Ενός λεπτού σιγή για όλη τη ζωή που δε ζήσαμε
Για όλη τη ζωή που μέσα απ’τα χεριά μας ξεγλίστρησε
Για τη ζωή και τον χρόνο της τον άυλο που’ναι ελαφρύς σαν αέρας
Ενός λεπτού σιγή για όλα τα όνειρα που ξεχάσαμε
Για όλα τα όνειρα που’ταν φτιαγμένα από φαιά ουσία της φαντασίας μας
Για τα όνειρά που γεννήσαμε στις πιο δύσκολες, στις πιο ευχάριστες, στις πιο πικρές στιγμές μας
Ενός λεπτού σιγή για όλες τις θύμησες που χάθηκαν
Για όλες τις θύμησες που’ταν εικόνες, μυρωδιές και ήχοι, που’ταν φωνές ανθρώπων μας και τ’άγγιγμά τους
Για τις θύμησες που αυλάκωσαν γερά μες στο μυαλό μας, μα που τ’αυλάκια στέρεψαν κι αποξηράνθηκαν
Ενός λεπτού σιγή για όλους τους έρωτες που μικροί θανάτοι γινήκαν
Για όλους τους έρωτες που δε μέστωσαν αρκετά, που το σκάσιμο της φυσαλίδας τους φανέρωσε το κενό τους
Για τους έρωτες που μας όρισαν δίχως να το θέλουν μα που’ναι τώρα νεκροί, θαμμένοι σε νεκροταφεία που έγιναν χωράφια καρπερά
Ενός λεπτού σιγή για όλους τους θανάτους που μας σόκαραν
Για όλους τους θανάτους που μας έδωσαν σφαλιάρες, ξυπνώντας μας απ’το όνειρο της ζωής
Για τους θανάτους των γνωστών ή κι αγαπημένων που μας ωρίμασαν με τον τρόμο και τον πόνο τους
Ενός λεπτού σιγή για όλους όσους δεν ακούστηκαν
Για όλους αυτούς που έζησαν και μοιάζει σαν να μην υπήρξαν ποτέ τους
Για αυτούς που έβαλαν το λιθαράκι τους σ’αυτό που λέμε ανθρωπότητα δίχως να φανερωθεί ποτέ η συμβολή τους
Ενός λεπτού σιγή για όλους όσους θα’ρθουν
Για όλους αυτούς που κανείς δεν ξέρει πως είναι προ των πυλών, μήτε κι οι ίδιοι
Για αυτούς που θα ριχτούν στον ωκεανό της ζωής δίχως να ξέρουν καλά καλά κολύμπι
Ενός λεπτού κραυγή για όλους εμάς που ανηφορίζουμε
Για όλους εμάς που βαστούμε το σταυρό μας, που κάνει το κορμί μας να λυγίζει, μπρος στο μαρτύριο της ζωής
Για εμάς που δεν παραιτούμαστε παρόλο που όλα μοιάζουν με ψέμα, παρά μονάχα συνεχίζουμε με θολά μάτια
Ενός λεπτού σιγή για όλα τα δάκρυα, τον ιδρώτα και το αίμα που χύθηκε, χύνεται και θα χυθεί
Για όλα αυτά τα υγρά που υποδηλώνουν την ανθρωπινότητά μας, τις ποιότητες και τις εκφάνσεις μας
Για τα υγρά που μας ριζώνουν, μας τρέφουν και μας σκοτώνουν αργά αργά, σχεδόν βασανιστικά
Ενός λεπτού σιγή για όλα όσα δε γράψαμε, δεν είπαμε, που καν δε σκεφτήκαμε
Για όλα αυτά που ήταν συναισθήματα μόνο και που απέτυχαν να βρουν διέξοδο
Για αυτά που’ταν ο πυρήνας του είναι μας και που καίγονταν δίνοντάς μας δύναμη ώστε να υπάρχουμε
Ενός λεπτού σιγή για όλα τα λεπτά σιγής
Κι ενός λεπτού κραυγή για όλες τις κραυγές που διστάσαμε να κραυγάσουμε όλες αυτές τις ώρες της σιγής
Στοχαστής 