Τί να’ναι αυτό που μας κάνει να σκοτώνουμε μέσω της σιωπής, όλες αυτές τις ατέλειωτες συζητήσεις του εαυτού μας με τον εαυτό μας, όλες αυτές τις κρυφές χαμένες λέξεις που ειπώθηκαν μέσα μας μα δεν ξεστομίστηκαν ποτέ.
Έχουμε αφήσει πολλές εκδοχές του εαυτού μας να πεθάνουν δίχως να το έχουμε καταλάβει, κι όλα αυτά λόγω της μικρής και στενής μας μνήμης η οποία μας οδηγεί στην λήθη.
Είμαστε μονάχα οι αναμνήσεις μας, οι περιστασιακές μας πεποιθήσεις και τα κοντόφθαλμα βλέμματα στο μέλλον, μέχρι να πεθάνουμε και να γεννηθούμε πάλι, όπως ο φοίνικας αναγεννάται από τις στάχτες του.
Τελικά, είμαστε ο θάνατος γιατί έχουμε ζωή μέχρι που θα είμαστε η ζωή γιατί θα’χουμε θάνατο.
* Γραμμένο το Δεκέμβριο του 2015.
Στοχαστής 