Φιλόκοσμος

Όταν με το καλό πεθάνω, ένα πράγμα θέλω να θυμάστε από εμένα, τον Φιλόκοσμο.

Δεν ξέρω τόσα χρόνια πως κρατιέμαι και δεν μοιράζομαι, πέρα από μερικούς καλούς φίλους, αυτή την ιδέα την οποία θεωρώ τη σημαντικότερη στη ζωή μου.

Το σημερινό είναι ένα κείμενο έκπληξη ως συνέχεια της προσπάθειας εκκαθάρισης.

Έχουμε, λοιπόν, και λέμε, τι είναι ο Φιλόκοσμος;

Ο Φιλόκοσμος, είναι μια ιδέα, μια έννοια που παρουσιάζει μια οπτική για τον κόσμο. Αποτελείται από δυο λέξεις, τη φιλία, την αγάπη δηλαδή, και τον κόσμο, τα πάντα. Ουσιαστικά αφορά το δόσιμο του εαυτού μας σε ό,τι υπάρχει. Ο Κόσμος, το Σύμπαν, η Ζωή, ο Θεός, ο Λόγος, το Πνεύμα, το Ον ηχούν στα αυτιά μου ταυτόσημα. Ελπίζω ο Φιλόκοσμος να μην καταλήξει ούτε μια ιδεολογία σαν τις άλλες, αλλά ούτε και μια θρησκεία του δόγματος.

Ιδανικά, θα ήθελα να παρουσιάσω την ιδέα μου αυτή, μέσα από ένα δοκίμιο, το οποίο ίσως και να το κάνω στο μέλλον. Επειδή όμως με καίει η φωτιά του και δεν μπορώ να το κρατήσω άλλο μόνο για εμένα, θέλησα να εξωτερικεύσω την ιδέα αυτή, γιατί ποιός ξέρει, σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε. Δε θέλω να πάρω μαζί μου το απαύγασμα της σκέψης μου, γιατί αυτό είναι ο Φιλόκοσμος, είναι το λουλούδι όλων αυτών των χρόνων, όλων των κόπων των σκέψεών μου.

Οι άνθρωποι, είμαστε πάνω απ’όλα Κοσμοπολίτες, πολίτες δηλαδή του κόσμου, όχι με την νεότερη έννοια της λέξης, αλλά με αυτή που υποδήλωνε από την αρχή. Πολίτες του Κόσμου όλου. Το να δούμε πιο καθαρά αυτή την ταυτότητα κι ό,τι έρχεται μαζί της, μας δίνει τη δυνατότητα να αλλάξουμε οπτική στα πράγματα και να μας δούμε κι εμάς διαφορετικά. Ο κοσμοπολιτισμός μας οφείλει να είναι ένας υγιής πατριωτισμός και να εκδηλώνεται μέσω της αγάπης μας για τον κόσμο. Δεν κατηγορώ όποιον δε λειτουργεί όπως θα ήθελα απλά και μόνο γιατί οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα του τί συμβαίνει. Δεν μπορούν να φανταστούν ότι το ρούχο το πραγματικό μας είναι τόσο γήινο όσο κι αστρικό.

Όπως και να έχει, για τον λόγο αυτό γράφω και μοιράζομαι τις ιδέες μου με τους συνανθρώπους μου, πάντα με την ελπίδα να έχω βρει κάτι καλό που αξίζει να μοιραστεί.

Ο Φιλόκοσμος ως έννοια μου παρουσιάστηκε διαφορετικά. Μέχρι τότε, ειλικρινά, όσο μπορώ να δω μέσα μου, δεν τον είχα ξανασυναντήσει. Είναι κατ’αυτό τον τρόπο μια παρθενογένεση που βασίζεται στη σύνθεση. Ακούω όλα αυτά τα χρόνια τους άλλους να λένε ότι δεν υπάρχει η παρθενογένεση κι από μέσα μου γελάω. Όχι, υπάρχει, απλά είναι σπάνια και παρουσιάζεται ως συνθετική παρά μεμονωμένη.

Δε μου γεννήθηκε η λέξη αυτή όμως ως φιλοσοφική έννοια, ήταν το όνομα που έδωσα σε ένα μου όνειρο σε μια από τις δυσκολότερες στιγμές μου.

Ήμουν στο στρατό, στη σχολή των δοκίμων, κάτω στο Ηράκλειο. Μη ρωτάτε γιατί ήμουν εκεί, οι άνθρωποι κάνουν λάθη επί λαθών. Ήμουν στην πρώτη εβδομάδα, την εβδομάδα προσαρμογής. Ως άτομο, πάντα απεχθανόμουν την πειθαρχία που έρχεται από έξω ενώ λατρεύω την εσωτερική που μπορεί, κι οφείλει, να έχει ο καθείς μας. Μετά από έξι νωχελικά χρόνια ως φοιτητής, ως άτομο που δεν ξυπνούσε πριν τις έντεκα, καμιά φορά δώδεκα, άλλες μία το μεσημέρι, το να βρεθώ μέσα στο πλαίσιο πειθαρχίας των δοκίμων ήταν ένας εφιάλτης με όλη τη σημασία της λέξης. Για να δώσω ένα στοιχείο ώστε να καταλάβει κανείς τί μου συνέβαινε θα πω το εξής: είμαι ευκοίλιος άνθρωπος, με το που το σκεφτώ, επισκέπτομαι την τουαλέτα, αλλά εκεί, μέσα στο στρατόπεδο, δεν κατάφερα να πάω στην τουαλέτα τρεις ολόκληρες μέρες, και πήγα μόνο με την πρώτη μας έξοδο, σε μια καφετέρια που στάθηκε ως λειτουργός για μένα. Δεν ήταν το ότι τρέχαμε όλη την ώρα για τα πάντα, ούτε η πίεση από τους άλλους φαντάρους ή οι κλωτσιές τους την ώρα που πέρναμε κάμψεις ή καθόμασταν σε στάση αιχμαλώτου σε βαθύ κάθισμα. Ήταν η όλη κατάσταση αυτή που με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο χοντρή μαλακία έκανα που διάλεξα να πάω για δόκιμος, εγώ, ένα άτομο που στα μάτια των ονειροπόλων θα μπορούσα να στέκω μπρος ως άγιος.

Κι όμως, έξι χρόνια αθωότητας δεν επαρκούσαν ώστε να βρω τί πραγματικά ήθελα να κάνω στη ζωή μου, αλλά μόνο τρεις μέρες στην κόλαση της θεατρικής πραγματικότητας έφταναν για να το βρω. Και το βρήκα. Και ήρθε σαν όνειρο μπρος στη φαντασία του μυαλού μου. Κι εγώ δεν μπορούσα να το πιστέψω. Η ανακούφιση όταν σκεφτόμουν, ό,τι σκεφτόμουν εκείνη την ώρα, ήταν τόσο μεγάλη που με έκανε να ανακτώ δυνάμεις που δεν ήξερα πως είχα. Και τις επιστράτευσα, και λειτούργησαν, κι απέδωσαν. Έκτοτε, έχοντας χτίσει ένα όνειρο που’χει συγκεκριμένη κατεύθυνση, έδωσα στον εαυτό μου τον πολυπόθητο προορισμό. Όλο αυτό το διάστημα από τότε, πασχίζω να ερωτευθώ τη διαδρομή για εκεί, τη διαδικασία που λένε. Ο Καβάφης μας το έδωσε καλά. Η Ιθάκη μου είναι ο Φιλόκοσμος, μα πως προέκυψε;

Λόγω της απίστευτης πίεσης για τα δεδομένα μου έκανα μπαμ. Είπα το εξής απλό: να πάνε στα κομμάτια όλοι, εγώ θα κάνω αυτό που γουστάρω. Τι ήταν αυτό; Το να παραδεχθώ στον εαυτό μου ότι δε θέλω να κάνω οικονομικά αλλά φιλοσοφία. Εκεί που προηγουμένως είχα καταλήξει να θέλω να συνδυάσω τα οικονομικά, το πρώτο μου πεδίο λόγω προπτυχιακών σπουδών, με την ψυχολογία, κι άρα τον άνθρωπο, μέσω ενός μεταπτυχιακού προγράμματος με τίτλο Behavioral Economics (Συμπεριφορικά Οικονομικά), στο Ρότερνταμ, τώρα έλεγα στον εαυτό, θέλω απλά να φύγω από αυτό το μπουρδέλο που λέγεται Ελλαδιστάν και να πάω στο Άμστερνταμ για να σπουδάσω φιλοσοφία.

Και μετά από αυτή την παραδοχή, όλα εμφανίστηκαν μπρος μου, μέσα σε πέντε μόνο λεπτά. Αναρωτήθηκα πως θα την παλέψω στην Ολλανδία ως φοιτητής κι απάντησα ότι θα εργάζομαι παράλληλα ως σερβιτόρος σε κάποιο καφέ. Η επόμενη σκέψη ήταν τί θα έκανα με ένα πτυχίο φιλοσοφίας αργότερα. Τότε ήταν που είπα ότι θα ήθελα απλά να δημιουργήσω ένα φιλοσοφικό καφενείο για να αράζω με φίλους και γνωστούς, τρελάκηδες σαν και του λόγου μου, και να μιλάμε για ιδέες. Θα μου αρκούσε να βγάζω μόνο τα έξοδά μου. Αλλά, αν κάτι χαρακτηρίζει αυτό το ζώο που είναι ο άνθρωπος, αυτό είναι η απληστία του. Λόγω αυτού σκέφτηκα: αν πήγαινε καλά το καφέ στο Άμστερνταμ, γιατί να μην άνοιγα κι ένα στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στις μητροπόλεις δηλαδή που σφύζουν από πνεύμα, κάτι σαν τα Starbucks ή έστω τα Hard Rock Cafe, αλλά για τη φιλοσοφία. Ωραία ιδέα που με οδήγησε στο να πω, αν είχα μια τέτοια αλυσίδα, δε θα ήταν καλό να βάλω μέσα και το βιβλίο, να είναι πέρα από καφέ, κι ένα βιβλιοπωλείο; Βλέπει κανείς που πήγαινε το πράγμα από την αρχή. Έπειτα από λίγο φανταζόμουν νεωτερικούς παρθενώνες, ογκώδεις και με πατώματα, με καφέ μέσα, βιβλιοπωλείο, αίθουσες που θα λαμβάνουν χώρα εκθέσεις, workshops τεχνών, εστιατόριο, δωμάτια για να μένουν κάποιοι. Απ’έξω το είδα να μοιάζει με πηγή πνευματισμού, με κίονες βαμμένους με γκραφίτι και με μια οροφή που μοιάζει με τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας, επίγειος παράδεισος. Αναλογίστηκα αν μπορούσε να υπάρξει τέτοιος οργανισμός, που να ανοίγει από χώρα σε χώρα, στις πρωτεύουσές τους. Αν θα μπορούσε να συνδυάσει την τοπική κουλτούρα και πολιτισμό με τον ελληνικό που σχετίζεται με την αρχαία και κλασική περίοδο κι όχι με την απομίμηση που έχουμε σήμερα. Όσο σκεφτόμουν όλα αυτά, κάπου στις δυο ενός μεσημεριού Τετάρτης πάνω στο κρεβάτι μου στον κοιτώνα του λόχου, αναρωτήθηκα για το όνομα που θα έπρεπε να έχει ένα τέτοιο εγχείρημα. Επειδή είμαι υπερασπιστής της φιλοσοφίας, ήθελα να αξιοποιήσω την έννοια αλλά δεν έβρισκα το πώς. Μόλις είπα ότι το πρώτο κομμάτι της, το φίλο, αξίζει για να υπάρχει στο όνομα, έψαχνα για το δεύτερο. Στην αρχή, σκέφτηκα την λέξη Philocoffee, αλλά εμένα δε μου αρέσει και τόσο ο καφές, άσε που πιστεύω ότι μας κάνει κακό περισσότερο παρά καλό, ειδικά για κάτι τύπους που βάζουν ζάχαρη μέσα και καταλήγουν να τρώνε γλυκό αντί να πίνουν κανονικό καφέ. Μου ήρθε η ιδέα τότε, η λέξη Φιλόκοσμος βούιξε στο μυαλό μου κι αυτό φώτισε μέσα μου τα πάντα.

Κάπως έτσι γεννήθηκε ο Φιλόκοσμος ως έννοια. Δεν είχα συναντήσει πουθενά αυτή την λέξη, κι απ’ότι έχω δει από τις αναζητήσεις μου, έχει χρησιμοποιηθεί κι από μια κυρία σε ένα της εγχείρημα, αλλά δεν υπάρχει λήμμα πουθενά για το τί πάει να πει η λέξη. Η βικιπαίδεια δε μας λέει κάτι. Γι’αυτό, την κρατούσα σαν επτασφράγιστο μυστικό μέσα μου, πιπιζίλοντάς την, μέχρι να ωριμάσει αρκετά κι αυτή κι εγώ ώστε να την επικοινωνήσω σωστότερα με τον κόσμο. Κι ίσως κάνω λάθος σήμερα που το κάνω έτσι, ίσως το μετανιώσω. Αλλά ήταν τόσο βαρύ όλο αυτό, για τόσο διάστημα, στους ώμους μου, που ήθελα να την κατεβάσω για λίγο, να την απαθανατίσω μοιράζοντάς την.

Από τότε που μου ήρθε η ιδέα, έχουν περάσει τέσσερα χρόνια και βάλε, σχεδόν πέντε. Στην αρχή, ήταν απλά ένα όνομα για έναν οργανισμό που θέλω να φτιάξω και να τον λειτουργήσω ως επιχείρηση. Αργότερα, όσο ψαχνόμουν, κι όσο μελετούσα την ιστορία της φιλοσοφίας, άρχισα να καταλαβαίνω ότι η ανθρωπότητα φτάνει σε ένα σημείο όπου θα γίνει το πέταγμα. Ωριμάζουμε. Κι είμαστε έτοιμοι να το σκάσουμε από τη φωλίτσα μας. Ή που θα φάμε τα μούτρα μας και θα μας φάει κανένα διαστημικό γατί, ή που θα πετάξουμε πέρα, ψηλά και μακριά, στον αστρικό ουρανό. Κι αφού ενηλικιωνόμαστε, χρειαζόμαστε ένα χρίσμα κι ένα όνομα για την νέα μας κατάσταση. Όλα αυτά θέλω να πρεσβεύει ο Φιλόκοσμος, ως φιλοσοφική ιδέα πρωτίστως. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να δημιουργήσω τον οργανισμό του Φιλόκοσμου, γνωρίζω μόνο ότι θα αφιερώσω τη ζωή μου σε αυτό το όνειρο, το οποίο βλέπω ως το μαύρο άτι που με τραβάει μπρος, που με βοηθά να ξεπερνώ πηδώντας τα εμπόδια. Το άλλο άτι, είναι λευκό, και λέγεται οικογένεια. Οικογένεια όπως αυτή που θα ήθελα να έχω μα δεν είχα.

Αν είναι να μείνει η ιδέα αυτή, θέλω να μείνει ως ένας νέος φιλοσοφικός τρόπος να ατενίζουμε και να κατανοούμε τη ζωή.

Εγώ ο ίδιος δημιουργήθηκα από όλα αυτά που υπάρχουν στον κόσμο μας, μέσα από άτομα, μέσα από την ύλη, μέσα από τις ιδέες κι είμαι ένα κερασάκι της ζωής. Ο σπόρος που θα δώσω πίσω στη ζωή είναι ο σπόρος που εγώ θα επιλέξω και αφορά στην τύχη και την σκληρή κι έξυπνη δουλειά ώστε να φυτευτεί σε γόνιμο έδαφος. Τον έχω συνδέσει με το εγώ μου, τον έχω ράψει γύρω γύρω, και ξέρω ότι αν ανθίσει ίσως να με πάρει ψηλά, πολύ ψηλά, για να ικανοποιηθεί κι η ματαιοδοξία μου. Παλιότερα, θεωρούσα τόσο κακό πράγμα την ματαιοδοξία. Με θεωρούσα τόσο εγωιστή, κακό εγωιστή, πως ήθελα τον εαυτό μου περισσότερο από όλα. Τώρα, που όσο να’ναι ωρίμασα σε σχέση με το παρελθόν, είδα ότι η ματαιοδοξία μου, ενώ μοιάζει ως κάτι κακό, βγαίνει από τα βάθη μου κι άρα δεν μπορεί να είναι κάτι κακό. Είναι ένα λουλούδι ματαιόδοξο επειδή θέλει να ανθίσει, να καρποφορήσει; Όχι. Το ίδιο κι ο άνθρωπος. Έχουμε ανάγκη τόσο πολύ να ανθίσουμε, και να μοιραστούμε με τον κόσμο τον εαυτό μας, που αυτό δεν είναι απλά επιθυμία, είναι ο λόγος ύπαρξής μας. Δεν είμαστε καν εμείς που νομίζουμε ότι είμαστε, αλλά μέσα από τον κάθε ένα και την κάθε μια, μέσα από το κάθε ζώο και φυτό, ο κόσμος όλος φανερώνει τον εαυτό του αξιοποιώντας τις συνθήκες που βρήκε υπέρ του.

Το να μη μιλήσεις, το να μη γράψεις, το να μην εκφραστείς, είναι ό,τι χειρότερο μπορείς να κάνεις για εσένα. Τώρα, αν αυτά που θα βγάλεις από μέσα σου είναι άχρηστες κι ακαταλαβίστικες χαζομάρες, τότε εντάξει, η ματαιοδοξία σου ίσως είναι άτοπη, αλλά αν μέσω της έκφρασής σου αλλάζεις τον κόσμο προς το καλύτερο, και με αυτό εννοώ αν τον βοηθάς ώστε να γίνει πιο συνειδητός, πιο ικανός να φτάσει στην ολοκλήρωσή του, τότε αυτό που έχεις να πεις, οφείλεις απέναντι στον εαυτό σου, απέναντι στον κόσμο, να το ξεστομίσεις!

Αυτό είναι που πρέπει να καταλάβουμε εμείς οι άνθρωποι. Αυτό και τίποτα παραπάνω.

Ο Φιλόκοσμος ως οργανισμός, τουλάχιστον όπως τον οραματίζομαι, θα δίνει τη δυνατότητα παρέχοντας τις κατάλληλες συνθήκες ώστε ο κάθε άνθρωπος να μπορεί να αξιοποιήσει εργαλεία για να μάθει τον εαυτό του και τον κόσμο, αλλά και να εκφράσει εφόσον το θέλει το είναι του, να δώσει τα φρούτα του εαυτού του πίσω στους άλλους.

Η ανθρωπότητα, θεωρώ ότι πάει από το κακό στο χειρότερο, επειδή κάποια καρκινικά της κύτταρα, που δυστυχώς πρέπει να τους πάρουμε το κεφάλι, αν και δεν ξέρω στο όνομα ποιου πράγματος, κι ούτε και ποιος θα το κάνει, εξουσιάζουν λόγω υπερβολικής δύναμης, μέσα από κέντρα εξουσίας, το σώμα της.

Οφείλουμε να δώσουμε τη δυνατότητα στον άνθρωπο να μάθει τον εαυτό του, να χτίσει τον εαυτό του, να κοινωνικοποιηθεί ξανά με τους αδερφούς και τις αδερφές του. Ενισχύοντας τον άνθρωπο, ενισχύουμε όλο τον κόσμο. Κι αυτό ονειρεύομαι να κάνω, κι αυτό κάνω, όσο περνάει από το χέρι μου.

Έφαγα κάποια χρόνια από τη ζωή μου για να καταλάβω πως δεν είμαι σε θέση ακόμα να χτίσω αυτό που θέλω για πολλούς και διάφορους λόγους. Όχι, ο σημαντικότερος δεν είναι το κεφάλαιο που εννοείται πως μου λείπει. Ο σημαντικότερος είναι η ίδια η προσωπικότητά μου, που πλέον πήρα την απόφαση να χτίσω εκ νέου, ώστε να φτάσω σε θέση ύστερα από χρόνια να ξεκινήσω τον Φιλόκοσμο. Χρειάζεται χαρακτήρας, χρειάζεται ομάδα, χρειάζεται κύκλος και διασυνδέσεις, χρειάζεται κεφάλαιο, χρειάζεται αποδοχή και τύχη. Ο άνθρωπος, είναι ένας φυσικός υπολογιστής που καλείται να λύσει διάφορες εξισώσεις, τις οποίες συνήθως δημιουργεί. Έτσι κι εγώ, έχω βρει το αποτέλεσμα, το ιδεατό αποτέλεσμα μιας εξίσωσης της οποίας καλούμαι να βρω τους συντελεστές και παράγοντες. Και να την τρέξω με στόχο να την κάνω να λειτουργήσει.

Μέσα από όλη αυτή την εμπειρία, είδα πόσο σημαντικό είναι για τον άνθρωπο να βρεθεί σε καταστάσεις δύσκολες και πιεστικές ώστε να δει καθαρότερα τί πραγματικά τον ενδιαφέρει. Όσο κι αν κάθεσαι και χαζεύεις, αν δεν κινδυνεύσει λίγο το είναι σου, δεν πρόκειται να πάρεις αποφάσεις δύσκολες που κρύβουν πόνο.

Όταν πιέστηκε το σκατό μου, έκανα μπαμ, και βγήκε από μέσα μου ένα όνειρο που έκτοτε με τραβάει μπρος. Ο πόνος που ένιωσα τότε μετουσιώθηκε σε κάτι με αξία. Αν απέφευγα τον πόνο, αν δεν τον άφηνα να με πάρει βαθιά μέσα στο σκοτάδι του, δε θα μου παρείχα τη συνθήκη για να κάνω το άλμα. Το ίδιο συνέβη και με την οικογένεια που πέρα από το να μου τρώει την ψυχή μου έδωσε παράλληλα τα εφόδια να δημιουργήσω αυτή την καρικατούρα που σήμερα είμαι κι αγαπώ τόσο. Αν δεν ήταν όλα αυτά τα προβλήματα, δε θα ήμουν αυτό που είμαι. Κι αν ονειρεύομαι να κάνω οικογένεια, είναι η διαλυμένη μου οικογένεια αυτή που με ώθησε ώστε να τη θελήσω. Είμαι απλά τυχερός που δεν έμπλεξα με ποτά ή ναρκωτικά, με παιχνίδια ή πορνό, με τα λεφτά ή την καλοπέραση, και οδηγήθηκα στον κόσμο των ιδεών, πάντα από κάτω προς τα πάνω και ποτέ ανάποδα. Πόσοι και πόσοι δε χάθηκαν σε όλα αυτά που ανέφερα. Πόσοι και πόσοι δε μεγάλωσαν μέσα στον πόνο καταφέρνοντας να χάσουν τον εαυτό τους δεξιά κι αριστερά. Πόσοι και πόσοι δεν έμαθαν τελικά πόσο κοστίζει η ζωή του ανθρώπου. Αν κάτι μας ενώνει για τα καλά, αυτό δεν είναι η χαρά κι η ευχαρίστηση που κι αυτές το κάνουν αλλά σε μικρότερο βαθμό, αλλά η ικανότητά μας να συμπονούμε τον συνάνθρωπό μας, στα μάτια του οποίου καθρεφτίζεται ένα άλλο μας εγώ.

Έχω δημιουργήσει μέσα μου έναν κόσμο κι επιθυμώ να τον μοιραστώ με όλους τους άλλους υπαρκτούς μας κόσμους. Αν δεν το κάνω, δε θα είμαι εγώ, θα είμαι ένας άλλος. Αν δεν το κάνω, νιώθω ότι η ανυπαρξία μου θα είναι κοντά. Πρέπει κανείς να ακούει, τόσο το σώμα του, όσο και το μυαλό του, και να δίνει σημασία σε ό,τι αυτά έχουν να μας πουν. Αυτό που μας λένε, δεν είναι κάτι απλό, αλλά μπορεί να γίνει μια διδαχή. Είμαστε πολύ πιο σοφοί απ’όσο νομίζουμε, αλλά έχουμε αυτιά, μάτια και στόματα κλειστά. Κι όσοι είναι στην πολιτική ελίτ, ή την οικονομική, όσοι τέλος πάντων είναι ψηλά στην ιεραρχία της ανθρωπότητας, παρόλο που μέσα τους νιώθουν το λάθος, δεν δύνανται να αλλάξουν γιατί έχουν σχεδόν χάσει τον εαυτό τους μέσα στην ψευτιά του ηλίθιου κόσμου τους.

Εμείς, οι απλοί άνθρωποι, εμείς που δεν έχουμε καλά καλά στον ήλιο μοίρα, είμαστε εν δυνάμει αστέρες που μπορούν να φωτίσουν τόσο την πραγματικότητα της ζωής ώστε αυτή να αποκτήσει μια νέα, καθάρια όψη. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη που εκκολάπτεται μέσα μας, τη δύναμη που λαγοκοιμάται. Πρέπει να βρούμε τα κατάλληλα εργαλεία ώστε να πάρουμε πίσω τον εαυτό μας από όσους τείνουν να μας τον στερούν, πίνοντάς μας πραγματικά το αίμα, ως αληθινά ζόμπι που είναι, πηγαίνοντας κόντρα σε ό,τι είναι η ζωή.

Αργά, πολύ αργά, και με πολύ κόπο έμαθα ότι ο ανταγωνισμός, η εκμετάλλευση, ο πόνος είναι μόνο η μια όψη ενός νομίσματος που εμείς οφείλουμε να γυρίσουμε, να το γυρίσουμε για να εκλάβουμε διαφορετικά τη ζωή, επικεντρώνοντας στη συνεργασία, στην προσφορά, στην ευχαρίστηση. Πάνω απ’όλα, ναι, οφείλουμε να επιδιώξουμε την ευδαιμονία, όχι όμως μονάχα αυτή, αλλά χάρη σε αυτή να χτίσουμε λιθαράκι λιθαράκι, τη γνώση και τη σοφία, γιατί χωρίς τη σοφία τίποτα δεν θα είχε νόημα. Οφείλουμε να γίνουμε οι εργάτες του πνεύματος και να ωθήσουμε τη συνειδητότητα του κόσμου ακόμη πιο ψηλά. Ο κόσμος είναι ένας νους που φωτίζεται.

Ο Φιλόκοσμος πλέον μπορεί να ζήσει ως ιδέα κι αφού πεθάνω, είναι το φιλοσοφικό μου παιδί και μέσα από αυτόν ίσως καταφέρω κι εγώ να επιβιώσω μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Δεν είναι το εγώ που μιλάει, είναι η ίδια η Ζωή που υπάρχει μέσα στον κάθε άνθρωπο.

Ακόμη κι αν κάνω μερικά βήματα πίσω τώρα με το νέο μου μεταπτυχιακό, με τη νέα χώρα στην οποία θα επιδιώξω να κυνηγήσω τα όνειρά μου, ξέρω καλά πως ο χώρος είναι γνωστός στο κεφάλι μου, και πως θα πάρω φόρα για να κάνω το άλμα αργότερα. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, στον μόνο άνθρωπο που κάποιος μπορεί να υποσχεθεί κάτι, ότι θα χαθώ κυνηγώντας αυτό το καροτάκι, το τόσο γλυκό, το τόσο πορτοκαλί. Το πού θα οδηγήσει όλο αυτό, αδυνατώ να το ξέρω από τώρα.

Το πνεύμα, οφείλει να ανθίσει, και για να ανθίσει, θα πρέπει να ανθίσουμε όλοι έστω και λίγο.

Ο Φιλόκοσμος υποδηλώνει την αγάπη της ζωής στον εαυτό της, κι εκδηλώνεται αφού τον εξετάζει, τον στοχάζεται, τον μαθαίνει, τον κατακτά.

Σήμερα έφτασα λίγο κοντύτερα στη γαλήνη πριν τον θάνατο.