Τείχος Ανοησίας

Τούβλο το τούβλο. Πέτρα την πέτρα. Έρχεται και δένει όλο μαζί κι υψώνεται ως άλλο τείχος κάποιας Τροίας.

Τι κρύβεται πίσω από τα τείχη; Κι από τι αποτελούνται αυτά τα τείχη;

Στην πόλη της Τροίας κατοικούν όλα όσα μας κρατούν στάσιμους, όλα όσα δεν μας αφήνουν να κάνουμε το άλμα. Στην πόλη της Τροίας κατοικεί το κακό, το κακό όπως το αντικρίζουμε εμείς οι κοσμοπολίτες.

Στην αντίπερα όχθη, στο δικό μας στρατόπεδο, θα βρει κανείς όλες τις ιδέες που σήκωσαν κεφάλι έναντι στη στενομυαλιά, στο εφήμερο και αυτοκαταστροφικό. Γιατί, ναι, υπάρχουν αρχές κι αξίες μέσα στην Τροία που μας οδηγούν στο χείλος της αυτοκαταστροφής.

Η Ελένη του σκηνικού μας είναι η ίδια η σωτηρία της Ανθρωπότητας από τον ίδιο της τον εαυτό. Δεν την έκλεψε κανένας. Απλά γιατί δεν υπάρχει. Φτάσαμε όμως ως κοινωνία να δημιουργήσουμε την ανάγκη της.

Έως τους τελευταίους αιώνες, δεν ήταν τόσο αναγκαία η σωτηρία μας από τον εαυτό μας, καθώς δεν υπήρχαν υπαρξιακές απειλές στο σημείο που αυτές προέκυψαν μέσα στον 20ο αιώνα. Πλέον, μιας και φτάσαμε στα όρια, δεν έχουμε καθόλου περιθώρια ώστε να αφήνουμε τη στρεβλή λογική να μας καταδυναστεύει.

Τα τείχη της Τροίας αποτελούνται από εκατομμύρια, ίσως και δισεκατομμύρια μυαλά, τα οποία έχουν πέσει ηθελημένα, ή και όχι, μέσα στο φαύλο κύκλο των ανούσιων οπτικών. Η κύρια διαφορά των ανθρώπων, δεν προκύπτει από τις διαφορετικές απόψεις ή τις αντίθετες ψυχολογικές καταβολές. Η κύρια διαφορά των ανθρώπων πατάει γερά στις αρχές που τους εμποτίζουν και στις αξίες που αυτές ανθοφορούν. Οι οπτικές καθίστανται ανούσιες όταν έχουν έρθει σε αντίθεση με την Ανθρωπότητα, γίνονται αντιφατικές απέναντι στην ύπαρξη του Όλου της, ακόμη κι αν ευνοούν το άτομο αυτό καθ’αυτό.

Το σημαντικότερο που πρέπει κι αξίζει να κατανοήσουμε βαθιά είναι ότι δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς την Ανθρωπότητα, αλλά επίσης δεν υπάρχει και Ανθρωπότητα δίχως τον άνθρωπο. Το ζητούμενο είναι να βρούμε ισορροπία ανάμεσα στα δυο. Να βρούμε τον κατάλληλο τρόπο ώστε οι άνθρωποι να συνυπάρχουν ειρηνικά μεταξύ τους, να συνεργάζονται αντί να κονταροχτυπιούνται και να ευδοκιμούν, όπως ακριβώς κάνει κι ένα δάσος, που ακόμη κι αν στα μάτια μας φανερώνεται ως ένα σύνολο ατομικών οντοτήτων, αυτό στην ουσία του δεν παύει να είναι ένα απόλυτα συνδεδεμένο σύνολο το οποίο επικοινωνεί με τρόπους που εμείς δεν καταφέραμε να καταλάβουμε ως τώρα. Όταν κοιτάζεις μόνο όσα μπορείς να δεις, χάνεις ένα σωρό άλλα πράγματα τα οποία συμβαίνουν κάτω από τη μύτη σου και θα μπορούσες να αντιληφθείς με τη σκέψη και την έρευνα. Δεν υπάρχει δάσος χωρίς δέντρα και δεν έχει σημαντικές πιθανότητες επιβίωσης ένα μοναχικό δέντρο. Έτσι λοιπόν κι εμείς, έχουμε ανάγκη το σύνολο, είτε το θέλουμε και το αναγνωρίζουμε είτε όχι.

Η ζωή όμως προχωράει μπροστά, ακόμη κι αν κάνει κύκλους. Πως θα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε αν από τον φαύλο κύκλο δεν περάσουμε στον ενάρετο;

Μια νέα κοσμοθεωρία αρχίζει να δημιουργείται. Με φρέσκια ματιά, η κοσμοαντίληψη του σήμερα, αξιοποιώντας ιδέες των σημαντικότερων μυαλών που έβγαλε η Ανθρωπότητα, χτίζει σιγά σιγά ένα νέο σύνολο το οποίο εξηγεί καλύτερα τα της ζωής από οποιοδήποτε του παρελθόντος. Πολλοί οι μετελητές και οι ερευνητές της που εργάζονται και συνεργάζονται δίχως καν να το αντιλαμβάνονται, είναι άλλωστε μια ευγενική δύναμη της ίδιας της ζωής που εμφυσεί μέσα τους και τους κατευθύνει, ως υγιή κύτταρα του συνόλου, ως τα κύτταρα αυτά που μετεξελίσσουν την ίδια την Ανθρωπότητα προς το καλύτερο, το οποίο δεν είναι άλλο από την θεοποίησή της μέσω της συνειδητότητας που αυξάνεται ολοταχώς κι ας δείχνουν όλα το αντίθετο.

Γύρω μας βλέπουμε μάχες τρομερές. Πότε με σπαθιά και κοντάρια. Πότε με πιστόλια, καραμπίνες και οπλοπολυβόλα. Πότε με διπλωματικά ή οικονομικά μέσα. Πατώντας λίγα κουμπάκια νιώθεις σαν άλλος τιμωρός θεός. Ο πόλεμος δε θα τελειώσει ποτέ όσο προτάσσουμε το ατομικό συμφέρον πάνω από το συλλογικό. Όσο δεν μπορούμε να δούμε στα μάτια των άλλων λίγο από τον εαυτό μας, θα είμαστε τυφλοί ή έστω μυωπικοί. Πέφτουμε σωρηδόν στον αγώνα για την εξουσία. Για μια εξουσία πάνω στους άλλους αντί να προσπαθήσουμε να εξουσιάσουμε τον εαυτό μας, το ίδιο μας το είναι, το μόνο πράγμα στο οποίο μπορούμε πραγματικά κι αξίζει όντως να το κάνουμε. Αλλά δεν το κάνουμε, γιατί δεν έχουμε τη δύναμη να μας αντιμετωπίσουμε, να αντιμετωπίσει ο καθένας και η καθεμιά τον εαυτό του.

Μ’αυτά και μ’αυτά καταλήγουμε σε όλων των ειδών τις ανοησίες. Μάρτυρές τους γινόμαστε καθημερινά επί 24ωρου βάσης. Ο άνθρωπος ακόμη δεν έγινε Άνθρωπος κι ίσως να μην καταφέρει να γίνει. Ο άνθρωπος του σήμερα παραμένει ανώριμος από όλες τις απόψεις. Ο Άνθρωπος του μέλλοντος, ώριμος σα σωστός Θεός, προορισμός μονάχα κι όχι το τέρμα μας, σμιλεύεται με βάση τις αρχές και τις αξίες του αντίπαλου δέους, αυτού που βρίσκεται στον ενάρετο κύκλο σκέψης.

Η ανάγκη της Ανθρωπότητας να κάνει το άλμα μεγαλώνει και μεγαλώνει. Τα κύτταρά της είναι χωρισμένα στους μεν και στους δε. Παρόμοια κύτταρα, που πατάνε σε κοινές περιοχές αλλά είναι μοναδικά κι ανεπανάληπτα, έχουν γραμμένα μέσα τους διαφορετικά πραματάκια. Πολεμά το ένα το άλλο και προωθεί το συμφέρον του και το συμφέρον της ομάδας του. Ποια κύτταρα όμως ευνοούν επί της ουσίας την Ανθρωπότητα, και μέσω αυτής την ίδια τη ζωή;

Κύτταρα ή όχι, τούβλα ή πέτρες, έχουν στήσει ένα τείχος δυσθεώρητο το οποίο πρέπει να ξεπεράσουμε αν θέλουμε να συνεχίσουμε το συναρπαστικό μας ταξίδι στην ίδια την ύπαρξη.

Το καλό στην όλη ιστορία είναι ότι κύτταρα γεννιούνται και πεθαίνουν. Καλό επίσης είναι πως κανείς δεν είναι προδιαγεγραμμένος να είναι έτσι ή αλλιώς. Η αλλαγή, μια αλλαγή στον ίδιο μας τον πυρήνα, είναι εφικτή. Γι’αυτό και δε θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτούς που έχουμε εκδιαμέτρου αντίθετη άποψη ως τετελεσμένα άτομα.

Προϋποθέσεις για τη συνέχεια και την ευζωία της Ανθρωπότητας είναι ο σεβασμός στους άλλους, η ελευθερία με όρια και η αλληλεγγύη άνευ όρων. Αν θέλουμε να είμαστε ενάρετοι ή υγιή κύτταρα θα πρέπει να έχουμε χαραγμένες τις αξίες αυτές βαθιά μέσα μας, διαφορετικά μπορεί να είμαστε οι ίδιοι το τείχος της ανοησίας και να προστατεύουμε μια Τροία που εμποδίζει τη σωτηρία όλων που τόσο έχουμε ανάγκη.

Ας θυμόμαστε ότι τα όποια δικαιώματα των ανθρώπων πάνε χέρι-χέρι με τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες που τους αναλογούν, τόσο απέναντι στον εαυτό τους όσο κι απέναντι σε όλους τους άλλους, όχι απλά σε νομικό αλλά πάνω από όλα σε ηθικό επίπεδο.