Τι μπορεί να σκέφτεται ένας άνθρωπος την ώρα που πέφτει από ένα αεροπλάνο; Από ένα αεροπλάνο στο οποίο η απελπισία του τον ώθησε να σκαρφαλώσει και να γαντζωθεί. Τι οδηγεί κάποιον να ρισκάρει με αυτό τον τρόπο τη ζωή του ελπίζοντας σε σχεδόν μηδενικές πιθανότητες;
Ίσως ήταν η λάθος η κρίση. Ίσως η υπερβάλλουσα αυτοπεποίθηση. Ίσως η πίστη και σε έναν Θεό. Μα σίγουρα η κρίσιμη απόφαση βασίστηκε στην απελπισία, γιατί η ελπίδα στο Αφγανιστάν πέθανε στις 15 του Αυγούστου, την ίδια μέρα με την Παναγία.
Κανείς δεν είναι σε θέση να ξέρει τι μπορεί να σκέφτηκαν στις τελευταίες τους στιγμές αυτοί οι άνθρωποι που σαν χαρτόκουτα έπεφταν από τον ουρανό. Όλοι όμως είμαστε σίγουροι πως δε θα θέλαμε να είμαστε στη θέση τους. Κατά κάποιο τρόπο όμως αρκετοί είμαστε. Κι αυτό γιατί ολόκληρη η γη με ένα μικρό άλμα φαντασίας μοιάζει επίσης με ένα αεροπλάνο που φέρνει γύρες. Κι είμαστε πάνω του γαντζωμένοι σχεδόν 8 δις ανθρώπων. Κάποιοι, λίγοι, έχουν αναπαυτικές θέσεις, άλλοι είναι στο πιλοτίριο προσπαθώντας να καταλάβουν τι κάνουν όλα αυτά τα κουμπιά, ελάχιστοι είναι αεροσυνοδοί προσπαθώντας να εξυπηρετήσουν αυτούς που κερδοφορούν άσχετα με το ότι μπορεί να τα χάσουν όλα από στιγμή σε στιγμή, μα οι περισσότεροι από εμάς, είμαστε στιβαγμένοι και στριμωγμένοι ενώ αρκετοί είναι γαντζωμένοι σε φτερά και ρόδες. Το αεροπλανάκι μας η γη όμως δεν έχει παράθυρα και πόρτες, κάποιους τους παίρνει η μπάλα του εκκρεμούς και βρίσκονται από τη μια στιγμή στην άλλη να αιωρούνται στον αέρα, απελευθερωμένοι πλέον από το βάσανο που λέγεται ζωή.
Μας διακατέχει όλους μια κάποια υποκρισία. Αυτό είναι το κύριο πράγμα που μπορεί να πει κανείς για την εποχή μας. Την ώρα που άνθρωποι πλουτίζουν αχόρταγα και κάνουν βόλτες ενός τσιγάρου στην στρατόσφαιρα ή έστω και λίγο ψηλότερα, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τα βασικά στη ζωή. Την ώρα που πανηγυρίζουμε ένα κυπελλάκι, κάνουμε τη βουτιά μας σε κάποιον έρωτα ή έστω και στα γαλανά νερά, άνθρωποι έχουν στερέψει από δάκρυα που χύνουν εδώ και καιρό, ίσως και μια ζωή ολόκληρη.
Σημαίνουν άραγε όλα αυτά ότι δε θα πρέπει να χαρούμε με τίποτα στη ζωή; Όχι. Κατηγορηματικά, όχι. Οφείλουμε στον εαυτό μας να χαιρόμαστε κάθε φορά που έχουμε την ανάγκη και τη δυνατότητα. Οφείλουμε ωστόσο να γνωρίζουμε ως ανθρώπινα κύτταρα και τι συμβαίνει στον κόσμο και να είμαστε όσο γίνεται πιο συνειδητοποιημένοι. Κι αν δυσκολευόμαστε να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις, αυτό σημαίνει ότι κάποια πράγματα θα πρέπει να αλλάξουν κι όχι να αποδεχτούμε τη δυσκολία της κατάστασής μας. Εδώ και έναν αιώνα εργαζόμαστε πενθήμερο για 40 ώρες. Αυτό πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει προς τα κάτω. Εδώ και έναν αιώνα βιοποριζόμαστε στο όριο. Κι αυτό επίσης πρέπει να αλλάξει, αλλά προς τα πάνω.
Οι εκάστοτε ομάδες συμφερόντων, μυωπικές κι ανώριμες, δεν λένε να καταλάβουν ότι το καλό των άλλων είναι και το δικό τους καλό, αν όχι βραχυπρόθεσμα, μακροπρόθεσμα σίγουρα. Γινόμαστε μάρτυρες αυτές τις μέρες μιας πολιτικής που δεν απέδωσε γιατί δεν έλαβε υπόψη τα βασικά.
Για να αλλάξεις τον κόσμο, για να τον φέρεις προς τα μέτρα σου, πρέπει εσύ ο ίδιος να αλλάξεις και να γίνεις το καλό παράδειγμα στους άλλους.
Ο κόσμος λένε αλλάζει με φωτιά και με μαχαίρι, ίσως ναι, αλλά με αυτά αλλάζει προς το χειρότερο αν η χρήση τους είναι αυτή στην οποία ο νους μας πάει κάθε φορά. Αν χρησιμοποιήσεις τη φωτιά για να διαβάσεις μέσα στα σκοτάδια, αν το μαχαίρι το χρησιμοποιήσεις για να κόψεις λίγο ψωμάκι να το δώσεις σε αυτούς που πεινάνε, τότε η αλλαγή μόνο θετική θα είναι.
Ο δυτικός κόσμος που θέλει να κυριαρχήσει και να έχει τον πρώτο λόγο στον πλανήτη, περνά από το ένα λάθος στο άλλο. Πρώτα απ’όλα, θα πρέπει να αποδεχθεί την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που λέει ότι κάθε λαός έχει τις δικές του αξίες και σε πολέμους έναντι των αξιών, δεν κερδίζει πραγματικά κανείς.
Ποιός να το έλεγε στις Η.Π.Α. ότι το καλύτερο όπλο που έχουν για να επηρεάσουν τον κόσμο είναι το Hollywood. Ποιός να το έλεγε ότι η δυνατότητα για μια καλύτερη ζωή, αρκεί και φτάνει για τους ανθρώπους σε όλα τα μέρη της γης στα οποία δεν έχουν ούτε τα βασικά. Ποιός να το έλεγε ότι η ελευθερία της ανθρώπινης ζωής δεν είναι απλά μια αξία αλλά αυταξία, υπάρχει και τρέφεται από τον ίδιο της τον εαυτό.
Χρόνια και χρόνια να προσπαθείς να χτίσεις κάτι και να ελπίζεις ότι θα λειτουργήσει μόνο για να φτάσεις στο σημείο να το δεις να γκρεμίζεται μέσα σε λίγες ώρες. Τόσοι άνθρωποι, τόσοι πόροι, τόσος πόνος και ταλαιπωρία μόνο για να πάρεις ένα χαστούκι πίσω που σου λέει ξύπνα. Ξύπνα γαμώτο, ξύπνα. Αυτή τη στιγμή η ψήφος του Αμερικανού πολίτη επισκιάζει την ψήφο κάθε άλλου πολίτη στον κόσμο μας. Οι Η.Π.Α. κι όλη η συμμαχία του ΝΑΤΟ, έτσι όπως τα έφεραν τα πράγματα, έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για τον κόσμο μας. Η ίδια η Ανθρωπότητα, εκπροσωπείται από αυτές τις δυνάμεις, οι οποίες έχουν οικουμενικό χαρακτήρα και υποστηρίζουν ότι πρεσβεύουν όλες τις πανανθρώπινες αξίες που θα έπρεπε να μοιραζόμαστε ως άνθρωποι. Η ευθύνη μας μιας και συμμετέχουμε έστω έμμεσα του εμμέσως σε αυτή την ομάδα συμφερόντων είναι τεράστια. Εικόνες με ανθρώπους που βουτούν στη γη λες κι ήταν περιστέρια δεν μπορούν να μη βαραίνουν τη συνείδησή μας. Κι αν δεν είμαστε εδώ στην Ελλάδα, Η.Π.Α., αν και θα μπορούσαμε κι ίσως άξιζε να είμαστε η 51 πολιτεία, κάτι σαν Χαβάη νο.2, φέρουμε κι εμείς ευθύνη, λίγο μικρότερη από κάποιους, λίγο μεγαλύτερη από άλλους, για όλα τα δεινά που τραβάνε συνάνθρωποι αδέρφια μας.
Όλη η ανθρωπότητα όμως έχει χρέος απέναντι σε ανθρώπους που πέφτουν θύματα μισαλλόδοξων και φανατικών, θύματα επιπόλαιων κινήσεων και αυτάρεσκων χωρών. Γιατί σε χώρες όπως το Αφγανιστάν γίνονται εγκλήματα διπλά, τόσο από εγχώριους μουλάδες όσο κι από εξωτερικούς μπελάδες.
Κι επειδή δεν μπορούμε να αλλάξουμε εμείς το Ισλάμ και τις εκφάνσεις του, ας επιδιώξουμε να αλλάξουμε τα δικά μας όργανα και τις δικές μας κοινωνίες προς το καλύτερο, ευελπιστώντας οι τακτικές μας έναντι όλων των αυταρχικών καθεστώτων να μην καταλήγουν σε πολέμους αλλά σε διπλωματικές νίκες υπέρ της Ανθρωπότητας.
Η μετανάστευση προς τις χώρες μας μόνο θετικά μπορεί ειδωθεί, καθώς αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι, ακόμη κι αν έχουν διαφορετικά συστήματα αξιών, επιθυμούν να ζήσουν με περισσότερη ελευθερία κι ασφάλεια. Ας μην τους κατακρίνουμε γιατί στη θέση τους, το λογικό είναι, να κάναμε κι εμείς το ίδιο. Ας δείξουμε και μεγαλείο ψυχής ώστε να βοηθήσουμε, όπως μπορεί ο κάθε λαός κι ο καθένας και η καθεμιά μας, για να μειώσουμε τα προβλήματα αυτού του κόσμου.
Και εδώ θα πρέπει να πω ότι, ο μετανάστασης ποτέ δεν είναι ο φταίχτης μα το θύμα. Κι είναι θύμα πολλών, ακόμη και δικό μας, κι ας μην το καταλαβαίνουμε αυτό. Προσοχή σε όσους βρίσκουν στον μετανάστη το εξιλαστήριο θύμα τους και δεν μιλάνε για τα πραγματικά προβλήματα και τους πραγματικούς φταίχτες, που λίγο ως πολύ είμαστε όλοι μας.
Για όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα, όλοι μας, η ίδια η Ανθρωπότητα, οφείλουμε να διαφυλάξουμε το άτομο και να του παρέχουμε τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να ευδοκιμήσει, γιατί χωρίς αυτό, χωρίς τον ίδιο τον Άνθρωπο, η Ανθρωπότητα χάνει τη βάση και τη νομιμοποίησή της.
Η ιστορία δείχνει ότι η μετανάστευση υπήρχε ανέκαθεν. Όλοι όμως ξέρουν πως οι περισσότεροι από εμάς δε θα ήθελαν να μεταναστεύσουν. Τι καταδεικνύει αυτό; Καταδεικνύει ότι θα πρέπει ακόμη πολλές αλλαγές να γίνουν στον κόσμο μας για να θεωρηθεί ένας κόσμος που αξίζει να ζούμε μέσα του. Στον νέο κόσμο που φτιάχνουμε κι ανανεώνουμε συνεχώς, η συμμετοχή όλων των ανθρώπων θα πρέπει να αποτελεί προϋπόθεση.
Η Ανθρωπότητα έχει χρέος να μην αφήσει κανέναν πίσω της. Αν το κάνει, θα’ναι σαν να αφήνει τον ίδιο της τον εαυτό.
Υ.Γ. Ο κόσμος μας θα αλλάξει πραγματικά όταν κάθε κατάστημα που πουλάει όπλα κλείσει, και στη θέση του ανοίξει ένα βιβλιοπωλείο.
Στοχαστής 