Αποσυμπίεση

Πέρα από συμπιεσμένη ενέργεια που έγινε ύλη, είμαστε και συμπιεσμένη πληροφορία.

Κι αν και δεν μπορούμε από μόνοι μας να ξεκλειδώσουμε την ενέργεια και την πληροφορία στο σύνολό τους, καταφέρνουμε έστω να χειριστούμε κάποια επίπεδά τους.

Δεν μπορώ να διασπάσω τα άτομα μέσα μου, μπορώ όμως να κουνήσω το σώμα και τα άκρα μου. Επίσης, δεν μπορώ να διαβάσω το DNA μου, μπορώ όμως να δω σα θεατής τις εικόνες στην ταινία της ζωής μου.

Εδώ και κάτι μήνες έχω μπει για τα καλά στο λούκι. Ξύπνημα με ξυπνητήρι, τις περισσότερες τουλάχιστον μέρες. Μαγείρεμα σαν καλός νοικοκύρης. Τακτοποίηση του χώρου μου. Διάβασμα και δουλειά, όχι εργασία. Κοινωνικοποίηση με το χρονόμετρο στο χέρι. Έρωτας ενήλικος που κολυμπά στα άγχη. Αυτή είναι η ζωή του ανθρώπου σήμερα. Όσο για την περισυλλογή που τρέφει τον στοχασμό, κι αυτή με το σταγονόμετρο, σε κάτι κρυφές κλεμμένες ώρες.

Τα λεπτά γίνονται ώρες. Οι ώρες μέρες. Οι μέρες εβδομάδες κι οι βδομάδες μήνες. Και το απαύγασμα αυτών μερικές μόνο καλές στιγμές. Στο σουρωτήρι ο χρόνος αφήνει κάποιες λίγες αναμνήσεις, κι η ζωή μουδιάζει και χάνει το χρώμα της. Πόσες σκέψεις δεν κάνουμε στη διάρκεια της μέρας; Πόσες εικόνες δεν περνούν μπρος από τα μάτια μας; Θα’θελα να’μουν ένας υπερυπολογιστής, του ανθρώπου δημιούργημα κι όχι απλά της φύσης. Θα’θελα να μπορώ να ανακαλώ κάθε τι που μπήκε μέσα μου, έτσι απλά, μ’ένα κλικ και μια εντολή. Τόσες ευφάνταστες ιδέες που έρχονται τις πιο άκυρες στιγμές κι η ανημπόρια μου να τις συγκρατήσω, η βαρεμάρα μου να τις σημειώσω κάπου.

Κάθε άνθρωπος είναι ένας ολόκληρος κόσμος, ένας κόσμος του οποίου δεν μπορούμε να μάθουμε την αρχή, ούτε ίσως και το τέλος του. Κάθε ένας και κάθε μια από εμάς, είναι άξιος κι άξια για την προσοχή όλων μας. Μπορεί να ξεκινώ παρατηρώντας και ζώντας τον εαυτό μου, αλλά ξέρω πολύ καλά ότι ό,τι κι αν νιώθω, σκέφτομαι και ζω, μπορεί να το ζουν έτσι ή διαφορετικά κι άλλοι. Κι αυτή η υπόσχεση ταύτισης, αυτός ο κοινός τόπος που βρίσκονται οι ψυχές μας, με κάνει να νοσταλγώ όλα όσα δεν έζησα και δεν κατάλαβα.

Ο καιρός πια χάλασε, το ποδήλατο τέλος για τώρα. Τώρα μόνο λεωφορεία και audiobooks. Πληροφορίες για το αχόρταγο μυαλό μου που όλο θέλει κάτι να μαθαίνει, κάτι να τρώει. Έχω ένα πολύ χοντρό κι άσχημο μυαλό, τέτοιο που σχεδόν το αχρηστεύουν οι πληροφορίες που καταπίνει. Μακάρι να’χα τη δύναμη να το γυρίσω στον Βουδισμό και να πνίξω τον ψεύτικο εαυτό μου, να γίνω πάλι Ζεν, όπως τότε στην κοιλιά της μάνας μου. Στη δουλειά ακούω με τις ώρες διάφορα podcasts. Πολιτική, κλιματική κρίση, επιστήμη. Φιλοσοφία και λογοτεχνία. Λίγη μουσική, κυρίως λογοτιμήτες, όταν πια ζαλίζομαι από τις πληροφορίες. Να’ναι καλά τα νέα ακουστικά, με έκαναν να δουλεύω ακριβώς σαν ρομπότ, μηχανικά κι ασυνείδητα. Ο χαμένος χρόνος μου είναι αυτός που δεν έζησα επειδή δεν ήμουν συνειδητός.

Έτσι όπως γυρίζω με το κλαρκ και μαζεύω προϊόντα, σκέφτομαι και σκέφτομαι και σκέφτομαι. Κολυμπώ μέσα μου. Κάνω βούτες στα βαθιά νερά. Ψαρεύω που και που αναμνήσεις και τις ξετυλίγω. Μα είναι κάτι στιγμές που έρχονται ιδέες και με κεραυνοβολούν για τα καλά. Κοιτάζω την οθόνη της συσκευής. AM-A-09-03, 4 στο RC 2. Μάλιστα. Το ταξίδι μου ξεκινά κάπως έτσι σε κάθε γύρα, κι εγώ εκεί που σκύβω να πιάσω κάτι, νιώθω ότι σκέφτομαι ή σκέφτομαι ότι νιώθω τη ρευστότητα του κόσμου τούτου. Την πορεία της ζωής, την εξέλιξη του ανθρώπου, το πώς φτάσαμε ως εδώ, το που διάολο πηγαίνουμε. Τους θεούς που δημιουργήσαμε για να μας δώσουν δύναμη φυλακίζοντάς μας. Τη φιλοσοφία, την ανώτερη μορφή σκέψης μας. Τη λογοτεχνία των αιώνων όλων. Τους πολέμους που δώσαμε, ματαιοδοξίας, επιβίωσης, απληστίας ή καμιά φορά που λέει κι ο ποιητής για ένα αδειανό πουκάμισο. Τόσες γέννες και τόσοι θάνατοι. Τόσα γέλια και τόσα κλάματα. Τόσο χώμα που σηκώθηκε να περπατήσει, χόρεψε και γύρισε στη θέση του.

Εκεί που τριγυρίζω και προσπαθώ να γλυτώσω κανένα λεπτό, σκέφτομαι όλα όσα είμαστε, ή όλα όσα θα μπορούσαμε να’μαστε. Σκέφτομαι το σύμπαν ολόκληρο, την απεραντοσύνη του. Ο κόσμος είναι ο θεός μου. Μα δεν είναι πάνω από εμένα, ούτε ο κόσμος, ούτε ο θεός. Είναι μέσα μου, και βλέπει μέσα από τα μάτια μου τον εαυτό του τον ίδιο. Είμαι εγώ ο κόσμος λοιπόν, κι έτυχε τη στιγμή αυτή, τα λίγα χρόνια δηλαδή που ζούμε, να έχω αυτή τη συνείδηση, αυτή τη μορφή. Παράλληλα, ο κόσμος, έχει όλα τα πρόσωπα γύρω μου. Σκέφτομαι πως φαινομενικά μόνο οι άνθρωποι διαφέρουν. Επί της ουσίας, είμαστε το ίδιο ζουμί μιας σούπας σ’ένα καζάνι που βράζει. Έχω πια βαρεθεί να λέω τα ίδια και τα ίδια με άλλα λόγια.

Νιώθω την ανάγκη να σκουντήσω μπροστά τον εαυτό μου, το κύτταρο μόνο που’μαι της ανθρωπότητας, το πολυκύτταρο του κόσμου. Να μάθω και να νιώσω, να δω με τα μάτια της σκέψης πιο βαθιά, να φωτίσω τα σκοτάδια μέσα μου και να βρω όλα όσα νομίζω πως δεν έχω. Αν αλλάζανε οι διαστάσεις, θα’μασταν όλοι μια οικογένεια ενός οργανισμού. Είμαστε ένας οργανισμός ήδη. Απλά δεν μπορούμε να το δούμε. Τίποτα δεν ενισχύει αυτή την προσέγγιση. Καμιά επιστήμη ακόμα δεν έφτασε εκεί, ίσως μόνο κάποιες θρησκείες. Θα μας πάρει καιρό ακόμη να δούμε καθαρότερα. Κι εγώ θα’μαι νεκρός ως τότε.

Παρόλ’αυτά, με ποτίζω καθημερινά, με κλαδεύω, με βγάζω στον ήλιο, με αγγίζω. Το φυτό που’μαι μεγαλώνει και μεγαλώνει. Σωματικά όχι τόσο, ψυχικά μάλλον. Το χοντρό μυαλό κάποια στιγμή θα μπει σε δίαιτα. Μέχρι τότε ας φάει να σκάσει. Καμιά φορά αυταπατώμαι. Νομίζω πως είμαι μόνο εγώ και ο εαυτός μου που’χει σημασία. Μετά κάτι γίνεται, δεν ξέρω τι, ξυπνάω. Μου δίνω μια καρπαζιά. Και έρχομαι στα συγκαλά μου. Δεν είμαι μόνο εγώ, είναι κι όλοι οι άλλοι. Τόσο δύσκολο να δω τον εαυτό μου στα μάτια τους. Μα είναι εκεί, καθρεφτίζεται κι ας μη μου μοιάζει τόσο. Μέσα στους άλλους, υπάρχει λίγο απο’μάς.

Μα γιατί γελιέμαι έτσι. Αφού η εμπειρία της ζωής μας διδάσκει άλλα. Διανοητικά μπορεί να τα βλέπω όλα αυτά, μα τα νιώθω έτσι; Δε θα το’λεγα κι ας λέω ψέματα στον εαυτό μου. Χρειάζονται κατάλληλα μανιτάρια για να φτάσεις να τα νιώσεις όλα αυτά. Κι εγώ είμαι απαίδευτος σ’αυτά.

Κι όμως, τόσο όμορφα μοιάζουν να δένουν όλα υπό αυτή την οπτική. Οι θεοί είμαστε εμείς. Κάθε θρησκεία και μια πτυχή της σκέψης του κόσμου. Η φιλοσοφία, ο πιο καθαρός δρόμος που πήρε η σκέψη. Η λογοτεχνία, ο όμορφος και καλλιεργημένος συναισθηματικός μας κήπος. Ο πόλεμος, η εισπνοή κι η εκπνοή μας. Κύτταρα που αντιπαλεύουν το’να τ’άλλο. Ο αγώνας μεταξύ του καλού και του κακού δεν είναι παρά η σύνθεση κι η αποσύνθεση, τα υγιή κύτταρα έναντι των καρκινικών, αυτοκαταστροφικών. Η γέννηση κάθε νέου κυττάρου έρχεται να δώσει την απάντηση στον θάνατο του παλαιού. Τα συναισθήματα της χαράς και της λύπης, το αλατοπίπερο της ζωής που την κάνει άξια για καταβρόχθα. Το χώμα που εμφυσά η ζωή φανερώνει πως δεν είναι απλά ανόργανη ύλη.

Ζωή υπάρχει παντού. Η πανσπερμία του κόσμου κάνει το σύμπαν μας να μοιάζει με ωάριο έτοιμο να γονιμοποιηθεί. Το μόνο που χρειάζεται είναι οι κατάλληλες συνθήκες. Κατάλληλες συνθήκες ανάλογα με το τι απαιτεί η ζωή για να πάρει μορφή.

Αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει στον κόσμο και θέσαμε όλες τις ελπίδες μας στο Big Bang. Κι αυτό όμως ίσως να’ναι μια αλλαγή σε κάτι που προϋπήρχε. Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι να γεννιέται από το τίποτα. Τα πάντα πρέπει να υπήρχαν από πάντα και θα υπάρχουν πάντα. Υπό αυτή την έννοια, ο κόσμος μας είναι αγέννητος, άχρονος, άπειρος. Όσο κι αν αλλάζουν όλα, κάτι παραμένει σταθερό, η αθανασία του κόσμου μας που’μαστε εμείς οι ίδιοι. Δεν είμαστε αθάνατοι ως συνειδήσεις, είμαστε όμως το ευγενέστερο κομμάτι του κόσμου, τουλάχιστον για την ώρα. Πόσα νοήμονα είδη σαν και του λόγου μας δεν υπάρχουν στην απεραντοσύνη αυτή, πολυκύτταροι οργανισμοί που’ναι μέρος κι αυτοί του κόσμου. Τι σοφία άραγε να ξεκλείδωσαν τα όντα αυτά. Έγιναν θεοί όπως κι εμείς ή το προσπαθούν ακόμη; Μήπως μας ξεπέρασαν σ’αυτή την κοσμική κούρσα; Τι σημασία έχει.

Κάτι τέτοια σκέφτομαι την ώρα που δουλεύω. Κάνω την εργάσιμή μου μέρα λίγο πιο όμορφη αν και χαοτική. Μαζεύουμε τόση πληροφορία στη διάρκεια της ζωής μας που δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε. Δυσκολοχώνευτη είναι η άτιμη μα ποτέ άχρηστη. Μπορεί καμιά φορά να΄ναι άοσμη κι άγευστη. Μπορεί να μας γρατζουνά όταν την καταπίνουμε. Είμαστε συστήματα όμως έτοιμα για όλα. Κι αν και δεν μπορούμε να ανακαλούμε το κάθε τι, τουλάχιστον ό,τι μπαίνει παραμένει εκεί, στα σκοτεινά δωμάτια του εγκεφάλου, έτοιμο να μας επηρεάσει, χωρίς να το πάρουμε είδηση.

Ό,τι λέω, δεν είναι νέο, ούτε οι συνθέσεις μου έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία. Αλλά αυτό δεν μπορεί να με σταματήσει από το να παίζω με το μυαλό μου, αυτό το τόσο όμορφο κι επικίνδυνο παιχνίδι.

Ήταν μόνο μια μικρή αποσυμπίεση, ενός αμυδρού τμήματος του αχανούς μου εγκεφάλου. Είναι μόνο μια εικόνα, μικρή ή μεγάλη, που εσωκλείει την αλήθεια και το ψέμα στην απόλυτη μορφή τους.