Ήχησαν πάλι οι σειρήνες κι η νύχτα έγινε μέρα.
Η χρόνια προπαγάνδα αποδίδει κι έτσι το μίσος βρίσκει εύφορο έδαφος για να στεριώσει στις καρδιές των ανθρώπων.
Η εξουσία σπάνια εκφράζει και υποστηρίζει τις ανάγκες των πολλών παρά αρέσκεται στο να αναπαράγει τον εαυτό της, πότε πηγαίνοντας κόντρα στους εκάστοτε λαούς και πότε παίζοντας θέατρο πως τους υπηρετεί. Ποτέ όμως δεν ταυτίζει τους στόχους της με τις πραγματικές ανάγκες μας και ποτέ δεν ταυτιστήκαμε ως τώρα μαζί της. Κι αυτό είναι το κρίμα, κι αυτό κυνηγάμε εν τέλει. Να γίνουμε εμείς η εξουσία με την ελπίδα να μην εκφυλιστούμε.
Το κλειδί σε κάθε ερώτημα που μπορεί να τεθεί είναι ο Άνθρωπος αλλά και η Παιδεία. Κι αν αυτά είναι γενικότητες δεν παύουν ωστόσο να καταδεικνύουν το δρόμο. Η Ανθρωπότητα δεν πρέπει να θυσιάσει τον Άνθρωπο γιατί χάνει τη βάση της και την ηθική νομιμοποίησή της. Η Παιδεία επίσης, έρμαιο στα χέρια των ισχυρών συμφερόντων, χτυπιέται ανά τους αιώνες και δεν καταφέρνει να μας εξυψώσει, κρατώντας μας απλά ανθρωπάρια.
Έτσι λοιπόν, καταλήγουμε να κάνουμε φαύλους κύκλους ως κοινωνίες και να μην καταφέρνουμε να κάνουμε ξεκάθαρα βήματα μπροστά, καλυτερεύοντας τη ζωή μας με ηθικούς όρους. Εξουσίες διεφθαρμένες που υποτάσσουν όποιον κι όποια μπει στους κόλπους της, κάνουν τα πάντα για να μας κρατάνε μακριά από τη σοφία που μπορούμε κι αξίζει να φτάσουμε.
Τέτοιο παράδειγμα είναι και το κράτος του Ισραήλ και δε θα μπορούσε κι αλλιώς. Τέτοιο όμως παράδειγμα είναι ακόμη και η Χαμάς, παρόλο που στην αντιπαράθεσή τους η δεύτερη οργάνωση έχει το δίκιο με το μέρος της. Θύματα και των δυο πέφτουν τόσο οι Παλαιστίνιοι αλλά και οι Ισραηλινοί, κι ας έχει το πάνω χέρι η κυβέρνησή τους. Γιατί στον πόλεμο, πόσο μάλλον σε έναν πόλεμο χωρίς ελπίδα τέλους, κανείς δεν μπορεί να βγει αλώβητος, ακόμη κι αν νικήσει. Γιατί η ιστορική αδικία που’χει υποστεί ο εβραϊκός λαός, δε μπορεί να δικαιολογήσει κάθε μακαβριότητα και δεν πρέπει ούτε και να το προσπαθήσει. Το ολοκαύτωμα δεν μπορεί να περάσει πάσα από λαό σε λαό κι αυτό γιατί είναι πάνω απ’όλα ανήθικό. Είναι κρίμα για έναν λαό που’χει γνωρίσει όλα τα δεινά της ανθρωπότητας να προκαλεί σε έναν άλλο λαό τον πνιγμό που γνώρισε, λες και δεν έμαθε τι πάει να πει πόνος.
Η ιστορία θα κρίνει τις εξουσίες αλλά δίκαιο δε θα αποδοθεί τόσο εύκολα. Κι αυτό γιατί για να αποδοθεί το δίκαιο χρειάζεται κάποιος που να μπορεί και να θέλει να το αποδώσει. Κι αυτός ο κάποιος είναι η ίδια η Ανθρωπότητα και οι θεσμοί της, αλλά μέχρι και σήμερα η Ανθρωπότητα με τα τόσα λάθη της εξακολουθεί να εθελοτυφλεί και να μην κοιτάζεται στον καθρέφτη.
Ο πόλεμος και η βία πρέπει να σταματήσουν μα αυτό μοιάζει ακατόρθωτο. Γίνεται ωστόσο ο υπόλοιπος κόσμος κάθε φορά που κάποιος ξεφεύγει από την ειρηνική πορεία να είναι έτοιμος να αντιδράσει ώστε η βία να περιοριστεί κι οι σειρήνες να σταματήσουν. Βέβαια, αυτό είναι σημαντικό αλλά το κυριότερο είναι να βρούμε τρόπο να αποδώσουμε δικαιοσύνη στους αδικημένους. Ακόμη κι αν δε βρούμε τρόπο να το πετύχουμε, παρόλα αυτά, οφείλουμε να αντιδρούμε και να μη σιωπούμε, γιατί σιωπή πάει να πει συνενοχή.
Για κάθε έναν από εμάς που σιωπεί, άλλη μια σφαίρα ή ρουκέτα τρέχει να βρει τον στόχο της. Δεν μπορούμε να κρυφτούμε από τις ευθύνες που μας αναλογούν. Κι όταν η δράση δεν μπορεί να γίνει πράξη, ας γίνει τουλάχιστον λέξη και μήνυμα, γιατί εν τέλει από εκεί ξεκινούν όλα.
Είμαι μαζί με κάθε Παλαιστίνιο μα και κάθε Ισραηλινό που πέφτει θύμα μισαλλόδοξων, αιμοδιψών κι αιμοσταγών παρασιτικών αδερφών μας που ξέχασαν, ή ακόμη χειρότερα δεν έμαθαν ποτέ, τι πάει να πει Ανθρωπιά.
Στοχαστής 