Ωκεανός Συναισθημάτων

Κύματα οργής, που μεγαλώνουν και μεγαλώνουν, ετοιμάζονται να χτυπήσουν στα βράχια.

Ρεύματα απορίας μέσα στο βάθος του ωκεανού ακολουθούν το δικό τους δρόμο, πλέκονται κι εμπλέκονται με άλλα ρεύματα, ρεύματα απελπισίας και καμιά φορά έκστασης.

Υδροστρόβιλοι αγάπης, που να μας πάρουν και να μας σηκώσουν, δημιουργούνται σιγά σιγά, καμιά φορά απροσδόκητα.

Αν η ταινία του Ταρκόφσκι, Solaris, είχε ως θέμα της έναν ξενικό πλανήτη ο οποίος ήταν το σπίτι μιας ωκεάνιας συνείδησης, μιας συνείδησης υπερβατικής κι ατέρμνουσας, τότε ο δικός μας πλανήτης, δεν είναι άλλο παρά το σπίτι του Ωκεανού των Συναισθημάτων.

Επίφαση μόνο αποτελεί η λογική όσο ο άνθρωπος παραμένει άνθρωπος. Η ρίζα, η βαθιά μας ρίζα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον συναισθηματικό μας κόσμο. Όσο κι αν ανοίξαμε τα μάτια μας, όσο κι αν είδαμε καθαρά το τι συντελείται στον κόσμο, όσο κι αν κατανοούμε τη φύση του παντός, άλλο τόσο είμαστε πισθάγκωνα δεμένοι από τη ζωική, την πρώτη μας φύση.

Βιοχημικές διεργασίες με βαθμό πολυπλοκότητας που χάνεται στη διάστημα και μια διαδικασία που μας έφερε εδώ μετά από αμέτρητα χρόνια δημιούργησαν αυτόν τον κόσμο που είναι γραμμένος ως λογισμικό μέσα μας. Το λογισμικό μας, είναι βασισμένο σε άλλα bits από αυτά του δυαδικού συστήματος. Είναι κάτι διαφορετικό αν κι όμοιο. Λειτουργεί με τρόπο άμεσο κι αβίαστο δίχως να μπορεί να γίνει αντιληπτό. Είναι τόσο ανεπτυγμένο που δύσκολα να το κατανοήσουμε. Κι αν το καταλαβαίνουμε έστω κι ελάχιστα, κι αυτό ευτύχημα είναι.

Κάθε άνθρωπος είναι μια μικρή, ατομική θάλασσα από συναισθήματα. Και κάθε φορά που κάποιος συναντά έναν άλλο, τότε είναι που δημιουργείται η ευκαιρία οι θάλασσές τους να επικοινωνήσουν. Να αφήσουν τα νερά τους να αναμιχθούν, να πλημμυρίσουν ο ένας τον άλλο. Στις δυνατές φιλίες και στους κρίσιμους έρωτες, οι θάλασσες αναμιγνύονται τόσο που γίνονται ένα σώμα, ένα σύνολο.

Πρόφαση μόνο η λογική μας, η επιφανειακή λογική που χρησιμοποιούμε, όταν αυτή είναι απεμπολημένη από το συναίσθημα. Το συναίσθημα, είναι μια εφαρμογή που χτίστηκε μέσα στο πέρασμα του χρόνου, βασισμένη σε βαθύτερη λογική που έκανε και λάθη. Είναι όμως ο πλούτος ο βαρύς μας. Δεν είμαστε ακόμα τα όντα που είναι λογικά, κι όταν γίνουμε, δε θα’μαστε πλέον άνθρωποι.

Άνθρωπος σημαίνει να’σαι συναίσθημα, πρώτα και κύρια, να’σαι ένα ζώο εκλεπτυσμένο που όταν ποτίζει την καρδιά του αυτή μεγαλώνει και μεγαλώνει, ανθίζει κι ανοίγει για να χωρέσει τους πάντες.

Αν είναι να κυριαρχήσουμε στον κόσμο, αυτό θα γίνει μόνο μέσω της αγάπης. Για να κυριαρχήσουμε επάνω του, πρέπει να τον χωρέσουμε στην καρδιά μας. Μα για να ανθίσει η καρδιά, να ανοίξει και να τον χωρέσει, θέλει δύναμη μεγάλη. Το ερώτημα είναι: την έχουμε την δύναμη αυτή;

Όσο κι αν προσπαθούμε με ψέματα να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας, είναι γραμμένο κι αυτό στον αρχικό μας κώδικα. Κυνηγούμε την κυριαρχία.

Σε μια πραγματικότητα σαν κι αυτή που δημιουργήσαμε, που αφήνουμε ως ανθρωπότητα τα κύτταρά μας να λιμοκτονούν και να σφαγιάζονται, που σφαλιαρίζουμε τον εαυτό μας μέχρι να ματώσει, πώς να βρει ο άνθρωπος δικαίωση;

Κυνηγούμε την επιβίωση, με το ζόρι την αναπαραγωγή. Κι αφήνουμε να κυριαρχεί το παράλογο, το άσοφο, το απάνθρωπο. Η στρεβλή λογική επί των συναισθημάτων είναι που μας οδηγεί εδώ. Ο σκεπτόμενος πολίτης που η κοινωνία έχει ανάγκη, δεν είναι απλά ο ορθολογικός πολίτης, κάτι που φανερώθηκε φρικτά πως δεν υπάρχει, και δεν αξίζει ίσως να υπάρξει. Ο σκεπτόμενος πολίτης που η κοινωνία έχει ανάγκη, είναι ο πλούσιος και υγιής συναισθηματικά πολίτης, αυτός που’χει καλλιεργήσει τον κηπάκο εντός του. Τότε μόνο μπορεί η σκέψη του να ακονιστεί δεόντως και να δοθεί νηφάλια στους άλλους.

Τότε είναι που τα χρώματα του ωκεανού που δημιουργούμε όλοι από κοινού είναι βαθιά και σκοτεινά μπλε. Όμως, αυτό το ον που αποτελούμε όλοι μαζί, έχει μια απόχρωση βαθιά και σκοτεινή, μα είναι κόκκινη. Οι μεγάλες ηλιαχτίδες στην ιστορία του πνεύματος του ανθρώπου, ήταν πελώριες μπλαβιές θάλασσες που θυσίασαν τα νερά τους για να καθαρίσουν το τοπίο. Μα ακόμα και σήμερα, μετά από χιλιετίες στοχασμού, δεν έχουμε μάθει να ζούμε από κοινού ακόμα.

Σε κάθε αιώνα φτου κι απ’την αρχή. Ίσως ακόμα και κάθε γενιά, πρέπει να ξαναεφευρίσκει τον τροχό της.

Ερχόμαστε οι θάλασσες κι αγκαλιαζόμαστε για να δημιουργήσουμε αυτό τον ωκεανό που σκέφτεται μα όχι. Τον ωκεανό που νιώθει μα δεν ξέρει τι. Ο ωκεανός που’μαστε ως ανθρωπότητα, στερείται από νοημοσύνη κι έτσι αδυνατεί να θέσει ερωτήματα. Τόσος κόπος να πάμε ένα χιλιοστό μπροστά και μέσα από τον αγώνα μας να δικαιώσουμε την ύπαρξή μας, μα όχι, ακόμα είμαστε στο πρώτο επίπεδο. Κι αυτή η άλλη πλάνη, πως μάθαμε πια να ζούμε γιατί δεν πεθαίνουμε σαν τα σκυλιά, είναι η χειρότερη απ’όλες. Είναι η χειρότερη γιατί μας έκανε να ξεχάσουμε κι αυτά τα λίγα που’χαμε μάθει στην πορεία μας ως τώρα. Πάλι μικρύναμε κι ας νιώθουμε πως μεγαλώσαμε.

Να’ναι καλά οι μπλαβιές οι θάλασσες, αυτές οι οάσεις του συναισθήματος που με τον κήπο τους προσφέρουν τα ομορφότερα λουλούδια. Σιγά σιγά, με ένα μακρόσυρτο χορό, προχωρούμε μπρος, ανεβαίνουμε το βουνό της κατανόησης. Σιγά σιγά, με μικρά βήματα του χιλιοστού και με μικρά άλματα του εκατοστού σκουντάμε αυτό που΄μαστε εμπρός.

Κύματα πελώρια να σηκωθούνε μια φορά, αποτέλεσμα από ένα τσουνάμι αλλαγής συνείδησης, και να μας πνίξουν όλους κι όλες. Όλες οι θάλασσες να χαθούν και να γίνουν ένα. Είμαστε στοιχείο υγρό, ευμετάβλητο και δροσερό. Οι αρετές μας υπερβαίνουν αυτά που θα μπορούσαμε να απαιτήσουμε από τη φύση μας. Να αλλάξουμε το ρου της ιστορίας μας, ένα τσουνάμι μόνο δρόμος.

Υπερτρόφησε η λογική μας κι αποδυναμώθηκε το συναίσθημα τόσα χρόνια τώρα. Κι έτσι χάσαμε τη βάση συνεννόησής μας. Οφείλουμε να ξαναδούμε μέσα μας, τι έχει να μας πει ο εαυτός μας. Κρύβουμε μεγαλύτερη σοφία απ’όση νομίζουμε, απλά πρέπει να μάθουμε να ησυχάζουμε, να σιωπούμε, να ακούμε. Να ανοίγουμε τις καρδιές και τα μυαλά μας ώστε να μας διδάξει ο μεγαλύτερος δάσκαλος απ’όλους, ο ίδιος, ο καλά και βαθιά κρυμμένος, συλλογικός μας εαυτός.

Είμαστε ο Ωκεανός των Συναισθημάτων, και δεν είμαστε ταινία, είμαστε πραγματικότητα.

Νιώθω τα υπόγεια ρεύματα μέσα μου και νιώθω και τον έρωτα που σαν υδροστρόβιλος με πήρε και με πάει ψηλά. Ψηλά, ψηλά και ψηλότερα. Και πάω, πάω και χάνομαι. Κι είμαι εγώ ξανά μωρός, μα ο πλέον κατάλληλος για ζωή.

Θέλω να χαθώ στον έρωτα, να εξαφανιστώ στην αγάπη.

Θέλω να ανοίξω την καρδιά τόσο πλατιά που να χωρέσει ο κόσμος όλος.

Θέλω να κατανοώ μα πάνω απ’όλα θέλω να μπορώ να συναισθάνομαι.

Θέλω να’μαι άνθρωπος πριν γίνω Άνθρωπος.