Πραγματική Αγάπη

Αααχ, η αγάπη, αυτή η χιλιοειπωμένη λεξούλα, που τόσο ταρταράει η ψυχή του καθενός και μόνο στο άκουσμά της. Αυτή η λέξη, της οποίας η έννοια είναι τόσο αφηρημένη που κάνει τον κόσμο να σφαγιάζεται για το πραγματικό της νόημα. Αυτή η λέξη που δημιουργεί τόσες και τόσες πλάνες στον κοσμάκι.

Τι είναι η αγάπη; Η πραγματική αγάπη;

Είναι κανείς άραγε ποτέ σε θέση να δώσει έναν ορισμό, τέτοιον που να μπορούν όλοι να αποδεχθούν ως αληθινό και κυρίαρχο απλά συναισθανώντας τον;

Και τι πιστεύουν οι περισσότεροι πως είναι η αγάπη;

Η αγάπη, είναι μια ολίγον τι αφηρημένη έννοια, κι ως τέτοια, είναι δύσκολο να την προσδιορίσει κάποιος. Παρόλα αυτά, εμείς οι άνθρωποι, μέσα στις τόσες και τόσες πλάνες μας, μπορούμε να νιώσουμε τι δεν είναι αγάπη κι ας καμαρώνει μια ψευτιά ως τέτοια στον κόσμο τούτο.

Πιστεύουν πολλοί ότι η αγάπη χωρίζεται στην αγάπη των γονέων, των αδερφών, των συγγενών. Σε αυτή που νιώθουμε για τους φίλους μας, τον ή την σύντροφό μας και σπανιώς για τον κόσμο όλο, για ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε καν και ίσως να μη γνωρίσουμε ποτέ μα παρόλα αυτά νιώθουμε ήδη πράγματα γι’αυτούς.

Των πολλών η αγάπη λέει, επειδή σε αγαπάω, θέλω να σε προστατεύσω από τους φόβους που εγώ έχω. Μην κάνεις αυτό, μην κάνεις το άλλο. Εγώ ξέρω πως μπορεί να πέσεις και να χτυπήσεις, να πονέσεις και δε θέλω να πονέσεις, γιατί; Γιατί σε αγαπάω. Άλλες φορές λέει και πάλι μην και μην. Μην αυτό, μην εκείνο. Άκου με. Εγώ ξέρω, εγώ θέλω το καλό σου. Μην ξεφεύγεις απ’τις προσδοκούμενες συμπεριφορές, μη με ξαφνιάζεις, μη με τρομάζεις. Πόση αγάπη κρύβεται σε όλα αυτά άραγε;

Πως μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό ενώ εγώ σε αγαπάω; Αφού εγώ σ’αγαπώ και θέλω το καλό σου γιατί δε μ’αγαπάς κι εσύ πίσω; Τι εγωισμός ηλίθιος είν’αυτός…

Γίνεται να υπάρχει αγάπη υπό όρους και προϋποθέσεις;

Μα φίλοι μου, αδέρφια μου. Η αγάπη, είναι μια δύναμη που μας ενώνει και μας ωθεί προς τα πάνω. Είναι αυτή η οποία μας παρέχει τη δυνατότητα να φτάσουμε κοντά στη θέωση. Μέσω της αγάπης, ξεπερνάμε κάθε δυσκολία πιο εύκολα. Κι εν τέλει, η αγάπη είναι το χρησιμότερο εργαλείο μας για να πορευθούμε στο μονοπάτι που λέγεται ζωή.

Η αγάπη όμως, είναι μια δύναμη που πηγάζει μέσα από τον νου μας, κι ο νους για να αγαπήσει θα πρέπει να βρίσκεται στην κατάλληλη κατάσταση.

Ποια είναι όμως αυτή η κατάσταση;

Ο άνθρωπος, χρειάζεται όλο κι όλο μια ψυχή ικανή για να αγαπήσει. Στην αρχή της ζωής του, την έχει, μετά φαίνεται πως σιγά σιγά τη χάνει. Για να αγαπήσεις, πρέπει να είσαι ικανός ώστε να ξεπερνάς κάθε χαζή σκέψη, κάθε αρνητικότητα. Θα πρέπει να’χεις μάθει να αναγνωρίζεις ό,τι καλό υπάρχει σ’αυτόν τον κόσμο. Κάτι που ίσως ξέρουμε στην αρχή μα το ξεχνάμε αργότερα.

Και αγαπούν αυτοί που είναι δυνατοί. Γιατί προϋπόθεση της αγάπης, είναι η ελευθερία. Ελευθερία μπρος σε ό,τι σε κάνει να νιώθεις πως σε συνθλίβει, άσχετα με το αν όντως το κάνει. Αυτό που μετράει στη ζωή, είναι οι αισθήσεις και οι παραισθήσεις. Όχι οι ίδιες οι καταστάσεις αλλά ο τρόπος που τις αντιλαμβανόμαστε, τις μεταφράζουμε και τις κατανοούμε μέσα μας.

Η δύναμη του ανθρώπου να αποκτήσει την ελευθερία του νου του, αυτή που θα τον κάνει να νιώσει ελεύθερος ακόμη και στο κελί της φυλακής του, αυτή θα του προσφέρει και την αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια που τόσο πολύ συμβάλλει στην αγάπη, όσο τίποτα άλλο.

Ο δυνατός, ελεύθερος κι αξιοπρεπής άνθρωπος μόνο μπορεί να αγαπήσει.

Γιατί εν τέλει αγαπώ θα πει παραδίνομαι στη ζωή, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από εμάς τους ίδιους. Κάθε μέρα παθαίνουμε ζωή.

Και μη γελιέστε πως η αγάπη δεν είναι εγωισμός. Είναι όμως ο καλός εγωισμός, αυτός που λέει ότι σ’αγαπώ, γιατί αγαπώντας σε ζωή, νιώθω καλύτερα και μέσα από αυτήν μου την αίσθηση νιώθεις κι εσύ καλύτερα. Είναι ένας κύκλος αμυδρός που όλο ανεβαίνει κι ανεβαίνει όταν διακατέχεται από αγάπη.

Μπρος στο χωρισμό της ιδιοτέλειας και της ανιδιοτέλειας, το μόνο που κάνει η αγάπη είναι να γκρεμίσει τους όρους αυτούς γιατί είναι άχρονη και μόνο παροντική. Δεν σας αγαπώ γιατί προσδοκώ κάτι, σας αγαπώ γιατί αγαπώντας σας νιώθω καλύτερα με τον εαυτό μου και με τον κόσμο. Είναι κακό αυτό; Κατ’εμέ όχι, κι αυτό γιατί είναι το αληθινότερο, πιο άμεσο, πιο ξεκάθαρο συναίσθημα που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος.

Πραγματικά, είναι λες κι όλη μας τη ζωή προσπαθούμε να βρούμε τον τρόπο να αγαπήσουμε. Λες κι ο σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη.

Η πραγματική αγάπη, χρειάζεται δύναμη, ελευθερία και αξιοπρέπεια ώστε αυτός που αγαπά να είναι σε μια νοητική και συναισθηματική κατάσταση τέτοια που να μπορεί να προσφέρει στον εαυτό του στους άλλους επειδή ο ίδιος το θέλει. Και για να το κάνει αυτό θα πρέπει να αγαπήσει τον εαυτό του όπως και τους άλλους.

Αγάπη θα πει ανοίγομαι και χάνομαι στην αγκαλιά της ζωής. Θα πει πως κατανοώ τη ζωή, καταλαβαίνω προς τα που οδεύει αυτό το συνεχιζόμενο ταξίδι προς τα μέσα μας.

Κι έχοντας ο άνθρωπος αγάπη τόσο για τον εαυτό όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο μέσα του, θα είναι και σε θέση να δεχθεί κάθε τι διαφορετικό από αυτό που ενδεχομένως να τον φόβιζε πιο πριν. Να καταλάβει ότι μέσα στην τόση διαφορετικότητα που μας περιβάλλει, κανείς μπορεί να αναγνωρίσει κοινή αρχή. Άρα, γιατί να μη σέβεται, να μην δείχνει κατανοήση και να μη δίνει μια χείρα βοηθείας σε όσους το έχουν ανάγκη; Κι ας μη γελιόμαστε, όλοι έχουμε ανάγκη από μια χείρα βοηθείας, από ένα χέρι που θα μας χαϊδέψει, από μια αγκαλιά συμπονετική κι από δυο όμορφα και τρυφερά λόγια που ενδυναμώνουν την ψυχή μας κι η ψυχή μας με τη σειρά της την ψυχή του σύμπαντος.

Ο αδερφός κι η αδερφή που αντικρύζουμε απέναντί μας, όχι μόνο δεν είναι απέναντί μας αλλά στην ουσία είναι μέσα μας. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον ή την βοηθήσουμε ώστε να ξεκλειδώσει την πόρτα της ζωής, να γνωρίσει το άτομό του, να απελευθερωθεί απ’τα δεσμά του και να πετάξει σαν πουλί στον ουρανό του κόσμου μας. Αυτό χρειάζεται ο άνθρωπος, ελευθερία. Η ελευθερία ως κατάσταση του νου είναι η αρχή για κάθε τι.

Τι κρίμα που σήμερα όλη μας η ζωή είναι δομημένη με τρόπο που μας περιορίζει συνεχώς. Και πως, μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα να μπορέσει κανείς να σπάσει τα δεσμά του; Πως να ηρεμήσει ο άνθρωπος και να δει τα πράματα καθαρότερα μπρος σ’αυτό το ξέφραγο αμπέλι όπου όλοι τρέχουν προς πάσα κατεύθυνση σαν τρελοί;

Σκεφτείτε φίλοι κι αδερφοί μου, πόσο πιο όμορφος και παραδεισένιος θα μπορούσε να γίνει ο κόσμος μας αν ήμασταν διατεθειμένοι να μάθουμε να αγαπούμε πραγματικά, τόσο τον εαυτό μας όσο και τον πλησίον μας, γιατί ας μη γελιόμαστε, κι ο πλησίον μας εμείς είμαστε.

Ωστόσο, το πιστεύω βαθύτατα, κι ας πλανόμαι. Η ομορφιά κι η αγάπη μπορούν και θα αλλάξουν αυτόν τον κόσμο. Αυτό θα γίνει όταν συνειδητοποιήσουμε ότι ο δρόμος της αγάπης είναι ο πιο λογικός κι άξιος δρόμος που αξίζει να ακολουθήσουμε.

Εν τέλει, η πραγματική αγάπη, ταυτίζεται με τη λογική και τη σοφία της ζωής.

»Όσο περισσότερο  εκφράζει ένας άνθρωπος την αγάπη του, τόσο περισσότερο τον αγαπούν οι άλλοι. Κι όσο περισσότερο τον αγαπούν οι άλλοι, τόσο ευκολότερο είναι γι’αυτόν να τους αγαπάει. Μ’αυτό τον τρόπο, η αγάπη είναι αιώνια.» ~ Από το βιβλίο «Ημερολόγιο Σοφίας», Λέων Τολστόι.

Υ.Γ. 1) Αιώνια είναι μόνο η στιγμή κατά την οποία τα συναισθήματά μας είναι τόσο καθαρά ώστε να μην υπάρχει οτιδήποτε άλλο. Κι ο ενάρετος κύκλος της αγάπης, μας τραβά απ’το χέρι και μας ωθεί στην ανύψωση και στη θέωση.

Υ.Γ. 2) Ποιος έχει τη δύναμη για όλα αυτά; Ή μάλλον, ποιος μπορεί να την ξυπνήσει μέσα του;

Υ.Γ. 3) Μπορεί η αγάπη να κάνει διακρίσεις στους οργανισμούς μέσα από τους οποίους φανερώνεται η ζωή;

* Γραμμένο τον Οκτώβριο του 2019.