Μέσα από τον κάθε άνθρωπο φανερώνεται ο Λόγος. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που κατάφερε μέσα στο πέρασμα του χρόνου να βρει τον τρόπο ώστε ο Λόγος να ευδοκιμήσει, φορώντας το ανθρώπινο ρούχο.
Είμαστε αυτοί που είμαστε, αυτοί που γινόμαστε, ναι, αλλά όχι μόνο αυτό. Είμαστε και κάτι παραπάνω. Στον καθένα και την καθεμιά από εμάς φωλιάζει το θεϊκό στοιχείο, το κομμάτι που αν δουλευτεί σωστά εναρμονίζεται κι ενισχύει τον Λόγο. Και τί είναι ο Λόγος; Ο Λόγος είναι η συνείδηση του σύμπαντος. Η συνείδηση που τα διαπερνά όλα, κάθε ζωντανό οργανισμό που έχει εγκέφαλο, μα δυστυχώς, δεν μπορεί να ανακαλύψει και να μιλήσει στον εαυτό του παρά μονάχα σε λίγα είδη. Εδώ στη γη, το κάνει μέσω του ανθρώπινου είδους. Σε άλλους κόσμους, σ’άλλους πλανήτες, ποιος ξέρει τι μορφές παίρνει η ζωή και μέχρι που καταφέρνει ο λόγος να φτάσει.
Μέσα μας υπάρχει ο σπόρος του που περιμένει πως και πως για να πραγματωθεί. Ο άνθρωπος είναι το χωράφι του Λόγου που ο καρπός του περιμένει να ανθοφορήσει. Κι όταν καμιά φορά το κάνει, τον βλέπουμε μέσα από τη σκέψη, μέσα από την έκφραση του χωραφιού στο οποίο κατοικεί.
Μιας και κατοικεί στον καθένα μας, κι όχι μόνο γι’αυτό, μπορούμε να δούμε κατάματα μια αλήθεια που μας λέει πως το κάθε άτομο έχει την αξία του, εφόσον είναι εν δυνάμει μέρος του Λόγου, ένα κομματάκι του που συνήθως περνάει τη ζωή του στον ύπνο. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας σταματά. Οφείλουμε, όσοι αναγνωρίζουμε την παραπάνω αλήθεια, να επιδιώκουμε την ενδυνάμωση, τόσο του ατόμου, όσο και του συνόλου, ώστε να ορίζονται καλύτερες πιθανότητες για τον Λόγο, στρώνωντας ροδοπέταλα αντί για τσουκνίδες στο διάβα του.
Το ενδεχόμενο να’μαστε πρώτα και κύρια Λόγος, συνείδηση δηλαδή του σύμπαντος, άρα το ίδιο το σύμπαν το οποίο βλέπει τον εαυτό του με κάθε μας κοίταγμα στον καθρέφτη, είναι μεγάλο. Ενδεχομένως όμως να μην μπορούμε να το πούμε με βεβαιότητα ακόμη. Γι’αυτό κι αρκούμαι στο να αναδείξω τουλάχιστον το κομματάκι αυτό το θεϊκό, που όπως είπα προηγουμένως, υπάρχει σε όλους μα βρίσκεται στους περισσότερους σε λήθαργο.
Η σοφία που έχει συγκεντρώσει ως σήμερα η ανθρωπότητα, δεν είναι τίποτα άλλο από τις ιδέες του Λόγου, τις οποίες, πριν χαθούμε μια για πάντα, θα πρέπει να τις μοιραστούμε ως είδος με άλλα είδη διοχετεύοντάς τα σ’ολάκερο το σύμπαν. Άλλωστε, κύτταρα ζωής σαν είμαστε, το μόνο που θα κάνουμε με την κίνηση αυτή θα’ναι να ενισχύσουμε τα υπόλοιπα κύτταρα τα οποία κατοικούν κι αυτά στο ίδιο σώμα που λέγεται Κόσμος.
Σύμπαν, Κόσμος, Λόγος, Πνεύμα, Ζωή, ακόμη και Θεός, με μια έννοια που απέχει πολύ από τις έννοιες που του έχουν αποδοθεί από τις εκάστοτε θρησκείες, μας διακατέχουν από πάνω μέχρι κάτω, από έξω μέχρι μέσα, βαθειά και βαθύτερα, κι ας μην το συνειδητοποιούμε.
Ο Λόγος είναι αυτό που μένει στο σουρωτήρι όταν ρίξουμε μέσα όσα δημιουργούν οι άνθρωποι. Είναι οι σημαντικότερες ιδέες μας, νοούμενες με έναν τρόπο που τις αποκρυσταλλώνει στον αιώνα τον άπαντα. Δεν είναι οι ιδέες από τον κόσμο του Πλάτωνα, παρόλο που μια από αυτές τον γέννησε. Οι ιδέες στις οποίες αναφέρομαι είναι το μεδούλι της άχρονης ύλης μέσα και γύρω μας. Όλες αυτές οι διακρίσεις που έχουν προκύψει δεν είναι παρά θεάσεις από διαφορετικές οπτικές. Μέσα στο πέρασμα τόσων αιώνων, πόσο δρόμο έχει διανύσει και πόσο θα μπορούσε να’χει διανύσει ο Λόγος; Ποιός να δώσει απάντηση εδώ…
Εφόσον ο άνθρωπος διακατέχεται ή είναι Λόγος, αξίζει να τον διαμορφώσουμε έτσι ώστε να έχει περισσότερες πιθανότητες για να σκάσει το μπουμπούκι του. Κι επειδή είμαστε κοινωνικά όντα, καταδικασμένοι να ζούμε κοντά και μακριά από τους αδερφούς και τις αδερφές μας, αξίζει να βρούμε τρόπους για να ζήσουμε καλύτερα, με λιγότερο πόνο και περισσότερη χαρά, διάγοντας ζωή ως ευδαίμονες, κολυμπώντας σε γαλήνια νερά.
Για να γίνει αυτό οφείλουμε να είμαστε πιο συνειδητοί, κι όσοι είναι συνειδητότεροι θα πρέπει να χτίζουν συστήματα, θεσμούς κι οργανισμούς, οι οποίοι θα’ναι ανθεκτικότεροι από τον άνθρωπο, ζώντας περισσότερο όντας ανοιχτοί στην αλλαγή με θετικό πρόσημο. Προς αυτή την κατεύθυνση κινήθηκαν οι άνθρωποι του παρελθόντος και δημιούργησαν κράτη, σχολεία και πανεπιστήμια, μέσα ενημέρωσης και φορείς τέχνης. Η ζωή όμως αλλάζει όλο και πιο γρήγορα, και το δημιούργημα του χθες, είναι καταδικασμένο να αφανιστεί αν δεν προσαρμοστεί στο σήμερα. Παρατηρώντας κανείς τον κόσμο γύρω του, νιώθει μια δυσφορία που εν τέλει τον οδηγεί στην αδιαφορία, κι αυτό είναι ένα σημαντικότατο πρόβλημα της εποχής. Τα προβλήματα είναι εδώ για να μας υπενθυμίζουν πως κάτι δεν πάει καλά και πως πρέπει να αλλάξει. Και για να αλλάξει κάτι, με στόχο πάντα να δώσει λύση στα όποια προβλήματα, θα πρέπει να κινητοποιηθούμε. Ποιοι; Εμείς που νιώθουμε πιο συνειδητοί, που θα θέλαμε να’μασταν τουλάχιστον τέτοιοι. Δεν έχει να κάνει με αφύπνιση μόνο, έχει να κάνει με κάτι παραπάνω.
Ο άνθρωπος χρειάζεται να πάρει τα βουνά, σαν άλλος Ζαρατούστρα, μα όχι για να κλειστεί στον εαυτό του και να ανοιχτεί στη φύση, αλλά για να δει τον κόσμο από ψηλά, να δει τα πρώτερα κοντινά ως μακρινά σήμερα, να δει το σύνολο και τη μεγάλη εικόνα χωρίς να αναλώνεται στο μερικό με τις λιγοστές εικόνες και τις επιφανειακές αλήθειες του. Πάνω από το βουνό θα δει κι άλλα βουνά, κι άλλες κορφές, κι ίσως καταλάβει τότε πως και οι δικές του αλήθειες, παρόλο που’ναι περισσότερο βαθιές από αυτές της επιφάνειας, θα μπορούσαν να’ναι αντίστοιχα μικρότερης σημασίας από κάποιες άλλες που πηγάζουν από καλύτερα σημεία στο σύμπαν.
Για να ανθίσει ο σπόρος του Λόγου σε όσο δυνατόν περισσότερους και να φτάσει μακρύτερα, θα πρέπει σήμερα κιόλας να αρχίσουμε να χτίζουμε τον νέο μας κόσμο με διαφορετικά κριτήρια από το παρελθόν. Η ροπή της αλλαγής αυξάνει. Η ταχύτητα γίνεται ιλιγγιώδης. Οι πληροφορίες γίνονται χαοτικές. Τα μυαλά μας πονάνε και είναι να σπάσουν. Τα εργαλεία που φτιάξαμε είναι πιο δυνατά από τα χέρια μας και δεν μπορούμε να τα συγκρατήσουμε. Είμαστε σε σημείο καμπής, ή που θα βρούμε τρόπο να τους επιβληθούμε ή που θα πάρουμε τον δρόμο της αφάνισης. Δεν είναι προφητεία αυτό, είναι διαπίστωση. Πως να προφητέψεις κάτι που συμβαίνει ήδη;
Είμαστε σε ανάγκη για νέες μορφές διακυβέρνησης, πιο ανθρώπινα κράτη, συνειδητότερη οικονομία, συστήματα εκπαίδευσης που να ξεκλειδώνουν τον Λόγο από μέσα μας, μέσα μεστής ενημέρωσης, κι όλα αυτά να πάνε χέρι χέρι με τις τεχνολογίες που αναπτύσσονται συνεχώς, με στόχο το κοινό καλό, όχι μόνο του ανθρώπινου είδους, αλλά του Λόγου που’ναι συμπαντικός και μας υπερβαίνει. Θέλει καλύτερο χώμα ο σπόρος, θέλει την υγρασία του και τον ζωοδότη ήλιο. Η εν δυνάμει ανώτερη μορφή ζωής, θέλει τις συνθήκες της για να πιάσει. Θέλει το κλίμα και το μικρόκλιμά της.
Η αύξηση της συνειδητότητας ανάμεσά μας μάς οδηγεί εκεί σιγά σιγά, κι ακόμη κι αν κάποιοι που τα βλέπουν όλα αυτά κάνουν σα να μη συμβαίνει τίποτα, ή ακόμη χειρότερα, προσπαθούν να συγκρατήσουν με νύχια και δόντια τη ζωή από την πορεία της, επειδή δυσλειτουργεί ο εγκέφαλός τους, κάνοντας κακό στο όλον, δε θα μπορέσουν να βουλιάξουν το καράβι μας καθώς θα μας βρουν απέναντί τους, και δεν είμαστε ούτε μόνοι ούτε λίγοι.
Το ζήτημα εδώ είναι να μην τους δούμε σαν εχθρούς, γιατί τότε κατεβαίνουμε στο δικό τους επίπεδο συνειδητότητας, μα να τους δούμε σαν αδέρφια που πήραν το λάθος δρόμο και που πρέπει να τα βοηθήσουμε. Βέβαια, το πηδάλιο θα πρέπει να το αναλάβουμε εμείς κι εδώ δε χωρούν συμβιβασμοί, αλλά αυτό δεν πρέπει να γίνει χρησιμοποιώντας βία, γιατί η βία είναι η μεγαλύτερη κατάρα που μπορεί να πιάσει σε έναν οργανισμό. Εδώ είναι που έρχεται να μας βοηθήσει ο Λόγος που τόσα έχει να μας μάθει ακόμη. Ο Λόγος που ξέρει ότι η καλύτερη λύση δεν κρύβεται στον πόλεμο, τον μόνιμο ανταγωνισμό, αλλά στη συνεργασία, την αλληλοκατανόηση και τον αλληλοσεβασμό.
Ο κόσμος μας βυθίζεται κι ο μόνος τρόπος για να τον σώσουμε δεν είναι να επιστρέψουμε στα πρώτερα συστήματα, στις ένδοξες μέρες του παρελθόντος που πέρασαν πια, μα παρά τη νοσταλγία, να πάμε μπροστά, στο άγνωστο και τον φόβο που μας γεννά, όχι με την ελπίδα μόνο, αλλά και με μια πίστη στον εαυτό μας, μια αυτοπεποίθηση κι ας φάμε τα μούτρα μας, εφόσον ξέρουμε καλά πια τί είναι αυτό μέσα μας που μας οδηγεί εμπρός, και δεν είναι άλλο από τον Λόγο, τον οποίο χτίζουμε μονίμως και μας χτίζει αενάως.
Ο Λόγος, ως το κεφάλι του Πνεύματος, ως η πιο εκλεπτυσμένη του πτυχή, είναι εδώ, μέσα μας, και μας οδηγεί, ακόμη κι αν δεν μπορούμε να τον συλλάβουμε εξ ολοκλήρου με τον νου μας.
Στοχαστής 