Ένα 2022

Ήταν ένα 2022.

Δεν έχω ιδέα τι είδους μηχανισμός είναι αυτός που με κάνει να γεννώ πότε ευφάνταστους και πότε απερίσκεπτους, σχεδόν παιδαριώδεις, τίτλους κειμένων.

Μόλις διάβασα τα πρώτα δυο κείμενα της χρονιάς που πέρασε για να δω που βρισκόμουν τότε και πατώντας πάνω στα συναισθήματα που μου δημιούργησαν θα επιδιώξω τώρα τον απολογισμό του ’22.

Παρέμεινα ζωντανός για ακόμη μια φορά, κι αυτό αποτελεί επιτυχία από μόνο του. Την τάξη που επιθυμούσα, θα έλεγα πως και την βρήκα, και την έχασα. Το χαμόγελο, ωστόσο, βγαίνει αβίαστα τώρα και, σίγουρα, λιγότερο πονεμένα.

Κι αν κάποτε όλα τελειώσουν, κι αν θα’ναι σαν να μη συνέβησαν ποτέ, φτάνει που τα ζήσαμε και τα ζούμε γιατί η μόνη πραγματικότητα είναι αυτή που υπάρχει μες το μυαλό μας, αυτό το εργαλείο που σπάνια μαθαίνει ο άνθρωπος πώς να χρησιμοποιεί και που τον κάνει να μοιάζει χαοτικός, τόσο, που να μη μπορεί να γίνει κατανοητός από σχεδόν κανέναν.

Οι δυσκολίες της καθημερινότητας σε συνδυασμό με τις προσωπικές επιδιώξεις έσφιξαν πέρσι το σχοινί στον λαιμό μου. Το έσφιξαν τόσο που αναγκάστηκα για λόγους επιβίωσης να κάνω κάποιες ριζικές αλλαγές. Κι από εκεί που απασχολούσα τον εαυτό μου εγχώρια, πάνω στις ιδέες μου για τη δημιουργία μιας λογοτεχνικής σχολής, που ποτέ δε θα αφήσω να πεθάνει μέσα μου, χάρη στην προτροπή αδελφικού μου φίλου, άρχισα να οραματίζομαι μια ζωή με διαφορετική αρχή.

Όχι, ο σκοπός μου δεν αλλάζει, δε θα αλλάξει ποτέ, όσο τουλάχιστον εγώ είμαι εγώ.

Οι στόχοι όμως, δύνανται κι οφείλουν να αλλάζουν ανάλογα με τις καταστάσεις και τις περιστάσεις τους.

Θα ήθελα πολύ να’χα τη δύναμη να επιδιώξω όλα αυτά που θέλω στην Ελλάδα, αλλά είδα ότι έχασα πολύ αίμα από το να χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο, ένιωσα την ανάγκη λοιπόν για νέο δρόμο. Αυτό το συναίσθημα μεγάλωσε μέσα μου και με τόνωσε δίνοντάς μου ελπίδα, κάτι που χρειαζόμουν. Σταματώντας προσωρινά, μα δίχως ορίζοντα τέλους, όσα έκανα, ρίχτηκα μονομιάς στα τι και πώς του νέου δρόμου. Η πόρτα άρχισε να ανοίγει σιγά σιγά και η απόφαση μετά από την κατάλληλη περισυλλογή πάρθηκε.

Γιατί; Γιατί πνιγόμουν από την ζωή στην Ελλάδα.

Που; Εκεί όπου είχα στον νου μου ότι θα’χω καλύτερες ευκαιρίες, εν ολίγοις, στην Ολλανδία.

Πώς; Μπαίνοντας στη χώρα ως φοιτητής αντί του απλού μετανάστη. Οι σπουδές είναι το καλύτερο μαξιλάρι για μια νέα χώρα. Το έμαθα από χέρι.

Ο φίλος μου ο Ν., μετά από συζήτηση ώρας, μου πρότεινε την Ουτρέχτη, την οποία ήξερα από τα μαθητικά μου χρόνια μιας κι ήμουν άριστος στη χασούρα του στοιχήματος. Γέλασα στη σκέψη μα και ένιωσα αμήχανα όταν είδα ότι το θέλω. Μπήκα να δω τι πανεπιστήμιο έχει, κι αν έχει καλό τμήμα φιλοσοφίας. Εκείνη την περίοδο διένυα τον πέμπτο μου χρόνο ως αποκηρυγμένος ψευδο-οικονομολόγος ελληνικού ΑΕΙ. Μου πήρε λίγο χρόνο να το αποδεχτώ, αλλά μιας και δεν είχα τα προαπαιτούμενα για σπουδές στη φιλοσοφία, έκανα πάσο και βρήκα κάτι ενδιαφέρον στα οικονομικά. Ο τίτλος με βάζει με τα δυο πόδια στην χώρο της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, έναν συνδυασμό οικονομικών και πολιτικής φιλοσοφίας, όχι τόσο άσχημα για εμένα και το υπόβαθρό μου.

Ξόδεψα όλο τον χρόνο στην προετοιμασία, στην αίτηση και στα όνειρα. Η μοναδική αίτηση έγινε αποδεκτή, μάλλον γιατί το μεταπτυχιακό ως μεταπτυχιακό είναι νέο, στη δεύτερη χρονιά του, και δεν είναι τόσο επιθυμητό όσο άλλα. Ήρθα εδώ στην Ολλανδία στις 7 του Ιούλη, κι άρχισα να παρατηρώ γύρω μου την νέα κατάσταση, επιδίωξα συνειδητά κι έντονα την προσαρμογή μου. Κάπου τότε ξεκίνησα να διαβάζω και τον Ροβινσώνα Κρούσο, τον οποίο, μετά από τόσους μήνες αργού διαβάσματος, είμαι έτοιμος να τελειώσω. Σαν τον ήρωα του μυθιστορήματος, έτσι κι εγώ άρχισα να οργανώνομαι, να μαζεύω όλων των ειδών τις πληροφορίες, να παίρνω αποφάσεις και να προβαίνω σε πράξεις.

Ύστερα από κάποιο διάστημα τα είχα όλα σε τάξη, σπίτι, εργασία, σχολή και κοινωνικότητα. Και σαν πυροτέχνημα όλων μου έσκασε και μια σχέση την οποία δεν είχα μέσα στα πλάνα αλλά ήρθε μάλλον γι’αυτό ακριβώς, επειδή δεν την έψαχνα ενεργά.

Ο χρόνος κύλησε πολύ ομαλά σε γενικές γραμμές και ήταν πιο γεμάτος απ’ότι θα περίμενα. Η αλλαγή άλλωστε ήταν ριζική. Εγώ άλλαξα στην πορεία και δεν είμαι ο ίδιος με πέρσι. Διαβάζοντας τα κείμενα που ανέφερα, ένιωσα και μια μικρή έκπληξη αναγνωρίζοντας τη δυσκολία του τότε που είχα αρχίσει να ξεχνώ. Όχι ότι τώρα δεν υπάρχουν δυσκολίες, πάντοτε έχουμε από αυτές. Πάντοτε καλούμαστε να λύνουμε προβλήματα. Και ίσως την ώρα της επίλυσης να δημιουργούμε άλλα. Όπως και να’χει, είμαι ο ίδιος κατά βάση αλλά με άλλη συναισθηματική βάση. Τώρα αγχώνομαι για άλλα, έχω στο νου μου άλλα, κι επιδιώκω άλλα.

Το μόνο που μου λείπει, ή τουλάχιστον δεν απολαμβάνω όσο πριν, είναι η περισυλλογή που γεννά τους στοχασμούς. Πάλι έχω από αυτή, αλλά πλέον πολύ λιγότερη. Αυτό ίσως να επηρεάζει την ποιότητα και την ποικιλία της σκέψης. Ίσως από την άλλη και να μην το κάνει. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να το διακρίνω. Πλέον, σκέφτομαι στον πληθυντικό αριθμό, δεν νιώθω μόνος, δεν είμαι μόνος. Η σχέση μας περιορίζει αλλά αυτός ο περιορισμός ενδεχομένως να’ναι θετικός γιατί μας κάνει να συγκεντρωνόμαστε πιο εύκολα, σε λιγότερους στόχους, κι ας πληρώνουμε το τίμημα της έλλειψης χρόνου για μοναχικότητα. Άλλωστε αυτό κόβει κι από την μοναξιά.

Ψάχνω ακόμα να βρω τις ισορροπίες ανάμεσα στη σχολή που παραείναι απαιτητική για τα δεδομένα μου, την εργασία που με κουράζει μα με ανταμείβει, τη σχέση που καλπάζει σαν μαύρο αράβικο άλογο, την κοινωνικότητα που πληρώνει την νύφη, αλλά και την περισυλλογή όπως είπα, που μου λείπει και μάλλον θα μου λείπει από εδώ και στο εξής.

Η αλήθεια είναι ότι ίσως να υπάρχει ένα όριο ξεχωριστό για κάθε άνθρωπο που αφορά στη σκέψη. Ένα όριο χρόνου που πρέπει να θέτουμε, και ίσως αυτό να συμβαίνει από μόνο του, για να σκεφτόμαστε αλλά να μη χανόμαστε μόνο στις σκέψεις. Ένα όριο που θα ενδυναμώνει την πράξη αν αυτή αντιθέτως πρέπει να προκύψει χωρίς καθόλου σκέψη.

Ίσως τελικά απλά να ήμουν φυλακισμένος στον εαυτό μου, κι ίσως να’μουν και ερωτευμένος με τη φυλακή μου, τον ίδιο μου τον εαυτό. Φαίνεται πως τώρα ήρθε η ώρα για πραγματική ζωή, παρόλο που ακόμη φαίνεται να μην έχει το ρυθμό που χρειάζεται.

Το ’22 ήταν μια χρονιά με στοχασμό στην αρχή, επιλογές που προέκυψαν όταν ανοίχτηκα περισσότερο, ο χρόνος θα δείξει αν ήταν σοφότερες, και πράξεις που με βάλανε σε νέες καταστάσεις δίνοντάς μου νέες εμπειρίες, κι άρα, αλλάζοντάς με.

Κατάφερα να παραμείνω ζωντανός, να κρατήσω τον εαυτό μου, να πάρω στα χέρια την ευθύνη απέναντι στο άτομό μου, λίγο παραπάνω. Κατάφερα ακόμη περισσότερο να’μαι οικονομικά ανεξάρτητος, να ζω σε μια νέα χώρα και να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που δεν περίμενα να συναντήσω, λουλούδια από την κοσμική ανθοδέσμη, με πολλά χρώματα, μυρωδιές κι οπτικές. Κατάφερα να ξεκινήσω μετά από χρόνια μια σχέση η οποία είναι πολλά υποσχόμενη και να αισθανθώ περισσότερο άνδρας.

Κι αν για όλα αυτά έπρεπε να χαθώ/χαθούμε και λιγάκι, δεν έγινε και κάτι.

Η νέα χρονιά, μας βρήκε καλά, κι εγώ πέρασα ευχάριστες κι έντονες εορταστικές ημέρες μετά από κάμποσο καιρό, ίσως από τα πρώτα νεανικά μου χρόνια, σίγουρα από τα παιδικά.

Κι όπως μας βρήκε, ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μας αφήσει σε παρόμοια κατάσταση, χορτάτους από τις μικρές στιγμές που έχουν άφθονο κάλλος, ομορφαίνοντας κάθε πτυχή της ζωής μας, όσο σημαντικής ή ασήμαντης κι αν είναι.

Τελικά, όταν δίνουμε σημασία στα συναισθήματα που μας δείχνουν με τον τρόπο τους διάφορα πράγματα, μπορούν να προκύψουν λόγοι για αλλαγές που τις έχουμε πραγματικά ανάγκη, ακόμη κι αν αναγκαστούμε να ανοιχτούμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

Θα κλείσω αυτό το πρώτο κείμενο με μια ευχή και προτροπή που έδωσα και πέρσι και φαίνεται να έπιασε τόπο.

Καλή χρονιά με σκέψη, σοφία και δημιουργία. Η υγεία, η αγάπη και η ευτυχία έρχονται, όπως όντως φαίνεται, σαν αποτέλεσμα των πρώτων.