Εκκαθάρισης Τέλος

Συννεφιάζει κι έρχεται μπουρίνι. Φυσάει ο άνεμος προς τα εδώ. Η θερμοκρασία πέφτει. Σε λίγο θα ξεκινήσει η καταιγίδα.

Σήμερα κλείνω έναν μήνα στο προσωπικό challenge που είχα θέσει, κι αν και μου φαίνεται παράξενο, κατάφερα να γράψω αρκετά, δέκα κείμενα ως τώρα με αυτό να είναι το ενδέκατο. Είκοσι χιλιάδες και οχτακόσιες εβδομήντα δύο λέξεις μέχρι και το δέκατο κείμενο. 20.872 λέξεις που πάει να πει γύρω στις 70 σελίδες των τριακοσίων λέξεων. Δεν πήγε και τόσο άσχημα. Έβγαλα πολλά από όσα σκεφτόμουν η αλήθεια είναι χωρίς αυτό να σημαίνει ότι άδειασα. Παραδέχομαι ότι δεν μπορώ να αδειάσω. Έφυγαν δέκα τίτλοι από το σημειωματάριο μα στη διάρκεια αυτή έχουν προκύψει άλλοι τόσοι. Μάλλον θα γράφω μέχρι να πεθάνω, πρέπει να το πάρω απόφαση.

Εννοείται πως δεν μπόρεσα να καλύψω όσα ήθελα, φανέρωσα λίγες ιδέες και κάποια συναισθήματα μέσα από τα κείμενα μα δεν πέτυχα αυτό που ήθελα. Εν μέρει μπήκα μόνο σε τάξη και τώρα που αύριο την κάνω από εδώ αφήνω ένα φάντασμα του εαυτού μου για να θυμίζει στους άλλους ότι ήρθα, είδα και απήλθα. Τίποτα το τραγικό, ούτε καν δραματικό. Συμβαίνει σε μένα ό,τι συμβαίνει με όλους, απλά εγώ κάθομαι και τα γράφω. Ο άνθρωπος περνάει από διάφορες φάσεις στη ζωή του. Ας μη μυξοκλαίμε για τα πάντα.

Από εδώ και πέρα θα γράφω και πάλι ένα κείμενο την εβδομάδα, αν μπορώ κάθε Κυριακή. Κι από τον Σεπτέμβρη μάλλον θα ξεκινήσω ένα αντίστοιχο μπλογκ στα αγγλικά, οπότε θα μοιράσω τα τέσσερα κείμενα του μήνα σε δυο και δυο, εναλλάξ το ένα με το άλλο. Απορώ πως θα βγαίνει από μέσα μου η σκέψη στα αγγλικά, πως θα στοχάζομαι με περιορισμένο λεξιλόγιο και αδυναμία χρήσης της γλώσσας με τον κατάλληλο τρόπο. Όλο αυτό δεν αποτελεί παρά το πλάνο από τον Σεπτέμβρη και μετά.

Σε αυτή την νέα περίοδο, επειδή μπαίνω σε άγνωστα νερά, δεν ξέρω κατά πόσο θα έχω ήρεμο κεφάλι, χρόνο κι ενέργεια για να γράψω. Θα βάλω τα δυνατά μου ωστόσο να ξετυλίγομαι εδώ και να παίρνω τη δόση μου.

Αύριο τέτοια ώρα θα πετάω και θα κοντεύω. Θα βρεθώ ως ξένος ανάμεσα σε ξένους και η ελευθερία που προκύπτει από αυτή τη μοναχική κατάσταση θα με εξιτάρει. Δεν μπορώ να κρύψω όμως πως στενοχωριέμαι που φεύγω, είμαι πιο δεμένος με τους ανθρώπους και τον τόπο μου εδώ απ’όσο πίστευα. Όλο αυτό, το’χω ξαναζήσει, είναι σαν deja vu. Μα τώρα, εφόσον έχω δει και το έξω, και το μέσα, κι επειδή οι ελπίδες μου δεν είναι ίδιες με του παρελθόντος, μα ελπίζω να πατούν στη γη, νιώθω πολύ έντονα πως τα ψέματα τελείωσαν. Ό,τι απέφευγα ως τώρα, το να μπω στο λούκι κι αντ’αυτού να εργάζομαι εντός μου, θα γυρίσει από την άλλη. Η Ολλανδία δεν είναι μικρή υπόθεση, η χώρα είναι ακριβή. Δεν υπάρχει δυνατότητα να αποφύγω την εργασία για τους άλλους κι αυτό σημαίνει ότι δε θα μπορώ να σκέφτομαι και να στοχάζομαι όσο έκανα ως τώρα. Αν μέχρι τώρα πλατσούριζα στα ρηχά, τώρα ήρθε η στιγμή να κολυμπήσω προς τα μέσα, προς τα βαθιά νερά. Τι καλά που θα ήταν να είχε ο άνθρωπος τη δυνατότητα να μοιράσει το χρόνο του στην εργασία προς τα έξω και προς τα μέσα. Να μη χρειάζεται να βρίσκεται στα άκρα, ή το ένα ή το άλλο. Αν εργαζόμασταν πιο λίγο κι αν δεν κυνηγούσαμε την ντοπαμίνη που μας δίνει η πρόσκαιρη ευχαρίστηση, ίσως να είχαμε περισσότερο χρόνο για εμάς, για ενδοσκόπηση, για καλλιέργεια του κήπου εντός μας.

Αδιέξοδο. Το σύστημα που έχουμε δημιουργήσει μας μασουλά για τα καλά κι οι θόρυβοι που ακούμε δεν είναι παρά τα κόκκαλά μας που τσακίζουν κάθε τόσο. Κρίμα.

Σπάνια κάνω πράξη τα λόγια μου γι’αυτό και το γεγονός και μόνο πως έγραψα όντως δέκα, και με αυτό, έντεκα κείμενα αυτό τον μήνα με κάνει να χαίρομαι, να αντλώ αυτοπεποίθηση κι εν τέλει μου δίνει ώθηση γνωρίζοντας πως αν είμαι σοβαρός μπορώ να καταφέρω έστω κάποια, έστω λίγα, απ’όλα αυτά που θέλω να κάνω.

Γιατί η ζωή μας να’ναι τόσο λίγη; Γιατί να θέλουμε τόσο πολλά;

Έχω ανάγκη από υγιέστερες ισορροπίες.

Ήθελα να προσεγγίσω κάποιες αξίες μέσα μου και να τις δω με άλλο μάτι μα τελικά αφέθηκα στο χορό των συναισθημάτων. Δεν πειράζει. Ακόμη κι αυτό που έβγαλα είναι κάτι, είναι αρκετό, είναι μια αρχή και μια συνέχεια. Ίσως στο μέλλον να γράψω πάλι για αξίες, ίσως να τις ξαναδώ, ίσως τις θέσω σε άλλες ιεραρχίες. Ποιος ξέρει…

Δε μου έμειναν ούτε δυο ώρες εδώ στο χωριό και δεν ξέρω πότε θα ξανάρθω. Είναι άσκοπο να μακρηγορήσω, δεν μπορεί να προστεθεί ούτε μια λέξη που να δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα σε όσα ειπώθηκαν.

Κάτι τελευταίο όμως. Τα σύννεφα κι οι βροντές που βλέπω κι ακούω, δεν είναι πραγματικά. Δε σχετίζονται με τα φυσικά φαινόμενα. Απ’όσο μπόρεσα να δω γύρω μου όλο αυτό το διάστημα, συνάντησα στα πρόσωπα των άλλων πολύ άγχος και πόνο, πολλή αγωνία για το μέλλον, ενώ παράλληλα οι συνθήκες γίνονται και πιο ζόρικες, τα σχοινιά σφίγγουν για τα καλά. Ο χειμώνας που έρχεται θα’ναι βαρύς για την κοινωνία μας κι εγώ δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ που φεύγω τώρα ή να λυπηθώ που αφήνω πίσω όσους αγαπώ. Ελπίζω μόνο να μπορέσω με τον όποιο τρόπο να βοηθήσω, έστω κι από μακριά, έστω κι άφραγκος. Ίσως μέσα από τα κείμενα να δώσω φράσεις και λόγια για να ταυτιστούν όσοι με διαβάζουν, για να νιώσουν λιγότερο μόνοι και πως υπάρχουν άτομα που τους καταλαβαίνουν, ακόμη κι αν βρίσκονται μακριά.

Ναι, αυτό είναι κάτι που μπορώ να κάνω. Μακάρι να βρω τον τρόπο.

Προσέξτε όμως μήπως δεν πρόκειται για μπόρα, προσέξτε μήπως πρόκειται για κάτι πιο μεγάλο και πιο δύσκολο. Ο χρόνος κυλά ασταμάτητα σαν το νερό στο ρυάκι.

Εμπρός εαυτέ, στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα!

21.830.