Ανάσταση Προσωπική

Έπεφτα και κουνούσα τους ώμους μου λες κι είχα φτερά.

Η πτώση ήταν διαρκής, ο φόβος μεγάλος κι η ελπίδα τρεμόπαιζε εντός μου, μα τα κατάφερα.

Δίνω πνοή ξανά στη φωνούλα μέσα μου, τη φωνούλα που τόσο αρέσκεται να φτάνει στις συνειδήσεις των αδερφών μου.

Δεν ξέρω αν έβγαλα φτερά εν τέλει, δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη, έχω ας πούμε ξεχάσει. Ίσως να πρόκειται και για μετατραυματικό σοκ. Είμαι όμως εδώ ξανά και γράφω σε αυτό το πληκτρολόγιο, αφοσιωμένος εραστής του που δεν ξέχασε πως να ξεκλειδώνει τις ανώτερες ηδονές.

Η ανάγκη να εκφράσω το είναι μου ήταν τόσο μεγάλη που δεν άντεξα κι επέστρεψα στο γράψιμο, την αγαπημένη μου ενασχόληση.

Βράδια και βράδια που’μοιαζαν αξημέρωτα, οι σκέψεις στροβιλίζονταν μέσα μου κάνοντάς με να μοιάζω με βαμπίρ. Νυχτοπούλι από τα λίγα που ξεκουραζόταν τα πρωινά μετά την ανατολή του ηλίου. Ήξερα βαθιά μέσα μου ότι με καλούσε και με καλούσε, ξανά και ξανά, αυτή η φωνή που τώρα σου μιλάει, ήθελε να μιλήσει και να ακουστεί.

Και με νίκησε, κι είχε δίκιο, και να την.

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να εκφράζεται με κάθε τρόπο αλλιώς η πίεση του δημιουργεί τα ψυχολογικά του προβλήματα που τείνουν να τον καταρρακώνουν. Όσα θέλει να πει, θα βρει κάθε μέσο για να τα πει, πότε καταφεύγοντας στις τέχνες, πότε σε ψυχολόγους, πότε στα άστρα και πότε στους φίλους.

Για όσους δεν με ξέρουν, να πω εδώ ότι είμαι ένας πρώην μα εκ νέου και νυν blogger. Στο προηγούμενό μου blog έγραφα χρησιμοποιώντας ένα προσωπείο, τον Ρέμπελο, τον οποίο και στο τέλος έπνιξα γιατί δε μας τα’λεγε καλά. Στο νέο ιστολόγιο θα γράφω έχοντας μια ιδιότητα, αυτή του στοχαζόμενου ανθρώπου, κάτι το οποίο όλοι μας λίγο πολύ μοιραζόμαστε και ξέρουμε περί τίνους πρόκειται.

Έγραφα πέρυσι ότι θα σταματήσω το γράψιμο, ή τουλάχιστον το γράψιμο αυτού του είδους για να απελευθερωθώ εν τέλει από το προσωπείο που με καταδυναστένευε και να επικεντρωθώ στο γράψιμο ενός βιβλίου. Δε λειτούργησε όπως θα ήθελα αυτή η διακοπή κι εν μέρει το πνεύμα μου έχασε ένα χρόνο έκφρασης δημιουργώντας μου αρκετά ψυχολογικά προβλήματα, τόσα που χρειάστηκε να πάω ακόμη και σε ψυχολόγο για να δω τι μου συμβαίνει. Είναι ωραία εμπειρία η ψυχοθεραπεία και σίγουρα βοηθά τον καθένα και την καθεμία από εμάς, αλλά η έκφραση αυτή, ας πούμε η καλλιτεχνική, είτε μέσω της γραφής, είτε μέσω άλλων τρόπων όπως τα εικαστικά, δίνει άλλη γεύση στη ζωή. Τολμώ να πω ότι είναι το αλατοπίπερό της.

Φέρνω λοιπόν τη φωνούλα αυτή από τα κατάβαθα μέσα μου ξανά στην επιφάνεια, δράττομαι της ημέρας της Ανάστασης του Ιησού και την ανασταίνω κι εγώ, δίνοντας μια άλλη διάσταση σε αυτή την έννοια, πιο πραγματική όντας προσωπική.

Σε αυτό το πρώτο μου κείμενο δε θα επεκταθώ πολύ, θα γράψω μόνο τα βασικά.

Το ιστολόγιο αυτό θα συνοδεύσει τη ζωή μου κι εδώ μέσα θα αφαιθώ ώστε να με γνωρίσω καλύτερα, να γνωρίσω καλύτερα και τον κόσμο. Στόχος η καλλιέργεια της ψυχής, το άνθισμα των λουλουδιών μου. Ελπίζω να καταφέρω και να προσφέρω ό,τι καλύτερο έχω μέσα μου και σε εσάς. Μακάρι, αν κάτι απ’όλ’αυτά αξίζει, να πιάσει τόπο σαν ερέθισμα, να’ναι κάτι που θα σας φωτίσει και θα σας βοηθήσει.

Αναζητώ την αλήθεια, ή τουλάχιστον την αλήθεια που μπορώ να φτάσω. Ή ακόμη καλύτερα, την αλήθεια που έχω τη δύναμη να ξεστομίσω.

Θέλω να κατανοήσω τον κόσμο περισσότερο, να μπορέσω έτσι να τον συγχωρήσω. Θέλω να αγαπήσω τη ζωή και να τη σέβομαι όπως κι αν αυτή μου φανερώνεται. Θέλω να ενωθώ με όλους, να ζήσω θυσιάζοντας το είναι μου στο βωμό του κοινού καλού. Αυτός είμαι, αυτό το όνειρό μου. Ήρθε η ώρα του πρώτου σκέλους της δημιουργίας, της δημιουργίας του εαυτού μου.

Πιστεύω ότι είμαστε το ίδιο πράγμα, απλά βιώνουμε διαφορετικά τη ζωή, έχοντας άλλη αρχή κάθε φορά και ζώντας σε διαφορετικές συνθήκες. Είμαστε ωστόσο το ίδιο πράγμα. Η Ζωή. Τα παράλληλα σύμπαντα δεν είναι παρά μέσα μας, λαμβάνουν χώρα στο κεφάλι καθενός και καθεμιάς μας. Κι αν όλα αυτά ακούγονται πομπώδη και μεταφυσικά, στηρίζονται στην ενατένιση και την προσπάθεια κατανόησης του Όλου.

Αν κάνω λάθος για όλα αυτά, δεν πειράζει. Δεν πειράζει γιατί νιώθω ότι πατώ στη σωστή κατεύθυνση και παίρνω τη δύναμη να συνεχίζω τη ζωή μου μέσα στις δυσκολίες, μέσα στην κοινωνική αρνητικότητα και την προσωπική τοξικότητα.

Ο Άνθρωπος, πέρα από όσα είναι, είναι επίσης κι ένα βάζο. Είναι ένα βάζο στο οποίο ρίχνουμε καθημερινά συναισθήματα, πότε θετικά πότε αρνητικά. Τι μυρωδιά πιστεύετε ότι θα βγάζει αυτό το βάζο, το δικό σας βάζο; Προσπαθώ ειλικρινά να είμαι συνειδητοποιημένος και να ελέγχω τι μπαίνει στο βάζο μου όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό. Ελπίζω η μυρωδιά του να μην είναι αποκρουστική κι αν είναι, θα κάνω ό,τι χρειάζεται για να το αλλάξω. Το περιεχόμενο του βάζου καθορίζει όλη την αίσθηση του βίου μας. Είναι σοβαρότερο από όσο ακούγεται.

Κλείνοντας θέλω να πω ότι η ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας είναι τεράστια γιατί η ζωή μια φορά μας έτυχε, κι αν ακόμη δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος να τη ζήσει κανείς, αυτό δε σημαίνει ότι δεν αξίζει να προσπαθήσουμε για το καλύτερο.

Δε θέλω απλά να υπάρχω όπως ένα φυτό που κι αυτό ακόμα ζει περισσότερο κι από εμένα φτάνοντας στην αυτοπραγμάτωση, θέλω να νιώθω ζωντανός και να είμαι ευδαίμονας.

Ελάτε στο ταξίδι μαζί μου και σας υπόσχομαι ότι τουλάχιστον δε θα είναι βαρετό.

Μακάρι περισσότερα πνεύματα να αναστηθούν, να ξεφύγουν από τα δεσμά της στερεοτυπικής αντίληψης για τη ζωή.

Μακάρι να καταφέρουμε να ζήσουμε πραγματικά…

Καλώς βρεθήκαμε!