Δε θυμάμαι πόσα χρόνια πάνε από τότε που έπαψα να σκέφτομαι.
Έχω ξεχάσει ακόμη και τις αναμνήσεις μου.
Η ζωή μου διήρκεσε όσο μια στιγμή και τα συναισθήματα που κάποτε είχα, ξεθώριασαν, όπως ακριβώς κι ο ουρανός μετά τη δύση του ηλίου.
Όλα είναι στάσιμα κι ο χρόνος υπάρχει μόνο στον νου.
Όλα υπήρξαν μια φορά και ήταν σαν να μη συνέβησαν ποτέ.
Οικογένεια, συγγενείς και φίλοι. Ο κόσμος μου όλος δεν ήταν παρά ψευδαισθήσεις ενός τρελού απέθαντου.
Έλα που όμως δεν ήμουν αθάνατος.
Κάποτε κρατούσα τη ζωή και την αγάπη στα δυο μου χέρια κι έψαχνα να βρω που πάω.
Πήγα, βρήκα, έχασα και ξαναβρήκα.
Αυτό που βρήκα το άφησα να φύγει, γιατί αγάπη πάει να πει θυσία.
Γύρισα πίσω, κλείστηκα κι έμεινα μόνος.
Δεν ένιωσα την μοναξιά παρά την μοναχικότητα.
Ένας ευτυχής λυπημένος.
Δεν ήταν σαν να μη ζούσα, μέχρι που πέθανα και κατάλαβα πως δε ζούσα.
Η μόνη μου ευχαρίστηση ήταν η σκέψη που όμως χάθηκε κι αυτή μαζί με μένα.
Όπως χάθηκε κι ο Θεός που έφυγε μαζί μου.
Κι εγώ Θεέ μου, εαυτέ μου! Μόνος πάλι, μόνος πάντα, θα ζω πεθαμένος μέσα στις σκέψεις που δεν πρόλαβα να ξεστομίσω.
Γιατί η ζωή μου δεν ήταν παρά μόνο μια στιγμή, κι ας ξεγελάστηκα.
* Γραμμένο τον Οκτώβριο του 2015.
Στοχαστής 