Χαμένο Ρούχο

Ο άνθρωπος φαίνεται πως έχει ανάγκη από ρούχα. Κανείς, μπορεί να δει όλες του τις ταμπέλες ως προσπάθειες που κάνει για να ντύσει τη γύμνια του. Κι όμως, ό,τι κι αν έχουμε φορέσει ως σήμερα, δεν έχει καταφέρει να μας προστατεύσει από το κοσμικό ψύχος, τουλάχιστον όχι τόσο όσο το έχουμε ανάγκη.

Είμαστε οι μόνοι στο ζωικό βασίλειο της γης που αποβάλλαμε στο πέρασμα του χρόνου το τρίχωμά μας και φτάσαμε στο σημείο να έχουμε ανάγκη από ρουχισμό, τόσο για να κρύψει τη γύμνια μας που μας ντροπιάζει, γιατί άραγε, όσο και για να μας προστατεύσει από το κρύο.

Κάπου τότε, όταν χάσαμε το τρίχωμα, ίσως να προέκυψε και η αλλαγή μέσα μας, η αλλαγή που μας έκανε να αναρωτιόμαστε και να στοχαζόμαστε κοιτάζοντας τους ορίζοντες και το άπειρο του σύμπαντος. Κι από τότε, ο άνθρωπος έχασε την απλοϊκή, ζωική του ταυτότητα, πέρασε το όριο του να είναι απλά ένα ζώο δηλαδή, γινόμενος Άνθρωπος, μια ενσαρκωμένη ιδέα ενός ασυνείδητου μέγα-εγκεφάλου.

Η γάτα δεν χρειάζεται να κάνει και πολλά για να’ναι γάτα, της είναι τόσο εύκολο. Το ίδιο ισχύει και με τον σκύλο. Το ίδιο και με τα υπόλοιπα ζώα. Αυτό που είναι, το νιώθουν χωρίς να το γνωρίζουν απλά και μόνο βιώνοντάς το. Εμείς οι άνθρωποι όμως, ξεγυμνωθήκαμε και χάσαμε την αμεσότητα που μας χαρακτήριζε, χακάροντας τον εγκέφαλό μας κι αφήνοντας το σύστημα ανοιχτό για αλλαγές ριζοσπαστικές.

Χάνοντας την ζωική μας ταυτότητα, χρειάστηκε να δημιουργήσουμε άλλες ώστε να γίνουμε κάτι, ώστε να ντυθούμε εκ νέου. Μέλη ομάδων, οικογενειών, κοινοτήτων, χωριών, πόλεων, βασιλείων, αυτοκρατοριών, κρατών κι ενώσεων. Πιστοί θρησκειών, οπαδοί ομάδων ή οπαδοί θρησκειών και πιστοί ομάδων. Ακόλουθοι του τάδε ή του δείνα. Μέσα από όλα αυτά, προσδιοριζόμαστε κι αυτοπροσδιοριζόμαστε για να πάρουμε την ταμπέλα της ταυτότητας, να την κάνουμε ρούχο και να ντυθούμε για να καλύψουμε τις ανάγκες μας.

Τι είμαστε όμως πραγματικά; Είμαστε κάτι απ’όλα αυτά;

Ανήκω στον εαυτό μου, το σώμα μου παραδομένο σε ένα εγώ. Είμαι μέλος μιας οικογένειας. Χωριάτης από το καλύτερο χωριό του κόσμου, να’ναι καλά ο τοπικισμός. Συμπρωτευουσιάνος από την ομορφότερη πόλη του κόσμου, να’ναι καλά ο επαρχιωτισμός. Πολίτης του σημαντικότερου έθνους-κράτους, να’ναι καλά ο εθνικισμός που τον σκεπάζουμε με τον μανδύα του πατριωτισμού. Ευρωπαίος σαν νόμισμα, μια είμαι, μια δεν είμαι. Γήινο τομάρι, ένα από τα 8 δις. Είμαι φίλαθλος ομάδας ασπρόμαυρης με χιλιάδες πιστούς. Είμαι αμπελοφιλόσοφος του καναπέ και γραφιάς αγράμματος. Είμαι όσα δε θα’θελα πραγματικά να’μαι, αλλά είμαι, είμαι, είμαι. Ίσως αυτή η αδυναμία για κατάφαση να’ναι που σπρώχνει τα δάχτυλά μου ώστε να μου δώσουν σφαλιάρες μέσα από το πληκτρολόγιο. Τελικά, είμαι ένα ψέμα που νομίζει πως είναι αλήθεια. Κι αν είμαι εγώ όλα αυτά, δε βλέπω γιατί να μην είναι κι όλοι οι άλλοι, παρομοίως και παραπλήσια, αδύναμοι ψευδο-χαρακτήρες που δεν μπορούν παρά να’ναι μονάχα αυτό.

Ο άνθρωπος, γεννιέται γυμνός κι ας κουβαλά αδιανόητη γνώση λόγω του κώδικα μέσα του. Τους νεκρούς μας τους θάβουμε ντυμένους, αλλά σαν ένδειξη σεβασμού απέναντι στη ζωή θα έπρεπε να τους επιστρέφουμε στην ανυπαρξία γυμνούς, δίχως ρούχα και ταυτότητες.

Βλέπω τον άνθρωπο ως ένα σύστημα με άπειρες δυνατότητες και δυνάμεις, όπου ο κάθε ένας και η κάθε μια από εμάς αξίζει όσο όλος ο κόσμος. Και τον βλέπω να φοράει ρούχα που τον συντηρούν, πότε πότε τα αλλάζει, μια ταμπέλα τώρα, μια μετά. Κάποιοι φορούν τόσα ρούχα, και φέρουν τόσες ταμπέλες, που χάνεται το σουλούπι τους, κι οι αρχικές τους ιδιότητες, κάτω απ’όλη αυτή την ψευτιά. Την έχουμε ανάγκη όμως την ψευτιά κι ας είναι τέτοια. Έχουμε ανάγκη, δεν είναι απλή επιθυμία, να γίνουμε κάτι, να είμαστε κάτι. Είναι ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο.

Που και που κλείνω τα μάτια και κάνω ένα άλμα φτάνοντας όσο πιο ψηλά μπορώ. Προσπαθώ να αγναντεύω τον κόσμο μας από εκεί ψηλά, με μάτια που δεν ανοίγω, γιατί αν τα ανοίξω θα πέσω και θα γκρεμοτσακιστώ. Αυτή η αίσθηση που έχω πως θα έπρεπε να βλέπω κάτι διαφορετικό, με κάνει να το δω στ’αλήθεια, απλά και μόνο με τη σκέψη μου. Έτσι και σήμερα λοιπόν, προσπαθώ να δω καθαρά με τα μάτια ερμητικά κλειστά, ίσως από φόβο, ίσως από τρέλα, το είναι μου στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Είμαι ένα απλό κύτταρο, τόσο σημαντικό όσο και όλα τα άλλα, βλέπω πώς γεννήθηκα, πώς μεγάλωσα, και πού οδεύω. Βλέπω τις αδυναμίες μου, τα σφάλματά μου, τη μυωπία μου, τους λάθος δρόμους που πήρε ξανά και ξανά αυτή η σκέψη. Με βλέπω γυμνό και ξέρω πως πρέπει να με ντύσω, κι αναρωτιέμαι, τι είναι συνετό να βάλω; Ψυχανεμίζομαι τις τάσεις της εποχής μας. Διαισθάνομαι το πού πάει ο κόσμος μας. Ανοίγω με τα δάχτυλα το μυαλό μου για να δω πιο πέρα, μου φοράω γυαλιά, κάνω άλματα με τη φαντασία, μαλωμένος σαν είμαι με τη γνώση. Τι ρούχο να βάλω;

Αν είμαστε ένας πολυκύτταρος οργανισμός που ακούει στο όνομα ανθρωπότητα, αν είμαστε κομμάτι ενός μεγαλύτερου οργανισμού που ακούει στο όνομα κόσμος, τι ρούχο θα πρέπει να βάλουμε, τι ρούχο θα πρέπει να’ναι αυτό που να φανερώνει τη νέα οπτική μας, την επαυξημένη συνείδησή μας;

Αναρωτιέμαι τα κοψίματά του, τα χρώματα, το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένο.

Που μπορώ να ψάξω για να το βρω; Κι αν δεν μπορώ να το βρω, πώς μπορώ να το δημιουργήσω; Κι αν δεν μπορώ να το δημιουργήσω, μπορώ τουλάχιστον να το φανταστώ; Καμιά φορά η φαντασία και μόνο φτάνει για να ανάψει φυτίλια.

Ε λοιπόν, θα πάρω το ρίσκο, θα ανοίξω το μπαούλο μέσα μου, το μπαούλο που μου κληρονόμησε η ζωή η ίδια και που μου το πρόσφερε σα γεννήθηκα.

Μοιάζει να’χει σαπίσει το μπαούλο.

Το ανοίγω.

Μου’ρχεται η μυρωδιά της μούχλας, έντονη.

Βουτώ τα χέρια μου, πιάνω και βγάζω ιδέες.

Πιάνω και βγάζω συναισθήματα.

Βγάζω τα ένστικτα.

Να κι οι βιοηλεκτροχημικές διεργασίες.

Τα ζωικά bits και bytes.

Ένα σχέδιο που δείχνει πού πρέπει να στέκονται τα κύτταρα για να δημιουργήσουν όργανα.

Ένα σχέδιο που να δείχνει πώς δημιουργούνται τα κύτταρα.

Ένα σχέδιο που φανερώνει την αρχιτεκτονική της ζωής, μουτζουρωμένο, με μια τυχαία και πάνσοφη αλληλουχία ακολουθιών που χάνονται στο χρόνο.

Προσπέκτους με οδηγίες χρήσης του ανθρώπινου σώματος.

Πώς να αναπνέεις.

Πώς να τρως και να πίνεις.

Πώς να κοιμάσαι.

Πώς να ερωτοτροπείς.

Πώς να χάνεσαι στις σκέψεις, να στοχάζεσαι και να βλέπεις άλλα με τη σκέψη, άλλα από αυτά που βλέπουν τα μάτια.

Τώρα ταυτότητες.

Άνθρωπος.

Ζώο.

Πολυκύτταρος οργανισμός, μια συμμαχία κυττάρων που χάνουν το εγώ τους σε ένα εμείς.

Ζωή, ατόφια, ασυναίσθητη, ασυνείδητη, τυφλή.

Τι διάολο κρύβει αυτό το μπαούλο μέσα του.

Πού είναι, πού είναι, πού.

Ψηλαφώ βαθύτερα, πιάνω το υγρό κάτω μέρος του μπαούλου, οδηγώ τα δάχτυλά μου στις γωνίες του.

Τι είναι αυτό;

Κάτι άγγιξα.

Κάτι μαλακό.

Είναι ύφασμα.

Πρέπει να το βρήκα.

Πρέπει να’ναι το ρούχο.

Το πιάνω καλύτερα, είναι σα να μην έχει βάρος, το ύφασμά του, σαν να’ναι από μετάξι.

Το τραβώ προς τα έξω.

Το σηκώνω μπρος στα μάτια μου για να το δω.

Και μαγεύομαι.

Είναι το ρούχο, το χαμένο ρούχο μας.

Είναι από μετάξι, δίχως βάρος, σκοτεινό μου φαίνεται. Το σχήμα του, απροσδιόριστο.

Ρίχνω με τις σκέψεις μου λίγο φως ακόμη, και τότε το βλέπω, αστρικό μου μοιάζει.

Είναι σα να βλέπω τον κόσμο όλο, το σύμπαν. Όσο το φωτίζω, τόσο πιο πολύ λάμπει, ακτινοβολεί, αστράφτει.

Μπαίνω στον πειρασμό να το βάλω.

Γδύνομαι εν τάχει, ψάχνω να δω πώς μπορώ να το φορέσω, δεν βρίσκω τρύπες.

Είμαι γυμνός, με πιάνει ένα ρίγος, σαν να χάνω τον εαυτό μου, αρχίζω να τρέμω.

Ως ένδειξη απελπισίας, το ρίχνω στον αέρα και βάζω τα χέρια μου στο πρόσωπό μου.

Και τότε μονάχα έρχεται το ρούχο και με αγκαλιάζει, παίρνει το σχήμα του σώματός μου.

Είναι καινούργια η αίσθηση που μου δίνει. Δε νιώθω ούτε ζέστη, ούτε κρύο, παρά μόνο ευφορία, μια ακατέργαστη αίσθηση πληρότητας.

Περπατώ λίγο, στριφογυρίζω, κάνω κινήσεις με τα χέρια μου, κουνώ την μέση. Κάθεται καλά, νομίζω θα το κρατήσω.

Βάζω για μια στιγμή το χέρι μου στην τσέπη, πιάνω κάτι σαν περιδέραιο, το βγάζω. Είναι μια αλυσιδίτσα και είναι δεμένη σε κάτι που μοιάζει με μια μικρή, μικροσκοπική κουκουβάγια, δεν μπορώ να καταλάβω από τι είναι φτιαγμένη, την παίζω για λίγο στα χέρια μου, και τότε βλέπω πως στο πίσω της μέρος κάτι αναγράφεται: ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ.

Φορώ στον λαιμό μου το νέο περιδέραιο, την νέα ταυτότητα που είναι ίσως παλιά αν σκεφτεί κανείς πως υπήρχε ήδη στο μπαούλο μου.

Ψάχνω να βρω έναν καθρέφτη για να με δω.

Το βρίσκω, κοιτάζω μέσα του μα δεν μπορώ να με δω, έχω χαθεί, κοιτάζω αλλά δεν βλέπω τίποτα, υπάρχει μόνος φως, άπλετο λευκό φως, καθαρή ενέργεια.

Το ρούχο αυτό, το χαμένο μας ρούχο, είναι το κοσμικό ρούχο που έχουμε τόσο μα τόσο ανάγκη.

Ό,τι φορέσαμε ως τώρα, μόνο εν μέρει μας κάλυψε, γι’αυτό και δεν σταματήσαμε ποτέ να επιδιώκουμε το κάτι παραπάνω.

Μόνο φορώντας το κοσμικό ρούχο μοιάζει πως θα ησυχάσουμε. Φτάνει να βγάλουμε από πάνω μας ό,τι μας ξεχωρίζει από την υπόλοιπη ζωή. Δεν έχουμε ανάγκη απ’τις ταμπελίτσες τις κάλπικες. Ούτε από σωβρακοφανέλες τρύπιες. Ούτε καν από κάλτσες και υποδήματα. Το μόνο που ζητά η ψυχή μας, η ψίχα της ζωής μέσα μας, είναι το κοσμικό, μεταξένιο ρούχο, κατασκότεινο τα βράδια, λαμπερό στο φως της μέρας, αυτό που μας δίνει ευφορία και αίσθηση πληρότητας, αυτό που μας κάνει να ξεχνούμε τον χρόνο, να είμαστε μόνο στο παρόν παρόντες, δίχως προβλήματα κι έγνοιες, δίχως επιδιώξεις και στόχους, δίχως καν εφιάλτες, μήτε όνειρα. Μας κάνει να χάνουμε τον εαυτό μας, αυτό που νομίζουμε πως είμαστε, σε μια λίμνη ενός εμείς που από άλλη οπτική μοιάζει με ένα άστοχο, άπειρο κι άχρονο, εγώ.

Κοιτάζω την πίσω όψη της κουκουβάγιας για άλλη μια φορά.

ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ.

Εγώ είμαι ο κόσμος, εσύ είσαι ο κόσμος. Εμείς είμαστε ο κόσμος.

Ο Κόσμος

είμαστε

Εγώ.