Ανοιχτή Πληγή

Όλοι έχουμε πληγές που γλείφουμε. Πληγές οι οποίες παραμένουν μέσα μας, πότε ηρεμούν και φαίνεται πως χάνονται, πότε πάλι έρχονται στο προσκήνιο ξανά. Λίγο πολύ μπορούμε να ταυτιστούμε χάρη στον πόνο που νιώθουμε. Για να νιώσει κάποιος συμπόνια, θα πρέπει να’χει γνωρίσει ο ίδιος τον πόνο.

Όλα φαίνεται να αρχίζουν από το σπίτι μας, από την οικογένειά μας. Υπάρχει μια αλυσίδα που χάνεται στους αιώνες κι η αλυσίδα αυτή αποτελείται από θύματα που γίνονται θύτες. Γονέας πάει να πει θύμα που έγινε θύτης. Θύτης δίχως να το επιδιώκει, δίχως να το καταλαβαίνει πολλές φορές. Από θύμα σε θύμα κι από θύτη σε θύτη, γνωρίζω πολύ καλά πως κι εγώ κάποτε, όσο κι αν βάλω τα δυνατά μου, δε θα μπορέσω να αποφύγω την αλλαγή αυτή. Δε θα μπορέσω να μη γίνω θύτης από θύμα.

Αναρωτιέται κανείς πώς θα μπορούσαν να αποδοθούν ευθύνες. Γιατί κι αυτές υπάρχουν. Μπορούμε να κατηγορήσουμε τους γονείς μας όταν κι οι ίδιοι ήταν θύματα των άλλων; Το αστείο, ίσως τραγελαφικό, είναι ότι δεν είμαστε θύματα μόνο της οικογένειάς μας, είμαστε θύματα και της κοινωνίας. Γεννιέται ο άνθρωπος με όλα τα καλά, κι από εν δυνάμει άγγελος πάει και γίνεται δυνάμει διάβολος.

Το χειρότερο είναι ότι οι προθέσεις των ανθρώπων είναι κυρίως καλές. Τα αποτελέσματα είναι αυτά που πάνε κόντρα στις προθέσεις. Βάζεις τα δυνατά σου για κάτι και καταλήγεις να το πνίξεις, καταλήγεις να το καταστρέψεις.

Έχουν πει πως ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Ναι, αλλά αν οι προθέσεις είναι όντως καλές, γιατί καταλήγουμε να αλληλοκαταστρεφόμαστε; Γιατί καταλήγουμε να τρώμε ο ένας τη σάρκα του άλλου.

Έχω ξαναπεί πόσο σημαντική θεωρώ την αυτοέκφραση του ατόμου. Τη θεωρώ ύψιστης σημασίας, ειδικά για άτομα που δεν έχουν που να ανοίξουν τον εαυτό τους ή και αδυνατούν να επισκέπτονται έναν ψυχολόγο. Παρόλα αυτά, η έκφρασή μας, δεν αρκεί. Δεν αρκεί γιατί βαδίζουμε στα τυφλά με τον τρόπο αυτόν. Μπορεί να μας εξιτάρει λίγο το άγνωστο, όμως πολλοί έχασαν τον εαυτό τους μέσα στο ίδιο τους το κεφάλι. Το να βρεις έναν καθοδηγητή, κάποιον που θα σε βοηθήσει να δεις μέσα σου, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να τύχει σε έναν άνθρωπο. Άλλοι τον βρίσκουν σε συγγενείς τους, άλλοι σε φίλους, άλλοι σε πνευματικούς κι άλλοι σε ψυχολόγους.

Σε μια δύσκολη περίοδο προσπάθησα το τελευταίο. Πήγα σε μια πολύ καλή κοπέλα που με χρέωνε συμπαθητικά και με άκουγε όλο απορία. Λίγο οι τύψεις για τα χρήματα, λίγο η καραντίνα, μετά από πέντε συνεδρίες το μόνο που έμεινε ήταν μια φράση μόνο: είμαι μόνος και πονάω. Απλά και λιτά με βουρκωμένα μάτια.

Όσο κι αν γράφω, όσο κι αν πειραματίζομαι, αδυνατώ να φτάσω σε τέτοιες αλήθειες. Αλήθειες που πονάνε κυρίως γιατί δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς.

Ο πόνος θεωρώ ότι είναι το σημαντικότερο συναίσθημα. Καλή και η ευχαρίστηση. Ο συνδυασμός τους μας κάνει να μαθαίνουμε τη ζωή. Μα ο πόνος, ο πόνος μας οδηγεί σε βάθη και ύψη που δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε. Αν κατάφερε η ανθρωπότητα να δημιουργήσει κόσμους ολόκληρους, αυτό συνέβη γιατί στηρίχθηκε στον πόνο. Έτσι, λοιπόν, κι εγώ, εφόσον αναγνωρίζω τη σημασία του πόνου, τρελαίνομαι γιατί καταλαβαίνω ότι δε φτάνει που με πονάνε όλοι οι άλλοι, θα πρέπει παρόλα αυτά και να τους ευγνωμονώ που στάθηκαν η αφορμή για να με γνωρίσω. Το ότι πονώ εξαιτίας τους δε φτάνει, πρέπει και να πονώ που πρέπει να πω ευχαριστώ για τον πόνο!

Νιώθω πως έχω μια καρδιά με αγκάθια. Η καρδιά μου θέλει τόσο μα τόσο πολύ να ακουμπήσει άλλες και να νιώσει τον χτύπο τους, μα όταν έρχεται πολύ κοντά μπήγει αυτά τα αγκάθια τόσο μέσα της όσο και στις άλλες καρδιές. Κι εκεί που θα μπορούσε όντως να ευχαριστηθεί τη συντροφιά, καταλήγει, μη μπορώντας να κάνει αλλιώς, να σιγοχτυπά μονάχη της. Κι ο πόνος της μοναξιάς είναι πιο υποφερτός πολλές φορές. Κι είναι λίγες οι καρδιές που αφήνω να’ναι κοντά μου, λίγες γιατί μόνο τόσες αξίζουν τον παραπάνω πόνο.

Ξέρω καλά πως όλα πηγάζουν από μέσα μας. Όλα σχετίζονται με τον τρόπο σκέψης μας. Δεν είναι οι άλλοι που με πονούν, είναι ο τρόπος που εκλαμβάνω την πραγματικότητα. Να, αν ήμουν χαλαρός, αν τα έγραφα όλα στα κρεμαστά μου, δε θα υπήρχε λόγος να γράφω κείμενα σαν κι αυτά. Μα έλα που δεν είμαι. Δίνω τόσο μεγάλη σημασία στον κόσμο γύρω μου. Τον αφήνω να μπαίνει εντός μου και να με αναστατώνει. Γιατί;

Δεν ξέρω το γιατί. Έτσι μεγάλωσα, έτσι προέκυψα, έτσι είμαι.

Ξέρω καλά επίσης ότι πολλοί γνωστοί μου αν περπατούσαν με τα παπούτσια μου μπορεί είτε να μην την πάλευαν καθόλου, είτε να τα πήγαιναν πολύ καλύτερα. Αλλά κανείς δεν μπορεί να μπει στη θέση του άλλου. Κανείς δεν μπορεί να νιώσει πραγματικά ό,τι νιώθει ο άλλος. Η συμπόνια, δεν είναι ποτέ απόλυτη, πάντα σχετική είναι και έχει και διαβαθμίσεις.

Θα μου ήταν τόσο ευχάριστο να καθίσω, να αφεθώ, να μη φιλτράρω τίποτα και να αφήσω τις σκέψεις μου να κυλήσουν σαν ρυάκι, μα φοβάμαι. Φοβάμαι γιατί ίσως κάποτε να δημιουργηθούν δικαστήρια των σκέψεων και τότε είναι που θα μπλέξω για τα καλά. Θα φάω πολλές φορές ισόβια. Γιατί; Γιατί ίσως στο μυαλό μου να’μαι ένας criminal. Κι αυτό είναι που με πονά ακόμη περισσότερο.

Είμαι κι εγώ από τους ανθρώπους που θεωρούν καλό τον εαυτό τους και γι’αυτό νευριάζω πολύ όταν, σε στιγμές δύσκολες, περιόδους τρικυμίας, χάνω τον αυτοέλεγχο και θέλω την καταστροφή των άλλων γύρω μου. Ναι. Την καταστροφή. Θέλω πολλές φορές κάποιος ή κάποια απλά να μην υπάρχει. Δε θέλω να τους βγάλω από τη μέση, αν και το’χω σκεφτεί κι αυτό, αλλά αυτό είναι η χειρότερη αυτοκτονία χαρακτήρα. Όχι, ο θάνατος των άλλων δεν είναι η κατάλληλη λύση, αν και είναι λύση με όλη τη σημασία της λέξης. Έμαθα να προστατεύω τον εαυτό μου τραβώντας τον προς τα έξω, στη στεριά, με κάθε μέσο. Κανείς δεν αξίζει τον εαυτό μας παρά ο ίδιος μας ο εαυτός. Για κανέναν στον κόσμο δεν αξίζει να πάμε φυλακή. Έχω στοχαστεί πάνω σε αυτά. Με πονά πολύ που ενώ θέλω να είμαι καλός, έχω άτομα γύρω μου που με κάνουν να βλέπω πως σκέφτομαι τόσο άσχημα. Αγαπά ο κόσμος να με λέει καλό παιδί κι εγώ από μέσα μου τους ρίχνω χριστοπαναγίες, όχι γιατί μου έκαναν κάτι, αλλά γιατί εκεί που προσπαθώ να κρατιέμαι, να με ελέγχω, άλλοι βλέπουν την αθωότητα. Δεν είναι υποκρισία. Είναι μια συνειδητή πράξη να δω από ψηλά και μπροστά. Αν ήμουν γάτος, θα’μουν όλη την ώρα στη γύρα, θα έτρωγα από τα σκουπίδια, θα πηδούσα γάτες και θα μάλωνα μέχρι να σκοτωθώ με άλλους αλήτες γάτους. Μα είμαι άνθρωπος, και προσπαθώ να συμπεριφερθώ πολιτισμένα. Όχι, δεν είμαι καλό παιδί. Για την ακρίβεια, το καλό παιδί το σιχαίνομαι. Μάλλον μαλάκας είμαι, ένας ανάμεσα σε τόσους άλλους, που κρατιέμαι και δεν εκρύγνυμαι σαν ηφαίστειο. Έχω μάθει από μικρός την τέχνη της φυγής, της αποφυγής. Προσπαθώ να μη νευριάζω, όχι γιατί είμαι πολιτισμένος, αλλά γιατί βαθιά μέσα μου είμαι τόσο ζωώδης κι επικίνδυνος. Αν τα χάσω, θέλω να βγάλω κραυγές και να δαγκώσω, γι’αυτό επιδιώκω να μην τα χάνω. Αν ήμουν πολιτισμένος, δε θα άφηνα τίποτα να με φτάσει στα όριά μου, και θα’χα ξεχάσει έτσι το ζώο που κατοικεί εντός μου. Μα είμαι ένας άνθρωπος αδύναμος όπως όλοι.

Η μεγαλύτερη πληγή, η πληγή που δεν λέει να κλείσει με τίποτα, η πληγούλα που βγάζει αίμα κάθε τόσο σχετίζεται με την οικογένεια όπως στις περισσότερες περιπτώσεις. Για να είμαι ειλικρινής, τίποτα δε μου αρέσει και τίποτα δεν εγκρίνω. Μα έχω μάθει να μη ζητάω πράγματα που δεν έχω σκοπό να δώσω. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου με θυμάμαι ως άτομο εσωστρεφές, που μιλάει και λέει μέσα στο κεφάλι του. Είμαι αντιφατικός, ωστόσο, γιατί ανοίγομαι και στον κόσμο και είμαι εξωστρεφής σε υπερβάλλον σημείο. Ίσως να είμαι αυτοκαταστροφικός με έναν δικό μου, μοναδικό τρόπο. Δεν ξέρω ποιος έφταιξε ως τώρα. Λίγο ποσοστό δίνω σε αυτόν, ακόμη λίγο σε αυτόν, περισσότερο στον άλλο. Τι σημασία έχει. Οι συνθήκες δημιουργούν τέρατα που σε παίζουν στα πόδια τους όταν είσαι μωρό και οι σχέσεις γίνονται το πλαίσιο του καζανιού στο οποίο θα βράζεις για μια ζωή. Αυτό έμαθα. Η αγάπη, γιατί για αγάπη πρόκειται, είναι μια τυφλή δύναμη που δίνει χαστούκια, για το καλό μας εννοείται. Δεν είναι και η καλύτερη μορφή της, είναι θύμα κι αυτή των προθέσεων.

Θα έλεγα πως είμαι θύμα θυμάτων λανθάνοντων προτύπων. Να, ο πα-τέρας μου για παράδειγμα, είναι κλασικό θύμα του λανθάνοντος ανδρισμού του τόπου μας. Στο χωριό μου, όλοι οι άνδρες λίγο πολύ έχουν θέμα με το συκώτι τους. Τους αρέσουν και τα συκωτάκια, μα σα το δικό σου το συκώτι που το τρως μια ζωή, σιγά σιγά, με κάθε ποτηράκι, δεν έχει. Ο αλκοολισμός, είναι σοβαρό πρόβλημα. Μα το σημαντικότερο είναι τι σε ωθεί εκεί. Τι σε κάνει να θέλεις να ξεφύγεις και να φτάνεις στο σημείο να χάνεις τον εαυτό σου; Ως συνεξαρτημένο άτομο, άτομο δηλαδή που έχει εξαρτημένο άτομο από κάτι στην οικογένειά του, γνωρίζω καλά πως είναι να ζεις στο σπίτι με αρρώστια. Δεν είναι κάτι τραγικό, είναι όμως μεγάλη πηγή δυσφορίας, είναι συνθήκη τέτοια που δε σε αφήνει να ηρεμήσεις, σε οδηγεί αναπόφευκτα σε λάθη γιατί τα συναισθήματα αγγίζουν ακρότατα κάθε τόσο. Μου πήρε πολλά χρόνια για να παραιτηθώ από κάθε ελπίδα, να γίνω κυνικός με κάποια θέματα, να παραδεχθώ πως είμαι και κακός. Ό,τι δε λύνεται άλλωστε κόβεται, μα και πάλι, το νήμα της ζωής, καλύτερα είναι να κόβεται μονάχο.

Από μικρό παιδί έμαθα καλά τον τρόμο. Το πρόσωπο μέσα από το οποίο έπρεπε να αντλήσω ερεθίσματα ώστε να γίνω άνδρας, μου έδινε άθελά του το αντιπαράδειγμα. Παλεύω ακόμη και σήμερα να δω καθαρότερα, και να αναγνωρίσω και κάποια θετικά στοιχεία, να πάψω να θεωρώ πως κάθε τι πρέπει να γίνεται από την άλλη μεριά, μα τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα, τόσο βαθιά χαραγμένα τα βιώματα, που αδυνατώ να με τιθασεύσω. Ένας πατέρας που μια ζωή λείπει από το σπίτι, που όταν έρχεται δημιουργεί μόνο προβλήματα, που ασκεί βία σχεδόν κάθε είδους στη μητέρα και στους ανθρώπους που αγαπάς, είναι καλύτερο είτε να παραμείνει μακριά, είτε να πεθάνει. Τι μπορεί να οδηγήσει έναν γιο ώστε να πει στον πατέρα του ότι θα προτιμούσε να μεγαλώσει σε ορφανοτροφείο πάρά να’χει την οικογένεια που έχει; Θυμάμαι να τραβώ τον πα-τέρα μου που ξάπλωνε στα πατώματα για να τον βάλω στο κρεβάτι. Ούτε που’χα τη δύναμη μα προσπαθούσα. Θυμάμαι να έρχεται στις 4 το βράδυ, να φωνάζει και να σπάει ποτήρια, λάμπες, τζάμια. Θυμάμαι την μάνα μου να κλαίει και τον θείο μου να την αγκαλιάζει κι εγώ να τρέμω. Θυμάμαι να παίρνει τηλέφωνο στις 2 το βράδυ η γκόμενα για να πει ποιος ξέρει τι στη γιαγιά μου κι εγώ να κάνω πως κοιμάμαι από δίπλα. Θυμάμαι να μου τραβάει το πόδι την ώρα που πήγαινα να βγω από το αναποδογυρισμένο μας αμάξι, αφού πρώτα είχε κάνει μια τούμπα στον αέρα πριν προσγειωθεί με την οροφή σε έναν λάκκο δίπλα από το δρόμο, τον δρόμο που μετά περπατούσα μέσα στην κάψα του ήλιου με την μάνα και την αδερφή μου. Θυμάμαι να μην είμαι περήφανος για τον πατέρα μου παρά να νιώθω μόνο ντροπή. Πως γίνεται ένα παιδί να μη θυμάται τίποτα καλό από τον πατέρα του; Κι όπως και τότε, έτσι και σήμερα, και σε μεγαλύτερο βαθμό γιατί πλέον είμαι πιο ώριμος και συνειδητοποιημένος, βλέπω ένα κουφάρι με γερό σκαρί να παραπατά, τον κόσμο να το αποφεύγει, και στέκω από πάνω του ικανός να το πνίξω αλλά του δίνω το χέρι μου για να σηκωθεί. Κι όλο αυτό, δεν είναι παρά ένα άρρωστο ψυχικά ζωάκι που κατέστρεψε εμένα κι όποιον αγαπούσα και που με άφησε ορφανό από πατέρα και χωρίς ελπίδα, γιατί τουλάχιστον το κανονικό ορφανό έχει το περιθώριο να ονειρευτεί τον πατέρα του και να τον πλάσει όπως θέλει. Δεν είναι απορίας άξιο που μετά από όλα αυτά θέλω απλά να γίνω ο πατέρας που δεν είχα. Μα όπως είπα παραπάνω, με στενεύει η σκέψη πως πρέπει να πω κι ευχαριστώ γιατί αν δεν ήταν όλα αυτά εγώ δε θα ήμουν εγώ κι εγώ αγαπώ αυτό το εγώ. Με γουστάρω, και δε θα με άλλαζα με κανέναν που γνώρισα ως τώρα. Κι όλο αυτό οφείλεται στη ζωή μου ως τώρα και στους ανθρώπους που συνέβαλαν ώστε να δημιουργηθεί ο άνθρωπος που’μαι.

Ακραίο. Αλλά αυτή η πληγή δε λέει να κλείσει. Η πληγή αυτή δε θα κλείσει ακόμη κι όταν μείνω μόνος μου τελείως και τότε δε θα νιώθω απλά μόνος αλλά θα’μαι κιόλας.

Για το δικό μου καλό προσπαθώ να μην κρατώ κακία κι απλά κάνω υπομονή. Δεν έχεις υπομονή μου λένε γνωστοί και φίλοι με τις δουλειές. Ναι, δεν έχω με τις δουλειές γιατί την ξοδεύω όλη στο σπίτι. Έχω μάθει να επιβιώνω συναισθηματικά μόνος και απαιτώ τον σεβασμό των άλλων. Στηρίζομαι στην αξιοπρέπεια. Δε θέλω ούτε τη συμπόνια, ούτε τη συμπάθεια κανενός. Θέλω μόνο τον σεβασμό, τον σεβασμό που τους δίνω κι εγώ. Δε με νοιάζει τι σε κάνει να πονάς, πόνεσα κι εγώ, πονώ ακόμα, και ξέρω πως είναι σκατά. Είναι άσχημο, πολύ, και μπορώ να το δω απλά κοιτώντας σε στα μάτια. Ό,τι κι αν μου πεις με λέξεις, το βλέπω ήδη στο βλέμμα σου.

Είμαι βαθύς, απαιτητικός και κουραστικός. Ο τρόπος που σκέφτομαι φανερώνεται μέσα από τα κείμενά μου. Είμαι άτομο ενδιαφέρον, αλλά δεν είμαι για τρελή παρέα. Μπορώ να πιάσω το χέρι του καθένα και να τον βυθίσω στη σκοτείνια μου. Μπορώ να πιάσω το χέρι της καθεμιάς και να την υψώσω στα σύννεφα. Είμαι άτομο προς αποφυγή. Ακόμη κι ο εαυτός μου κινδυνεύει από την γοητεία της σκέψης μου.

Είναι κάτι νύχτες που ξυπνάω και κλαίω. Κάτι με βασανίζει κι όταν το βλέπω στον ύπνο μου με τρομάζει. Μα δεν ξέρω τι είναι αυτό. Δε θυμάμαι κανένα όνειρο, κανέναν εφιάλτη. Ξυπνάω με μια αίσθηση πως δεν αντέχω άλλο κι υποψιάζομαι πως αυτό που δεν αντέχω είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Μα πως αλλάζει κανείς τον εαυτό του, και πως να βρει τι να αλλάξει ώστε αυτός να γίνει υποφερτός; Είμαι σε διαδικασία αναζήτησης.

Τώρα που φεύγω, μέσα μου ξέρω καλά πως αυτοκτονώ ως προσωπικότητα. Για εμένα δεν είναι κακό πράγμα η αυτοκτονία, αλλά δεν είναι η καλύτερη κίνηση. Μπορείς κάλλιστα να σηκωθείς να φύγεις, να παρατήσεις τη ζωή σου, το όνομά σου, τους ανθρώπους σου, και να ξεκινήσεις από την αρχή. Μπορείς να βάλεις σε μια τάξη το παρελθόν μέσα σου, να πεις μια καλή, γλυκιά ιστορία, και να σου δώσεις εφόδια για τον νέο τόπο. Η αυτοκτονία του χαρακτήρα μας δεν είναι τόσο κακή. Υπάρχει μια ανάγκη να φύγει ο άνθρωπος από την αρχική ζωή του. Νιώθω πως είμαι σε μια φυλακή τόσα χρόνια και πως κάθε κάγκελο της φυλακής αποτελείται την οικογένεια, τους συγγενείς, τους φίλους, τους γνωστούς, την κοινότητα, την κοινωνία κι έρχεται η κλειδαριά που λέγεται εαυτός και με κλειδώνει για τα καλά σε αυτή τη φυλακή. Για να το σκάσεις, πρέπει να χτυπήσεις τον εαυτό σου, όχι τους άλλους. Οι άλλοι, άλλωστε, δε μας φταίνε σε τίποτα. Είναι το ίδιο μας το κεφάλι ο κύριος φταίχτης, ακόμη κι αν όλοι φταίνε στον υπέρτατο βαθμό για τις χειρότερες συνθήκες της ζωής γύρω μας, είναι ο τρόπος σκέψης αυτός που παντρεύει κι ερμηνεύει τα πάντα ως αισχρά, ως κακά, ως καταστροφικά.

Το μυαλό δημιουργεί τον πόνο γιατί έχει κάτι να μας πει. Όσοι πονούνε, όσοι πέφτουν σε βαριά μελαγχολία ή κατάθλιψη, είναι γιατί δεν έμαθαν να ακούνε τον πόνο και τη δυσφορία μέσα τους. Είναι είτε κωφοί, είτε χέστηδες ώστε να δουν την πηγή του πόνου κατάματα. Κι εγώ επειδή δεν είμαι κουφός, κι επειδή δε θέλω να είμαι ούτε χέστης, έκανα τον πόνο φίλο μου και τον άφησα να με διδάξει.

Χτίζω έναν κόσμο μέσα μου και τον μοιράζομαι μέσα από αυτό εδώ το μπλογκ. Καλλιεργώ έναν κήπο με λουλούδια και τα χαρίζω μαζεύοντάς τα ένα ένα. Δεν είναι οι ανθοδέσμες μου και τόσο όμορφες. Βγαίνουν κυρίως σε δυο χρώματα, άσπρες, μαύρες ή ασπρόμαυρες. Τα υπόλοιπα χρώματα δεν μου κάνουν τη χάρη. Είτε που θα ακούγομαι σα μικρός θεός, είτε που θα μοιάζω με τον χάρο. Λευκές ιδέες που υπερβαίνουν τον άνθρωπο και κατάμαυρες σκέψεις που τον οδηγούν βαθιά μέσα στη γη. Αυτό είμαι.

Αν ήταν άλλος στη θέση μου θα μπορούσε να’ναι πλήρης λειτουργικός, δίχως κανένα πρόβλημα, ίσως να έμπαινε στα της ζωής πιο δυνατός, ίσως να’ταν σαν ατσάλι. Άλλος πάλι ίσως να είχε αυτοκτονήσει ήδη. Ίσως να το έριχνε στο ποτό, στα ναρκωτικά ή σε κάποιου άλλου είδους διέξοδο χάνοντας τον εαυτό του δημιουργώντας άλλους πόνους. Μπορεί κι εγώ να εθίστηκα στις σκέψεις, μπορεί η ανάγκη μου να βρω νόημα σε όλο αυτό να με οδήγησε εδώ που βρίσκομαι τώρα. Είμαι απλά ένας προβληματικός νους σε υπερδιέγερση, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι.

Ο πα-τέρας μου κατάφερε να γυρίσει μόνος του κι έτσι θα αποφύγω να τον μαζεύω από τους δρόμους υπομένοντας τα πάντα υποτιμητικά, πάντα καλοπροαίρετα, πάντα δηλητηριασμένα και πικρά του λόγια.

Έμαθα στο πέρασμα των χρόνων ότι το πρόβλημα δεν είναι ο εθισμός αυτός καθαυτός αλλά ο ίδιος ο χαρακτήρας μας. Μετά από μια αποτοξίνωση που τα αποτελέσματά της κράτησαν για ενάμιση χρόνο, η υποτροπή στο φαινομενικό πρόβλημα είναι απλά μια επιστροφή στην πατρίδα του πρότερου εαυτού μας.

Λυπάμαι που λυπάμαι και πονώ που πονώ κι αναρωτιέμαι πως ονομάζεται ο άνθρωπος του οποίου στερεύουν οι ελπίδες όπως και τα δάκρια για να με ονοματίσω. Κάποτε ήλπιζα στους άλλους, τώρα ελπίζω μόνο στον εαυτό μου και κρατώ μέσα από τη διαδικασία εκκαθάρισης του τελευταίου μήνα τις σημαντικότερές μου αξίες και ιδέες, τον πυρήνα του εαυτού μου παίρνοντάς τον μαζί μου σαν προίκα στην νέα μου εποχή.

Νομίζω πως το βρήκα. Μουσκεύω τα μάγουλά μου γιατί νιώθω πως πεθαίνω. Ό,τι ήμουν ως τώρα, τώρα που θα πάψει να συναναστρέφεται με τα ίδια άτομα, να περπατά τα ίδια χώματα, θα πάρει να αλλάζει. Θα αρχίσω να γίνομαι άλλος, ένας διαφορετικός άνθρωπος, κι αυτό ισοδυναμεί με υποβοηθούμενο θάνατο.

Η ανοιχτή μου πληγή με ώθησε στην ψυχολογική κούραση κι η κούραση αυτή γίνεται το έναυσμα για πέταγμα σε νέους ουρανούς. Η πραγματική ελευθερία, η ελευθερία της μοναχικότητας, γίνεται ακόμη μεγαλύτερη τώρα που θα παραμερίσω κάποια προβλήματα αντικαθιστώντας τα με άλλα.

Η ζωή είναι ζουμερή και τη γεύομαι πικρόξινη ως τώρα.