Εκκαθάριση

Που και που καλό είναι να βάζουμε κάποια πράγματα σε τάξη για να ηρεμούμε και να επικεντρωνόμαστε εκεί όπου πρέπει. Έτσι θα κάνω κι εγώ σήμερα, μιας κι έχει ξεκινήσει μια διαδικασία σημαντικών αλλαγών στη ζωή μου.

Το σημερινό κείμενο είναι το πρώτο ενός διαφορετικού challenge από τα συνηθισμένα. Από σήμερα και για τον επόμενο μήνα θα προσπαθήσω να πιαστώ με τους τίτλους που’χω γραμμένους στο σημειωματάριό μου. Ο λόγος για τον οποίο θα το κάνω αυτό; Απλά γιατί σε ένα μήνα θα ξεκινήσω τη ζωή μου από την αρχή, ή έστω από μια νέα αρχή.

Είχα γράψει τον Γενάρη ότι θα ήθελα αυτή η χρονιά, η τελευταία που’μαι στη δεκαετία των 20, να είναι μια χρονιά σημαντικών αλλαγών. Τότε δε γνώριζα τί σόι αλλαγές θα προέκυπταν, απλά ήθελα να αλλάξει η κατάσταση στην οποία με είχα βάλει. Μέσα στον μήνα θα παρουσιάσω και τις κύριες ιδέες πάνω στις οποίες δούλευα ως τώρα, όχι τόσο για την ίδια την επικοινωνία τους με τον κόσμο, αλλά περισσότερο για να τις αφήσω στο σημείο που τις έφτασα λόγω του φόβου μου να τις παρατήσω τελείως, αν και δεν το πιστεύω. Δεν είναι ότι δε θα ασχοληθώ μαζί τους, ή ότι δε θα εξακολουθήσουν να’ναι οδηγοί μου, αλλά θέλω εκεί που θα πάω, να πάω πιο ελαφρύς, πιο άδειος και λιγότερο πιεσμένος.

Χάρη στην προτροπή ενός καλού φίλου, την περίοδο του Φλεβάρη πήρα την απόφαση να την κάνω από εδώ. Οι συνθήκες στην Ελλάδα δεν είναι ευνοϊκές, ειδικά για άτομα σαν και του λόγου μου, κι αυτό το ήξερα όσες φορές επιχείρησα να κυνηγήσω τα όνειρά μου εδώ, κόντρα σε όλες τις πιθανότητες. Τώρα όμως που φτάνω τα 30, νιώθω ότι δεν έχω άλλο χρόνο για χάσιμο, και βλέπω πάνω απ’όλα πως η κούραση έρχεται και με καταβάλλει κάνοντάς με να αδυνατώ να συνεχίσω έστω και για τα απλά και βασικά της ζωής.

Η απόφαση όμως πάρθηκε. Το φωτάκι στην έξοδο κινδύνου αναβόσβησε. Το, μακριά από την Ελλάδα, με κάλεσε για άλλη μια φορά. Από που ήρθε η σειρήνα αυτή; Από την Ολλανδία, και πιο συγκεκριμένα από την Ουτρέχτη. Ήδη από τα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια ήθελα να μεταναστεύσω εκεί. Η προοδευτικότητα της χώρας είναι που με έκανε από τότε να την έχω πολύ ψηλά στα μάτια μου. Επειδή είχα δοκιμάσει ήδη το εξωτερικό, ήξερα ότι το να φύγεις έτσι, yolo που λέμε, δεν είναι η καλύτερη επιλογή. Αν είναι να πας κάπου, καλύτερα πήγαινε χρησιμοποιώντας το καλύτερο μαξιλαράκι που μπορείς. Στην προκειμένη, το μεταπτυχιακό. Τόσα χρόνια είχα βγάλει την ταμπελίτσα του οικονομολόγου μα μπήκα στον πειρασμό να την ξαναβάλω όταν αντιλήφθηκα πόσο δύσκολο θα ήταν για εμένα να κάνω μεταπτυχιακές σπουδές στη φιλοσοφία ή την πολιτική. Ψάχνοντας προγράμματα στον κλάδο που είχα σπουδάσει, έπεσα πάνω στον περίεργο τίτλο, που μου πήρε ένα μήνα να καταλάβω περί τίνος πρόκειται, Business and Social Impact. Στην αρχή νόμιζα ότι είχε γενικά να κάνει με τις συνέπειες των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων πίσω στην κοινωνία. Αργότερα κατάλαβα ότι αφορά ξεκάθαρα την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη, η οποία σχετίζεται τόσο με τις συνέπειες όσο και με άλλα. Ο αρχικός μου ενθουσιασμός δεν άργησε να γίνει μικρός έρωτας κι η μοναδική προσπάθεια αίτησης στέφθηκε με επιτυχία.

Χθες έδωσα μια εξέταση για τα αγγλικά που χρειάζονται και από σήμερα είμαι ελεύθερος, κατά κάποιο τρόπο, για ένα μήνα. Τις προηγούμενες μέρες είχα πει στον εαυτό μου ότι ήρθε η ώρα να τελειώσω τις εναπομένουσες 870 σελίδες από τη φιλοσοφία του Ράσελ, αλλά τα συναισθήματα για αυτό που πρόκειται να έρθει, δε με άφησαν σε ησυχία, κι έτσι μπήκα στον πειρασμό να γράψω. Κι όχι απλά να γράψω, αλλά να λιώσω στο γράψιμο.

Τον μήνα αυτό δε θα διαβάσω καθόλου. Ας μείνει στην άκρη ο Ράσελ κι ο Τζόυς, κι ας μην ξέρω αν και πότε θα τους ξαναπιάσω στα χέρια μου. Προέχει η ψυχολογική μου προετοιμασία για τη μεγαλύτερη αλλαγή που θα κάνω τα τελευταία χρόνια.

Να γράψω, πρέπει να γράψω, πρέπει εκεί να πάω με καθαρότερο μυαλό, με περισσότερο χώρο και χρόνο μέσα μου. Ακόμη και με λιγότερες σκοτούρες, και ναι, αφού γράφω αυτό το πρώτο κείμενο αυτής της διαδικασίας στην οποία με βάζω, τότε θα το κάνω, θα αδειάσω, θα βγάλω μέσα από το κεφάλι μου όσα μου τριβελίζουν το μυαλό, θα τα αφήσω εδώ, σε αυτό το μπλογκ, το οποίο όπως έχω ξαναπεί είναι ένα προσωπικό, ανοιχτό τετράδιο το οποίο μοιράζομαι με τον κόσμο. Εδώ γράφω όσα μπόρεσα να βρω τη δύναμη για να το κάνω, κι αν κάθε φορά υπάρχει και κάτι νέο, κάτι διαφορετικό, τότε πάει να πει πως η δύναμη μέσα μου αυξάνει, και ναι, με κάνει να πατάω στα πόδια μου καλύτερα, να νιώθω το κορμί και το μυαλό μου πιο έντονα δικά μου, να τα ελέγχω, να ελέγχω το άτομό μου.

Τις επόμενες ημέρες θα προσπαθήσω να επαναπροσεγγίσω όσα έχω φτιάξει μέσα μου. Όλες τις ιδέες, τις αναμνήσεις μου, τα συναισθήματα, αυτόν τον πυρήνα του εαυτού μου, θα κάτσω κάτω να τον ξαναδώ από την αρχή κι αν μιλάω για εκκαθάριση, σε αυτό ακριβώς αναφέρομαι, στη διαδικασία του να καθίσω να ξαναδώ όλα όσα με κάνουν να’μαι αυτό που’μαι και να κρατήσω τα σημαντικότερα, τα πιο κοντινά σε αυτό που θέλω ο ίδιος να’μαι, διώχνοντας ό,τι θα περισσέψει. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στην νέα εποχή που θα μπει ο εαυτός μου, απαιτείται να γίνει ένα κλάδεμα, να φύγουν κάποια κλαδιά για να ενισχυθούν άλλα.

Δεν κρύβω ότι θεωρώ την μετανάστευση έναν μικρό θάνατο, όπως όλα άλλωστε. Κι αν και δεν μπορώ να ξέρω από τώρα αν θα μείνω στην Ολλανδία και μετά το μεταπτυχιακό, παρόλο που το νιώθω πως θα γίνει, η αλλαγή αυτή είναι ένας συνειδητός θάνατος που θα επέλθει στον μέχρι πρότινος Θανάση. Αν έχω μάθει ένα πράγμα καλά στη ζωή μου, είναι αυτό: να σχηματίζω όσο το δυνατόν λιγότερες προσδοκίες μπορώ για κάτι. Γιατί; Γιατί απλούστατα ό,τι σκέφτομαι για μια νέα κατάσταση που θα βρεθώ, είναι σα να καίω την πιθανότητά της. Ακόμη κι αν τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν έτσι, εγώ μόνο που τα σκέφτομαι από τα πριν, και τα επιθυμώ κρυφά, καταφέρνω να τα διώχνω ίσως μακριά μου. Γι’αυτό, στο καλαθάκι μου βάζω μέσα ένα χρόνο ζωής στην Ολλανδία, όσο θα κρατήσει το μεταπτυχιακό, μετά βλέπουμε.

Είναι αστείο το πως αλλάζει ο άνθρωπος όταν μπαίνει σε νέες συνθήκες. Είναι λες κι έχουμε κρυφές δυνάμεις που μας μεταμορφώνουν. Το έχω δει σε όλους τους ανθρώπους που συνάντησα. Το είδα και σε μένα. Κάθε φορά που κάποιος βρίσκει μια νέα εργασία, ξεκινάει μια σχέση, καταπιάνεται με νέο χόμπι, βγάζει μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ένα πρόσωπο το οποίο δεν είχες δει, ένα πρόσωπο που μπορεί να’ναι καλό, μπορεί και όχι, κάποιες φορές είναι απλά ουδέτερο.

Ο άνθρωπος είναι πραγματικά σαν πλαστελίνη. Μπορεί να πάρει άπειρες μορφές. Επίσης, αν πιστέψει αρκετά σε κάτι, μπορεί να αντλήσει από μέσα του τρομερές δυνάμεις που εκπλήσσουν τους πάντες, ακόμα και τους ίδιους. Είναι απίστευτη η δυναμική που κρύβουμε μέσα μας. Όποτε νιώθω ανήμπορος, σκέφτομαι πως απλά δεν πιστεύω αρκετά σε κάτι, και με ρίχνω με το ζόρι στα όνειρα που διορατικά μου φανερώνουν νέες προοπτικές για τη μελλοντική πραγματικότητα.

Το όνειρο, ή το όραμα, γίνεται έτσι ένας οδηγός στη ζωή. Βρίσκει και αξιοποιεί τα σύνολα ιδεών που έχουμε μέσα μας και μας τραβάει, πολλές φορές με το ζόρι, προς την κατεύθυνση που θέλουμε, μα δεν το λέμε, να πάμε. Η διαίσθηση είναι τρομερό όπλο του σύγχρονου ανθρώπου. Σοφοί είναι όσοι την ακούνε και της δίνουν σημασία.

Δεν ξέρω πόσα κείμενα θα καταφέρω να γράψω μέχρι να φύγω αλλά αυτός ο τρόπος σκέψης θα αλλάξει σταδιακά στο μέλλον, άρα πρέπει να τον εκμεταλλευτώ όσο προλαβαίνω. Τα κείμενα του μήνα αυτού επειδή θα’ναι πολλά θα κοιτάξω να’ναι μικρότερα και να συνοψίζουν όσα θέλω να κρατήσω στον χρόνο. Είναι αστείο καμιά φορά μα, ενώ ξέρω πως ό,τι σκέφτομαι δε χάνεται ποτέ από μέσα μου, ψάχνω να βρω αυτό που ήθελα να πω, αυτό στο οποίο ήθελα να αναφερθώ, να στοχαστώ, και δε το βρίσκω. Πάει κάπου και κρύβεται καταχωνιασμένο κι αν ξανάρθει στην επιφάνεια του μυαλού, θα’ναι σίγουρα τις ακατάλληλες ώρες, τις στιγμές που κάτι κάνω ή προσπαθώ να κοιμηθώ.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι από μόνος του ένα απίστευτο μυστήριο που οφείλει να’χει την προσοχή μας.

Το γράψιμο με βοηθά να παίζω στην παιδική χαρά του εαυτού μου κι αυτό είναι από τις μεγαλύτερές μου ανακαλύψεις. Το παιχνίδι αυτό όμως δεν είναι σαν και τα άλλα παιχνίδια. Μέσα από αυτή τη διαδικασία δουλεύω τον εαυτό μου.

Αστείο είναι επίσης το γεγονός πως οι άνθρωποι γύρω μου φαίνεται να σχηματίζουν την εικόνα για εμένα πως είμαι αργόσχολος επειδή απλά δε δουλεύω, επειδή δηλαδή, δε σπαταλώ το χρόνο της μοναδικής μου ζωής όπως αυτοί, αστόχαστα, ανώριμα κι αδιάντροπα. Υπάρχει μεγαλύτερη ευθύνη από τον εαυτό μας; Σίγουρα η ιδέα του να κοιτάξω να πουλήσω τεμαχισμένη τη ζωή μου σε εργατοώρες ή μεροκάματα δε μου μοιάζει δελεαστική. Και στο επιχείρημα ότι πρέπει να δουλέψουμε για να έχουμε να φάμε εγώ απαντώ πως ψάχνω για εργασία κι όχι για δουλειά, με ότι αυτό κι αν σημαίνει για τα αθώα μυαλά που το ακούν. Οι έμμεσες προσβολές όμως δείχνουν ανωριμότητα, και ναι, οι άνθρωποι γύρω μου ό,τι λένε το λένε για καλό. Το καλό το δικό μου, το καλό το δικό τους, το καλό όλων μας. Μα αυτή, η ανώτερη μορφή εργασίας, η πραγματική δουλειά στην οποία πρέπει να πέσουμε με τα μούτρα, δεν είναι σαν τις άλλες. Όταν δουλεύεις τον εαυτό σου, με τον εαυτό σου, τότε ουσιαστικά επενδύεις στο μέλλον.

Δεν είναι ότι αποδίδει η επένδυση τόσων χρόνων που’χω κάνει, ή αν το κάνει, δεν το συνειδητοποιώ επειδή περπατώ τον εαυτό μου κάθε μέρα κι η όποια αλλαγή μοιάζει μικρή κι ανεπαίσθητη. Αλλά όπως και να’χει, είμαι πεπεισμένος πως ο χρόνος που αφιερώνουμε στον εαυτό μας είναι ο κερδισμένος χρόνος της ζωής. Θα μπορούσαμε να τον δίνουμε αλλού. Ο χρόνος αυτός έχει κόστος ευκαιρίας. Θα μπορούσαμε να εργαζόμαστε, ή σωστότερα να δουλεύουμε για ένα αφεντικό, λες κι είμαστε σκύλοι, και να βγάζουμε λεφτάκια, ζωή δηλαδή σε υλική μορφή, για να’χουμε να ξοδεύουμε σε όλων των ειδών τις ανοησίες. Η ανευθυνότητα απέναντι στον εαυτό μας με τρομάζει πραγματικά. Θα μπορούσαμε να κοινωνικοποιούμαστε, λες και δε μας φτάνουν οι ώρες, ή να ερωτοτροπούμε σαν αιώνιοι ημίθεοι 20χρονοι. Θα μπορούσαμε να ταξιδεύουμε, με τα πολλά ή και τα λίγα, ψάχνοντας μονίμως κάτι το οποίο δεν υπάρχει, τουλάχιστον όχι μακρύτερα από ότι μέσα μας. Γιατί, ναι, μέσα μας είναι όλα όσα έχουμε, ως άνθρωποι σμιλευμένοι από τις ιδέες, ανάγκη.

Τέλος πάντων, να μια ωραία έκφραση που δε χρησιμοποιείται στον γραπτό λόγο, η εκκαθάριση θα διαρκέσει ένα μήνα κι όσοι έχουν απορία να δουν πώς σκέφτεται μια συνείδηση μέσα σε έναν εγκέφαλο είναι ευπρόσδεκτοι να πάρουν μάτι. Το να ανοιχτώ ακόμη περισσότερο, αν και με τρομάζει λίγο, ξέρω ότι θα με δυναμώσει κι άλλο γιατί θα με εκθέσει. Η ζωή μας πλέον είναι ένα σύνολο online στιγμών. Αυτή η εισαγωγή είναι αρκετή για σήμερα.