύ σημαντική, ήταν η πίστη σε θεούς και βασιλείς, στην εξουσία που επιβάλλεται από τους ουρανούς.

Μέχρι να διαπιστώσει ο Νίτσε ότι ο Θεός πέθανε και πως τον σκοτώσαμε εμείς, υπήρχε μια τάξη πραγμάτων που δεν έπαιρνε πολλές μορφές και δρόμους. Αυτή ήταν μια θέση.

Τα τελευταία 150 χρόνια όμως, ο άνθρωπος απελευθερώθηκε από αυτή την κακή πίστη, κι αφού πέρασε για λίγο μέσα από τις λαίλαπες των ιδεολογιών, κατέληξε να βρει έναν νέο Θεό, τον Θεό του χρήματος. Ο νέος αυτός βασιλιάς, στο πρόσωπό του κρύβει το δικό μας πρόσωπο, και στην ψυχή του φωλιάζει το συμφέρον μας, όχι το συλλογικό, μα το ατομικό μόνο. Κι όλο αυτό, ήρθε ως απόρροια στην πρότερη θέση, κι έγινε αντίθεση.

Η αντίθεση επιτάχυνε όλες τις διαδικασίες, πατώντας γκάζι στο αμάξι της ανθρωπότητας, δίχως να λαμβάνει την ευθύνη, οδηγώντας επικίνδυνα σε ένα περιβάλλον που καλά καλά δεν υπάρχουν δρόμοι. Κι αυτή η αντίθεση, που χτύπησε τη συλλογικότητα και κάθε πτυχή της στη ρίζα, αναδεικνύοντας το ατομικό βάζοντάς του το στεφάνι, μας έχει φέρει προ των πυλών του τέλους μας ως είδους.

Αυτά τα νέα προβλήματα, που ανακύπτουν αβίαστα, είναι υπαρξιακά. Κρύβουν μέσα τους τη δύναμη να μας σβήσουν από τον χάρτη. Κάπου εδώ είναι που τα πράγματα σοβαρεύουν, κι εμείς, πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε την νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται, ώστε να επιλέξουμε αν θα πράξουμε ή όχι. Σίγουρα κανείς δεν νοείται πλέον να φέρει το επιχείρημα της άγνοιας όσο αφελής κι αν είναι.

Και τώρα έρχεται, γεννιέται ήδη μέσα μας ως συναίσθημα, σε λίγο θα γίνει σκέψη, έπειτα ιδέα, κίνημα κι επανάσταση, η σύνθεση των παραπάνω. Γιατί, όσο κι αν δεν μας αρέσει η θέση ή η αντίθεση, πέρα από όλα, τα πολύ μεγάλα αρνητικά που κουβαλούν μέσα τους, μας χαρίζουν και πολύ μεγάλα θετικά νοήματα.

Ο μόνος τρόπος καθώς φαίνεται για να αποφευχθεί ένα πρόχειρο τέλος, είναι να αναγνωρίσουμε την κατάσταση, να σκεφτούμε και να δράσουμε υπέρ της σύνθεσης προσδίδοντάς της την καίρια σημασία της.

Η σύνθεση, θα’χει λίγο από ιδεολογία και έναν αλλιώτικο Θεό, δίνοντάς μας κάτι ανώτερο που θα βασίζεται μέσα μας όμως κι όχι στα ουράνια, κρατώντας την ψυχή στο ύψος της κι αξιοποιώντας τη σοφία που αναπτύξαμε ως τώρα. Θα’χει και λίγο από το ατομικό συμφέρον, λίγο από τον Θεό χρήμα, και θα χαϊδεύει τον εγωισμό μας. Αλλά η πίστη έξω από εμάς, δε θα μας σκλαβώνει, θα’χουμε μια νέα πίστη, εντός μας, εντός του κάθε ανθρώπου, της κάθε μορφής ζωής και της φύσης. Αυτή η νέα πίστη θα’ναι ο ένας σταθερός βράχος που θα πατήσουμε. Ο άλλος βράχος, θα βασίζεται στη λογική που γέννησε τον ατομικισμό, που’ναι σωστός μα κοντόφθαλμος. Οι δυο αυτοί βράχοι, για να σταθούν και να μας κρατήσουν πάνω τους, θα πρέπει προετοιμαστούν κατάλληλα. Για να γίνει αυτό, η έννοια του ατομικού συμφέροντος, θα πρέπει να παντρευτεί με την αντίστοιχη έννοια του συλλογικού συμφέροντος. Καλό ατομικό συμφέρον θα είναι μόνο αυτό που παραλληλίζεται με το συλλογικό και θα προκύπτει βάσει ανώτερης λογικής κι όχι βάσει νόμου.

Η σύνθεση απαιτεί η επιστήμη να λειτουργεί υπέρ του συνόλου, του συλλογικού συμφέροντος, κι όχι των λίγων, δυνατών κυττάρων, που επιλέγουν το ατομικό συμφέρον, πηγαίνοντας κόντρα στο κοινό καλό.

Αυτό που μας έχει βρει χρόνια τώρα και πάει να μας φάει λάχανο λέγεται καρκίνος. Είμαστε όλοι κύτταρα ενός πολυοργανισμού που ακούει στο όνομα Ανθρωπότητα. Κι όλοι με τον τρόπο μας συμβάλλουμε θετικά ή αρνητικά στην υγεία και συνέχιση του οργανισμού αυτού. Όσα κύτταρα σήκωσαν κεφάλι και πήραν τα ηνία, δίχως να’ναι κύτταρα του εγκεφάλου, παρά πρακτικά κύτταρα του χεριού και του στομαχιού, και πάνε κόντρα στο σύνολο, είναι επί της ουσίας αυτοκαταστροφικά για την Ανθρωπότητα. Αυτά είναι οι εχθροί μας, κι αυτοί οι εχθροί είναι παντού. Είναι ακόμη και μέσα μας την κάθε ώρα που βιώνουμε μια εσωτερική σύγκρουση . Είναι ο χαζός ατομικισμός που κοιτάει μέχρι και το τώρα δίχως να το νοιάζει πραγματικά το αύριο. Αυτή η νοοτροπία πρέπει να αλλάξει γιατί αυτή μας έφτασε εδώ, μια ανάσα πριν το τέλος.

Χρειαζόμαστε έναν ανθρωπισμό για όλους και μια παντρειά του ατομικού με το συλλογικό.

Χρειαζόμαστε να αξιοποιήσουμε τη σοφία όλων των μεγάλων πνευμάτων που υπήρξαν ως τώρα.

Χρειαζόμαστε να ανοίξουμε κι άλλο τα μυαλά μας, να δούμε καθαρότερα, να αναλογιστούμε τις ευθύνες που μας αναλογούν, και να δράσουμε δίχως να σπαταλούμε άλλο τον χρόνο μας άδικα.

Η σύνθεση για την οποία κάνω λόγο, έχει ξεκινήσει ήδη να δείχνει τα σημάδια της, και πολλοί είναι αυτοί που τα βλέπουν και τα νιώθουν τέτοια που κινούνται στη σωστή κατεύθυνση. Μα λίγοι έχουν σχηματίσει αυτή την εικόνα μέσα τους κι ανατρέχουν σε αυτήν κάνοντάς την όλο και καλύτερη.

Η σύνθεση αυτή, είναι η μόνη που μπορεί να μας σώσει από τους εαυτούς μας.

Ναι στις ιδεολογίες που δε φοράνε παρωπίδες, ναι στα χρήματα που δε βγάζουν το χειρότερο εαυτό μας, αλλά, ναι επίσης, και σε μια νέα θρησκεία που βασίζεται στη φιλοσοφία, ναι στον παραλληλισμό του ατομικού δίπλα στο συλλογικό συμφέρον.

Ποιος ξέρει, άραγε, τι νέα συστήματα θα γεννήσει αυτή η σύνθεση;

Κι αν τα καταφέρουμε, τότε θα’χουμε παγιώσει τη σύνθεση κάνοντάς την νέα θέση. Και μια επόμενη γενιά θα φέρει την αντίθεσή της. Και μια μεθεπόμενη μια νέα σύνθεση. Κι όλα αυτά αν δεν έχουμε φαγωθεί μεταξύ μας ως τότε, κι αν δεν μας ξεβράσει ο πλανήτης, κι αν δε χαθούμε με κανέναν τρόπο μια για πάντα.