Εκατοντάδες ή και χιλιάδες κομματάκια που δε φαίνεται να βγάζουν κανένα απολύτως νόημα καθώς τα κοιτάζεις ένα ένα, κι όμως, αν προσπαθήσεις πολύ, αν αφιερώσεις χρόνο κι αν είσαι λίγο παρατηρητικός, αρχίζεις σιγά σιγά να τοποθετείς το ένα δίπλα στο άλλο. Κι έτσι, συνεχίζοντας ως το τέλος, θα καταφέρεις αν είσαι και λίγο τυχερός να λύσεις το παζλ.
Μπρος στον αγώνα του ανθρώπου να καταλάβει τί πάει να πει ζωή, το παζλ μπορεί να ιδωθεί ως το καταλληλότερο παιχνίδι σύγκρισης μαζί της. Γιατί, είτε το καταλαβαίνουμε και το συνειδητοποιούμε είτε όχι, κι εμείς κάτι τέτοιο κάνουμε, λύνουμε το παζλ της ζωής.
Ο χρόνος ζωής του ανθρώπου, είναι ο ατομικός χρόνος που’χει ο καθένας στη διάθεσή του ώστε να λύσει το πρόβλημα. Απορίας άξιο είναι αν το παζλ της ζωής έχει λυθεί ποτέ από κάποιον. Το καλό στην περίπτωση του παζλ της ζωής είναι ότι δε χρειάζεται, αν και καμιά φορά δεν είναι τόσο κακή ιδέα, να αρχίζουμε από το μηδέν κάθε φορά. Κι αυτό γιατί, κάθε άνθρωπος που γεννιέται έχει να λαμβάνει τη σκυτάλη όσων η Ανθρωπότητα έφτιαξε ως τότε. Παίρνει επί της ουσίας σαν κληρονομιά την κατάσταση του παζλ που του άφησαν οι γονείς του. Στο χέρι του είναι αν θα συνεχίσει το έργο της επίλυσης.
Κάποιοι γοητεύονται από το παζλ και προσπαθούνε να το λύσουν, κάποιοι άλλοι δε δίνουν και μεγάλη σημασία κι απλά παιρνάνε τη ζωή τους σαν να ήταν πουλιά. Αν είναι συνειδητή απόφαση, είτε η μια επιλογή είτε η άλλη, είναι ηθικά σεβαστή καθώς ο καθένας θα πρέπει να έχει το δικαίωμα για το πως θα πέρασει τη ζωή του. Αν όμως δεν είναι συνειδητή, παρόλο που επίσης θα πρέπει να σεβόμαστε τον καθένα και την καθεμιά, δε θα πρέπει ωστόσο να του βγάλουμε και το καπέλο ως ένδειξη σεβασμού αφού αφέθηκαν να τους πάει εκεί που θέλει το κύμα της ζωής.
Πολλοί γύρω μας ζούνε ασυνείδητα, ίσως κι εμείς να πλανιόμαστε για τη συνειδητότητα στην οποία μπορούμε να φτάσουμε, και την περνάνε στο χαλαρό, κοντύτερα στη ζωώδη φύση τους παρά σε ό,τι εξευγενίζει τα ανθρώπινα, το πνεύμα. Δικαίωμά τους, αν και μερικές φορές καταφέρνουν να ζήσουν εις βάρος των συνειδητότερων ή φτάνουν στο σημείο ακόμη και να τους προκαλούν κακό. Οπωσδήποτε μια ζωή στην άγνοια μοιάζει να είναι δελεαστική και είναι η αλήθεια ότι όλη η ανθρωπότητα συμπεριφέρεται κάπως έτσι, αφού χορεύει με τα μάτια της σφιχτοδεμένα δίπλα από την άβυσσο.
Από την άλλη όμως έχουμε κι αυτούς που προσπαθούνε να λύσουν το παζλ και συνειδητά επιλέγουν να πονούν το μυαλουδάκι τους επιδιώκοντας να δώσουν λύσεις. Προσπαθώ να είμαι μέσα σε αυτούς όσο το μπορώ.
Αυτή, η δεύτερη ας πούμε χοντρά χοντρά κατηγορία, είναι που ενισχύει τη γνώση της Ανθρωπότητας σε όλα τα επίπεδα. Μέσα της βρίσκουμε από επιστήμονες και φιλοσόφους, μέχρι καλλιτέχνες και πολιτικούς, επαγγελματίες ή μη, στο παιχνίδι επίλυσης του παζλ της ζωής.
Ο άνθρωπος καθώς μεγαλώνει, αντλεί συνεχώς ερεθίσματα από το περιβάλλον του και κλήνεται να τα αποκωδικοποιήσει, να τα αποσαφηνίσει, να τα κάνει κομματάκια για το παζλ.
Μαζεύουμε όλοι τα κομματάκια μας κι ερχόμαστε ενώπιος ενωπίω για να δούμε τι έχουμε βρει. Το κακό είναι ότι μερικοί νομίζουν πως ξέρουν τα πώς και τα γιατί και θέλουν το παιχνίδι μόνο γι’αυτούς. Όσα όμως προκύπτουν από τη συνεργασία των ανθρώπων, μοιάζει να ευνοούν περισσότερο τη λύση.
Ο καθένας το παζλ της ζωής του, κι όλοι μαζί όμως το παζλ της ζωής όλων μας. Ψάχνεις, βρίσκεις, μαθαίνεις. Φτάνεις ως ένα σημείο και μετά όλος χαρά έρχεσαι με γεμάτα χέρια για να μοιραστείς αυτά που ξέρεις ή νομίζεις ότι ξέρεις. Καμιά φορά οι άλλοι σε αποπαίρνουν, άλλοι αδιαφορούν, άλλους πάλι δεν προλαβαίνεις καν να τους προσεγγίσεις πριν η αόρατη λαιμητόμος σου πάρει το κεφάλι. Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να μοιραζόμαστε όσα αποκτήσαμε, τι να μας πουν οι γκιλοτίνες. Πως θα βελτιωνόταν η ζωή αν δεν το κάναμε, πως θα αυξανόταν η συνειδητότητά μας;
Ο καθένας κάνει τις βουτιές του όπου λαχταράει η καρδούλα του. Άλλος στην επιστήμη, άλλος στη φιλοσοφία, άλλος στις τέχνες. Ο καθείς όπου αρέσκεται. Όλα όμως μετράνε. Η γνώση φέρνει γνώση κι άλλη και τα σκοτάδια μας φωτίζονται. Έτσι, συγκεντρώνοντας κομματάκια του παζλ από όλους τους τομείς, έχουμε μαζέψει ένα βουνό γνώσης που προσπαθούμε να το αξιοποιήσουμε. Η εικόνα του παζλ αρχίζει σιγά σιγά και παίρνει μορφή, κι ας μην καταλαβαίνουμε τι αρχίζει να διαφαίνεται.
Σε αντίθεση με τα απλά παζλ που λύνουμε, τα οποία μας παρέχουν και την τελική εικόνα, δεν έχουμε αυτή την ευχέρια. Ο καθένας παίρνει το κομματάκι του και προσπαθεί να δει που ταιριάζει καλύτερα, καμιά φορά στην τύχη.
Θεωρώ ότι η προσπάθεια να λύσουμε το παζλ είναι ευγενής από μόνη της. Κι αυτό γιατί συνδέεται άμεσα με την κατανόηση του κόσμου και της ζωής και κατ’επέκταση με την ίδια τη συνειδητότητα της Ανθρωπότητας.
Επειδή η προσπάθεια αυτή είναι ευγενική, κάθε άνθρωπος που επιδιώκει γι’αυτό θα πρέπει να βοηθιέται από το σύνολο. Όμως, μπρος στα στάδια ζωής: την επιβίωση, την αναπαραγωγή και την κυριαρχία, ως είδος, μένουμε κολλημένοι στα δυο πρώτα και παρερμηνεύουμε το τρίτο. Γιατί η κυριαρχία του είδους μας αφορά την αυτοκυριαρχία και την εξύψωση του εαυτού μας κι όχι την επιβολή μας στη φύση ή στο σύμπαν. Άλλωστε δεν αποτελούμε παρά την προσωποποίηση της φύσης και του σύμπαντος, αναπόστατο θείο στοιχείο της. Αλλά λίγοι φτάνουν να το δουν αυτό και να το συζητήσουν ανοιχτά. Οι περισσότεροι ασχολούνται με τα απλά της ζωής. Τί θα παράξουμε, πώς θα το διανείμουμε και ποιός θα ασκεί την εξουσία. Αν καταφέρουμε να μη χαθούμε από τις υπαρξιακές απειλές που αντιμετωπίζουμε στις μέρες μας, ίσως οι άνθρωποι του μέλλοντος να αισθάνονται αποκρουστικά και να μας λυπούνται για το πως διάγαμε τον βίο μας σήμερα.
Αυτό που βλέπω να γίνεται εδώ και εκατό χρόνια είναι μια διαδικασία εξευγενισμένης σκλαβιάς, γιατί τί άλλο είναι η δουλειά που δεν είναι εργασία, τί άλλο είναι το κυνήγι για το κομμάτι ψωμιού για να βγει η μέρα και να πάμε και στην επόμενη; Αντί να ευνοούμε τα ανθρώπινα κύτταρα ώστε να ευδοκιμήσουν, επιμένουμε βλακωδώς να τα πιέζουμε φτάνοντάς τα στα όρια. Ο εργαζόμενος εδώ και δεκαετίες δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι, πέρα από κάποιες εξαιρέσεις σε ελάχιστες χώρες. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να ενημερώνεται με τον κατάλληλο τρόπο ώστε να μπορεί να είναι και πολίτης. Έχει ανάγκη να’χει εκπαιδευθεί καταλλήλως επίσης ώστε να είναι και σε θέση να κρίνει. Εμείς όμως εξακολουθούμε να φτιάχνουμε ανθρώπους πειθήνιους, μετατρέποντάς τους σε μάζα και πότε πετάμε το κόκκαλο εδώ και πότε εκεί. Στα σύγχρονα καθεστώτα που φτιάξαμε, τα οποία αποκαλούμε δημοκρατικά παρόλο που στερούνται του βασικού τους θεμελίου, τον πολίτη, στηρίζονται και όλοι οι θεσμοί που αναρωτιόμαστε γιατί δυσλειτουργούν.
Η μάζα ή ο σημερινός όχλος καλύτερα, είναι το θεμέλιο άλλου συστήματος που ακούει στο όνομα οχλοκρατία. Κι ακόμα κι αν αυτή η διαπίστωση είναι ακραία και μοιάζει μηδενιστική, δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα καθώς η αλήθεια βρίσκεται σχεδόν πάντα κάπου στη μέση. Ο καπιταλισμός μας, που διαφέρει πολύ από τον καπιταλισμό για τον οποίο μίλησε ο Μαρξ, είναι ένας μετακαπιταλισμός που αν και πολλοί κάνουν λάθος πως βασίζεται στην εκμετάλλευση, ωστόσο στηρίζεται σε αυτή ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να στηρίζεται και στη συνεργασία, μιας και η δεύτερη είναι ο σοφότερος δρόμος.
Το πολιτικό και οικονομικό σύστημα που πάνε χέρι χέρι δημιουργούν τις συνθήκες μέσα στις οποίες ζει ο άνθρωπος. Και ο σημερινός άνθρωπος μοιάζει να απανθρωπίζεται συνεχώς, ζώντας μέσα στην πίεση κάθε είδους. Πως άραγε να περιμένουμε από τον άνθρωπο να προσπαθήσει να λύσει το παζλ του ή να συνεισφέρει στη λύση του παζλ της ανθρωπότητας αν δεν είναι σε θέση να ψαχτεί, να μελετήσει, να ενημερωθεί κι απλά θέλει να το ρίξει έξω και να ξεχαστεί από τον πόνο, τον καθημερινό πόνο που προκύπτει από μια ζωή ήπιας καταπίεσης;
Χρειάζεται μεγάλη δύναμη και πίστη γενικότερα για να συνεχίσει ο άνθρωπος να βελτιώνεται ακόμα σε καθημερινό επίπεδο. Γι’αυτό και θα πρέπει να τους βγάζουμε το καπέλο δείχνοντάς τους έναν σεβασμό 10’/10. Ναι, με τόνο δέκα στα δέκα. Γιατί είναι εύκολο να αποφύγεις τον παραπάνω πόνο που θα νιώσεις αν προσπαθήσεις να βγάλεις άκρη με όσα συμβαίνουν στον κόσμο κάθε μέρα.
Σε όλα τα παραπάνω έρχονται να δέσουν και οι βλακείες που προκύπτουν από άτομα που θέλουν να εκμεταλλεύονται τον αδαή άνθρωπο παρέχοντάς του εύκολες και πιασάρικες λύσεις. Παίρνοντας το τόσο δα και μεγεθύνοντάς το σε πράγμα τεραστίων διαστάσεων δημιουργούν θεωρίες και μοιράζονται οπτικές οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με την ίδια την Ανθρωπότητα, καταλήγοντας έτσι να γίνονται καρκινικά της κύτταρα.
Δε μας φτάνει λοιπόν που οι συνθήκες δε βοηθάνε για υγιή περισυλλογή, έχουμε κι έναν κακοπροαίρετο σκεπτικισμό να μεγαλώνει ανάμεσά μας, φτάνοντας στο σημείο σιγά σιγά χάρη στην ευκολία μετάδοσης πληροφορίας να γίνει και κρίσιμα μάζα. Αν αυτή η τάση φθείρει ή ακόμα ρίξει το υπάρχον σύστημα, το πιθανότερο είναι να πάμε πολύ πίσω βάζοντας γερά θεμέλια για την αυτοκαταστροφή του είδους μας, απλά δίνοντας μια τελευταία σπρωξιά στην Ανθρωπότητα ώστε να πέσει μέσα στην άβυσσο.
Έχουμε όμως και την επιλογή, η οποία καθίσταται η μόνη συνειδητή και μας λέει ότι θα πρέπει να λύσουμε το μαντήλι από τα μάτια της Ανθρωπότητας, να της πιάσουμε το χέρι και να την καθίσουμε λιγάκι να ηρεμήσει. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να επιδιώξουμε ώστε να επηρεάσουμε ο καθένας και η καθεμιά όσο το μπορεί τους άλλους για να πρυτανεύσει η λογική. Η λογική που μας λέει ότι χρειάζεται μέσω της παιδείας να δημιουργήσουμε σοφότερα ανθρώπινα όντα, που δε θα είναι απλά εργαζόμενοι και καταναλωτές αλλά πρωτίστως πολίτες και δημιουργοί. Η λογική που μας λέει ότι πρέπει να μειώσουμε την πίεση που ασκείται στον άνθρωπο και να αλλάξουμε τις συνθήκες γύρω του ώστε αυτός να ευδοκιμήσει και να μπορέσει όντας περισσότερο ελεύθερος να γίνει επί της ουσίας υγιές της κύτταρο. Η λογική που μας λέει ότι σιγά σιγά θα πρέπει να ξεπεράσουμε τη μερική οπτική των πραγμάτων κάνοντας αναφορά στο καλό του έθνους του καθένα και να αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα πανανθρώπινα δίνοντας μεγάλη σημασία για το πως ζουν άγνωστοί μας στην άλλη μεριά του κόσμου. Γιατί είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, το πως ζουν όλοι πάνω στη γη, μας επηρεάζει όλους ως ένα βαθμό. Κι επειδή τα σύνορα θα αργήσουν να σβήσουν ας αρχίσουμε σιγά σιγά να τακτοποιούμε τα του οίκου μας αλλά να νοιαζόμαστε και για τον διπλανό μας.
Αν γίνουν σιγά σιγά αυτά, τα οποία μπορούν και αξίζει να γίνουν, τότε τα κομματάκια του παζλ θα γίνουν ακόμη περισσότερα αλλά αυτό δεν είναι κακό. Δεν είναι κακό γιατί περισσότεροι θα γίνουν και οι άνθρωποι που θέλουν να λύσουν πέρα από το ατομικό τους παζλ και το παζλ της ζωής όλων μας.
Το παζλ σιγά σιγά αρχίζει να δείχνει κάτι, εσείς δεν απορείτε για το τι θα δείξει;
Στοχαστής 